72

72.

Εκείνοι είναι πάντα οι κήποι των ρόδων και αυτοί είμαστε τώρα εμείς
οι αιώνια ερωτευμένοι.

Τα χείλια μας καίνε και οι λέξεις που λένε
είναι σαν που των άστρων τις εποχές
ξανα-
χρησιμοποιούν
για ν’ ανοίξουν
καινούριο των αισθημάτων αλφάβητο.

Ά!
Να μπορούσα να σε πω όπως σε λένε
οι σιωπές οι μέσα μου που σκέψη
δική σου περιέχουνε..

Να σου κρατώ το χέρι κι έτσι ακόμα, όπως
κι από μακριά εσύ είσαι μαζί μου..

Βεβαιώνει ο κόσμος τα ανθισμένα λουλούδια μου
του λόγου, τα δικαιώνει..

Κι εγώ σε ψάχνω εκεί , στα μεστά σύννεφα
που ταξιδεύουν και πολυόμματα κοιτούν
πάνω απ’ την γη, τον έρωτα
τόσων θνητών ανθρώπων..