...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

27 Σεπτεμβρίου 2009

Ένας βαρύς συλλογισμένος ποταμός

87.

Ένας βαρύς συλλογισμένος ποταμός ανάμεσα
από χωριά μιας άλλης εποχής κι αλήθεια
ενός άλλου κόσμου.
Ο κάμπος σαν πλατιά κοιλιά της γης.

Φιγούρες των ανθρώπων σαν από ταινία μίας άλλης
κινηματογραφικής αποκάλυψης

Με ρούχα όπως του μεσοπολέμου
περπατούν αργά
λες κι άλλη μοίρα τους ορίζει..

Με το αμάξι ταξιδεύουμε..

Κάποτε συλλογίζομαι πόσο χωράει μια πατρίδα μες τα στήθια του ανδρός ή πόσο
αλήθεια σε μαγνήτισε το χώμα που γεννήθηκες
και δεν μπορείς να ζήσεις σ άλλα χώματα ξανά..

Σμήνη πουλιών πετώντας χαμηλά
ξύνουν τα οργωμένα αυτά χωράφια.

Ένας αλλιώτικος παράξενος θεός..

Βαραίνει η γνώμη του μες το διαφορετικό τοπίο

Και κάτι γέφυρες μεταλλικές σαν εκατοχρονίτικες
κατακτήσεις της σύζευξης
και του επίμονου άνθρωπου.

Το πρωί φωνάζουν οι γλάροι.

Γράφω φωνές μια άλλης γης και μέσα μου
το στίγμα ενός μοναχικού ανθρώπου.

13.11.2008 Κωστάντζα

2 σχόλια:

Unknown είπε...

συλλογισμένα ποτάμια τα λόγια σου
και με συγγίνησε που τα 'χεις κι εσύ συγυρισμένα με αριθμούς, σαν τυφλά παιδιά σου...
έτσι κι εγώ, από παιδί, μ' ένα νούμερο τα 'χωνα στο τετράδιο των ψυχών...
στο σκοτάδι του διαδικτύου...
στο στρατόπεδο των προσώπων μας.
καλησπέρα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

καλησπέρα!
όταν βρίσκεις έναν άνθρωπο που τον συγκινεί η ποίηση στις μέρες μας είναι σαν να σου χαρίζουν άξαφνα ένα ωραίο ευωδιαστό τριαντάφυλλο..
τόσης έκπληξης συγκίνηση το γεγονός μου κάνει..
να είσαι καλά!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου