...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Απριλίου 2010

Αυτά που θα διεκδικήσω με τον λόγο μου

Ξέρω ότι αυτά που θα διεκδικήσω με τον λόγο μου
θα κάνουν την πεζότητα να εκραγεί

είμαι νοτισμένος από υγρασία που προδίδει παράδεισο
κι όμως είναι από ειδωλολατρικές αγάπες που κρατούν τα γονικά μου

κοιτώ όπου ο έρωτας βλέπει

τα στήθη της κοπέλας ανθίζουνε, νοηματοδοτούνε
το αβυσσαλέο παρόν

και στο χωράφι με τα χαμομήλια ο ήλιος παίζει
των αχτίδων πεντόβολα

ευειδής και πράος, ιερός
με του φωτός το καλυμμαύχι που σκεπάζει το κορμί του που ανεβαίνει
ψηλότερα
ως τις κορφές των λυγερών ευκάλυπτων..

σωπαίνω- είμαι
ο αδαής που ορέγεται να απολαύσει κάθε ζουμερό
φρούτο της έκπληξης!

Στον κήπο ανάβει μία πολυόμματη άσπρη τριανταφυλλιά

Στον κήπο ανάβει μία πολυόμματη άσπρη τριανταφυλλιά
με τα μεγάλα ρόδα της που κοιτούν εμάς και τον περαστικό έναν
που φιλά ένα ξανθό ωραίο κορίτσι.

Λιγάκι ύστερα από το πάρκο που οι συνταξιούχοι κάνουν βόλτες σκοτώνοντας με την παρέα τους την ανία.

Και τ' αυτοκίνητα που τρέχουν μόλις δέκα μέτρα χαμηλά
στον δρόμο που διχοτομεί την πόλη.

Ένας καιρός θλιμμένου στοχασμού, ένας καιρός του σκέπτεσθε
αλλήλους.

Ξεπνόισε σαν να μην είχε τίποτα να δώσει ο χειμώνας..

Το ποίημα γράφεται στην ανοιξιάτικη του διάρκεια..

Ο άνθρωπος είναι απλά φοβισμένος-
δεν δίνει αισθήματα και οι πράξεις του μυρίζουνε ιδιοτέλεια
που θα σκεβρώσει το ύστερο μέλλον φριχτά..

Είναι μια Παρασκευή -(όχι από τις μεγάλες)

Είναι Παρασκευή -(όχι απ' τις μεγάλες)
μικρή μικρότατη, που μόλις χωρά
την καθημερινότητα ενός εντόμου
που γυρεύει να τρυγήσει ένα λουλούδι αιθέριο

Στέκομαι και κοιτώ: το φως τα δικαιώνει όλα
έχτες έκοψα πάλι τα νύχια μου- δεν μπορώ πια να γδάρω
τον καμβά μιας ερωτικής στιγμής έμπνευσης
που θα γυρίσει όλα τα χρώματα προς το γαλάζιο

Κοιτώ: κανένας να μου πει πως θα συλλάβω τον άνεμο
που μέσα στο μυαλό μου κάνει
τα επιδέξια τόσα τσαλίμια του

Αριθμώ εφτά μέρες και μετά τίποτα:
ο άγγελος με εγκατέλειψε- μόνος πάω
να μην μου δώσει εμένα ελπίδα κανένας

Είναι Παρασκευή -(όχι απ' τις μεγάλες)
μικρός μικρότατος θέλω να χαριστεί
σε μένα ό,τι υπόσχεται στον κόσμο το φως..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Τα λόγια σου είναι η θλίψη μου, είναι η μελαγχολία του πικραμένου μου λόγου.

Τα φέρνεις κοντά μου όπως ο λίγος αέρας τα φέρνει, τα πυροδοτείς, τα γεμίζεις

μπαρούτι των άστρων και μέσα στην νύχτα μου σκάζουν

σαν όμορφα βεγγαλικά που με κάνουν να απορώ

πώς δεν τελειώνει ποτέ αυτή η ώριμη νύχτα..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΣΤ΄.

Δος μου ένα φως αγνό που να εξηγεί τον μύθο
κάθε λουλουδιού μέσα στην μέρα..

Αφιέρωσέ μου του λευκού γιασεμιού το χρώμα, την υπεροψία των πουλιών

Τον άνεμο που καταφέρνει να πυρπολεί την καρδιά των λευκών σελίδων μου.

Άφησε το ψηφίο ένα να γίνεται ψηφία πολλά, να γράψει
σ’ αυτόν τον ψηφιδωτό χρόνο μια ιστορία επική
του ανθρώπου.

Άσε με
να ελπίζω πως θα μου γίνουν οικεία όλα
τ’ απόκρυφα βιβλία της αστερόεσσας θάλασσας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΕ΄.

Για το χατίρι σου
ανάβουν ομοιοκατάληκτα τριαντάφυλλα, τα πρωινά ενστερνίζονται άνεμο, οι γούρνες
συλλαβίζουν νερά που κυλάνε.

Για τα χατίρι σου
το τοπίο γράφεται πράσινο, οι χρόνοι καταρρέουν, τα φυτά
εξάπτονται και η μέρα
προχωρά αέναα γαλάζια ή πιο γλαυκή
στην άκρη που την τρώει λίγο λίγο ο ορίζοντας..

Για το χατίρι σου
πεισμώνω και γίνομαι άγρυπνο αγρίμι που δαγκώνει..

Για το χατίρι σου
οι περιουσίες μου είναι
στάχτη στην στάχτη που απώλεσα
όλο το βιός μου μέσα στων ματιών σου την λαχτάρα..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΔ΄.

Τα επίθετα σφυρίζουν πίσω από τις αντωνυμίες:

εγώ που σ’ αγαπάω – εσύ
που είσαι μια νεράιδα που την έχει η βροχή καμάρι.

Η γραμματική μου ακυρώνει τον χρόνο..
Δεν σε φοβάμαι
όπως αγκυλώνεις το σώμα μου, καυτά να τρέξουν δάκρυα,
σαν το ρετσίνι σ’ έναν δέντρου κορμό.

Και με τα τόσα πνεύματα που καταργήθηκαν για να επιβιώσουν
μέσα σε ένα άλλο παρελθόν
φτιάχνω μία τριήρη, ένα κοίλο καταφύγιο
να πλεύσω αλλού.

Τα επίθετα σφυρίζουν πίσω από τις αντωνυμίες:

Εγώ, ο απλός θεατής του όμορφου κόσμου
κρατώντας μες τα χέρια μου ένα φως που σταλάζει
και πάνω στην σελίδα μου με μουσική
αόρατη γράφεται…

29 Απριλίου 2010

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΓ΄.

Τα λόγια μου στα λόγια σου
φέρνουν ένα πιο δύσκολο πυκνό συμπέρασμα, μια ποιητική συνουσία
που καταλαβαίνουν μόνο οι εξάρσεις των θρασεμένων λουλουδιών
που βροντάνε
άρματα πέταλα
θέλοντας να κατακυριεύσουν την μέρα.

Τα λόγια σου
είναι σαν ανεμώνες θαλάσσιες, εκεί, στα ρηχά
που εξοκείλει ο πια σαραβαλιασμένος μύθος
του καλοκαιριού.

Τα λόγια σου
σαν ρόγα σταφυλιού σφιχτή και άτρωτη
που την θέλουν πουλιά και με στήθος παρθένας μου μοιάζει

καθώς την παίζει ζάρια και ιριδισμούς το πιο γεμάτο φως..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΒ΄.

Μην έρχεσαι κοντά μου με αυτά που ξέρεις- έλα
μ’ αυτά που δεν ξέρεις
θέλοντας να μάθεις
της δικής μου καρδιάς μουσική.

Και όταν θα ρωτάς που σε πάω- εμπιστέψου
το φως

αυτό το πιο λυτρωτικό βασανάκι
που ψέματα δεν ξέρει να μιλά..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΚΑ΄.

Αν όλη η αγάπη γίνεται στο τέλος ποίηση
άσε με να τραγουδώ τα μάτια σου
μέχρι το τέλος της μέρας..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Κ΄.

Άσε με να σε γνωρίσω, να μείνω μόνος
εγώ με σένα, εσύ με μένα, εμείς
με τον εαυτό του ο καθένας, χωρίς
να μας μιλούν οι άλλοι για τ’ αδιάφορα
σχέδιά τους.

Να σε πάρω από το χέρι και εκεί να βρεθούμε
που ξαφνικά- ενώ χαράζει- μια ποίηση πουλιού
που κελαηδάει ανασυνθέτει το Παραδεισένιο
τοπίο.

Και να σε φιλήσω εκεί που από το παρόν κλέβει ιδέες
το θάρρος του μέλλοντος.

Άσε με να σε γνωρίσω, να πω
ότι τώρα πραγματικά θα υπάρξουν όλα:

Τα όνειρα, τα πάθη, οι πόθοι
και η εκπλήρωσή τους που μ’ ένα ραβδάκι γίνεται
μαγικό της αγάπης..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΘ΄.


Όταν θα πάψω να γράφω γιατί θα μ’ έχει δικάσει η ηθική της ανάγνωσης
τότε να ρθεις κοντά- τόσο κοντά όσο ν’ αγαπηθούμε..

Να τυλίξεις τα χέρια σου γύρω μου, τα άσπρα σου χέρια
σαν ρίζες που από μένα απομυζούν
την χημική μου αλήθεια.

Να μου μιλήσεις με λέξεις που έχουνε αίμα,
να πεις αυτά που έχεις κι εσύ.. Μην με βάζεις
κάτω από το μικροσκόπιο- ειλικρινά αντέχω
των λέξεων την πυρά..

Και να μ’ αφήσεις μες το κορμί σου να είμαι σαν μια αντένα
που σε κάνει να καταλαβαίνεις τα αόρατα πιο σωστά..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΗ΄.


Θα σ’ αφήσω να μιλάς και να μου μιλάς
θα σ’ ακούω μαθαίνοντας ειλικρινά να σωπαίνω.
Θα παρατηρώ το χρώμα που έχει η φωνή σου
τόσο νεανική που κάποτε η ερμηνεία της γίνεται
αδύνατη, δεν μπορεί φανερώσει
μια ηλικία που ξέρει για τους ανθρώπους η θάλασσα.

Θα σ’ αφήσω να μου μιλάς και να μου μιλάς, θα μαθαίνω
από σένα γινόμενος
άθροισμα από σένα-

Θα γίνω στο τέλος
σαν σπόγγος που ρουφά τους χυμούς των γήινων λόγων σου..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΖ΄.

Έλα από το αύριο που δεν θα το ξέρω- έλα
να είσαι των νοημάτων Μαντόνα μου- αγία
που συγχωρέθηκε μες το λαμπρό φεγγάρι..

Και άσε τις σιωπές μου αφρόντιστες, τις σελίδες
μισογραμμένες
με πόθο και θλίψη..

Με πονάει το αίμα των λέξεων, είμαι
το ίδιο τραυματισμένος από λεξιλόγια δόρατα
των αοράτων
μέσα μου
που εδράζονται αποκαλύψεων..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΣΤ΄.

Ανακατωμένα τα μαλλιά σου-
φεγγάρι κρύβουν που την νύχτα ξεγελά
και πάνω στο κεφάλι σου καλπάζει..

Είσαι η αρχόντισσα των αδιάφορων συναθροίσεων
που γεμίζουν με κέφι την μέρα..

Εγώ μεταπλάθω το είναι μου
σ’ ένα σκληρό αβέβαιο πλάσμα
που θέλει κι άλλο κι άλλο πείσμα για να επιβιώσει..

Και ξέρω ότι μεταγλωττίζεις τον έρωτα
τόσο σπουδαία που να ξαναγίνεται ποίημα
στις σελίδες του αύριο..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΕ΄.

Όταν δεν υπάρχεις δεν υπάρχω, όταν μπαίνεις
σ’ έναν υπερβολικά άγονο άνεμο, όταν
ζορίζεις αφόρητα το παρόν..

Με νικάς κατά κράτος, με λυγίζεις
σαν ένα κλαδί ο άνεμος, σαν
μια ομοιοκαταληξία που με την πάροδο του χρόνου γιγαντώνεται
και το ποιητικό βασίλειό της, μέγα μοιάζει..

Ό,τι είσαι, είναι από αρχαία θεότητα
που μες την παρουσία των νερών ακόμα υπάρχει
και των ματιών της καθαρό ξαναγράφει τον θρύλο..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΔ΄.

Τα λόγια μου περιέχουν το σώμα σου, νοτισμένα από σένα

Γίνονται μια ομοιοκατάληκτη αγρύπνιας όλης προσευχή που δίχως οίστρο νύχτας πάει
μέσα στο καθαρογραμμένο άπειρο.

Εσύ είσαι μια σκέψη που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε
γιατί την έκανε η μουσική φλογέρα
που παίζει ένα πικραμένο κι ορφανό παιδί
επάνω στο κατάστρωμα ενός πλοίου.

Έτσι που όταν σου μιλώ και τίποτα πια δεν μου κάνει
να σε μαθαίνω όπως το μπορώ εγώ: με στίχους και όνειρα..

Θα σε πάρουν κατά πως φαίνεται τα λόγια , θα σε παν’
στην χώρα των πόθων-

Εκεί που είναι ένα δάκρυ ερωτευμένου το μοναδικό
νόμισμα που τον κόσμο εξαργυρώνει..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΓ΄.


Να σου δώσω έναν ήλιο για νόμισμα, να μ’ ακούς
στον αέρα που μόνος μιλάω
και στο μαύρο της νύχτας σου…

Φιλοδοξώ έναν ουρανό δικής μου έμπνευσης κι έναν μύθο
επίγειο

άνοιξης που έχει τα λουλούδια της πρώτα
μες την καρδιά μου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΒ΄.

Φυλακισμένη μέσα σ’ όλα τα λόγια μου, τις σκέψεις
που στο μυαλό δεν χωράνε

κάνεις τον κύκλο σου μέσα στην τόση μουσική
του ήλιου.

Το σώμα σου σταλάζει της χαράς τις σταγόνες.

Σκιρτάς
σαν ελαφίνα που την μέθυσε ο Βάκχος έρωτας.

Είσαι μια παθιασμένη μουσική
που μαθαίνεται όταν μπορείς να κοιτάζεις
μέσα στα μάτια αγγέλων..

Λυσίκομη, αινιγματική, παντοτινή θεά μου..

Σε βρίσκω μέσα σ’ όλες τις μέρες που χαρά πλημμυρίζουμε

Σε βρίσκω μέσα σ’ όλες τις νύχτες που με άστρα μιλάνε..

28 Απριλίου 2010

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΙΑ΄.


Με ψυχή που πάει στον άνεμο, με πνοή
που τρέμει μες σε οξυγόνο λατρείας.

Και είσαι ότι είμαι, που είμαστε
δίδυμα άνθη πάνω σε έναν που λυγάει το αεράκι βλαστό
που μες την ώρα μόνο ηδονής φυτρώνει..

Δεν είναι το τραγούδι μου αυτό που θα ‘γραφα αν ήξερα αλήθεια
τι είναι ο έρωτας..

Δεν είναι οι λέξεις που βρήκα για να πω ‘’δεν φοβάμαι’’-

να ζήσω ή να πεθάνω αφού διήρκεσε επάνω μου το μυστικό
μιας επανάστασης.

Είναι ένας τρύπιος ουρανός που του διαφεύγουνε άστρα
και πέφτουν μέσα σε μία αδιάβαστη
αιώνια θάλασσα.

Τόσο που κάποτε ξέρω
να μην είμαι αυτό που είμαι, γιατί
ένα τραγούδι των ανέμων έγινα..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Ι΄.


Έλα λοιπόν μην κάνοντας και τίποτα να εξουσιάσεις τα πάντα

Να μου πάρεις όλον τον άνεμο, την σκέψη, την νικητήρια ιδέα, το να ξέρω φαρσί
λουλούδια αισθημάτων..

Έλα τώρα που είσαι της φωτιάς η φωτιά και δεν σ’ αφήνουν οι μέρες
να πας ψηλότερα
από τα κάστρα των χελιδονιών..

Και ίδρυσε κεφάτη μέσα μου
την δυναστεία των κρίνων..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Θ΄.

Τα χέρια μου διαβάζουν το σώμα σου σαν ένα οικείο παμπάλαιο
ποίημα
που περιέχει αλήθειες φωτιάς και αλήθειες του πόθου.

Τα χέρια μου
ανοίγουν τα εσωτερικά σου απρόσβλητα σύνορα
που το κορμί παραδίνεται και δεν είναι κορμί το δικό σου.

Σε κατέχω..

Είναι ένα σύμπαν νύχτας μέσα μου που εσύ μην κάνοντας και κάτι μου το αναιρείς-
πώς, δεν το ξέρω..

Μπορεί γιατί ακούς καλύτερα στην σιγαλιά που κρέμεται ένα ζεστό φεγγάρι
απόψε του Μαρτίου δεκατέσσερις και κάπου
λες κρυσταλλώνουν τα νερά
σαν σ’ έναν μαγικό καθρέφτη..

Μακριά μου -κι όμως τόσο κοντά-

Πώς γίνεται να μου είναι εύκολο το απίστευτο;

Να μπορώ χώνοντας το μουσούδι μου μέσα στις φυλλωσιές του ‘’τώρα’’ να κοιτώ
μέσα σ όλους τους χρόνους και μακρύτερα;

Με όλα τα υπάρχοντά μου
μετακομίζω σ’ άλλους ουρανούς..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Η΄.

Να σε κοιτώ και το βλέμμα μου να επιμένει να σε θέλει παράφορα.

Οι κήποι που ήρθαν κάναν πέρα τους κήπους που έφυγαν
αλλά μείναν πουλιά-
τα ίδια που ξανά τραγουδάνε.

Ο άνεμος
σκλαβώθηκε στις λεμονιές
με την δίφορη αξία του –
σαν μέσα στο μυαλό κι αυτός φυσάει..

Και μόνο το αίμα που καταλαβαίνει, κάτω από το δέρμα, κάνει
την αφή, ζωντανή
θεά,
αιώνια αυτοκράτειρα..

Γλυκός ο καιρός που περνά κι αφήνει μέσα μας το ζαχαρένιο του επίχρισμα
της αγάπης.

Είσαι ο θηλυκός ύπερος κι είμαι το λουλουδένιο το σώμα
που αγγίζει της ευτυχίας η μέλισσα.

Και ζωγραφίζω μες τις πολλές μου σιωπές
έναν καημό από κρυστάλλινο ποίημα
που πλημμυρίζει σαν φως τον σημερινό πολυσήμαντο αέρα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Ζ΄.

Πάνω στο πρόσωπό σου τα καυτά
δάκρυα είναι όπως σ’ ενός παιδιού τα μάγουλα φωτιά.
Σε κοιτώ.
Μοιάζεις με άλλη:
όπως εικόνα που ήρθε σαν από γλυκοφιλούσα Παναγιά.

Α, που σε ξέρω τόσο λίγο κι όμως σε κρατώ
μέσα μου σαν σε αγκαλιά ονείρου!

Έλα πάρε με, δώσε στο κύμα σου
την απόλυτη εξουσία του έρωτα, το οξύ μπουγάζι
που θα με κατεβάσει ύστερα
γυμνό και εξουθενωμένο μες την αγκαλιά σου..

Στα σκαλιά πατώ και στο ουράνιο ρήμα ανέρχομαι
‘’Σ’ αγαπάω!’’.

Ο χρόνος δεν υπάρχει πια, μόνο εσύ θα υπάρχεις

Σμίγοντας την αναπνοή του φεγγαριού με την λατρεία του ήλιου

Που είναι, μες το πλάσμα που είσαι,
γνώμη Καλού που πάντα περισσεύει..

Δες που των αισθημάτων σου η μέρα
νότες αφήνει πιο λευκές να πλανηθούν μες τον γαλάζιο ορίζοντα
που τα φιλιά των λουλουδιών γίνονται λέξεις που μιλάμε..

27 Απριλίου 2010

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΣΤ΄.

Να βρουν τον υπερθετικό τους οίστρο τα πουλιά
της μέρας, ν’ ακουστούν
στα πέρα πλάτη..

Να είναι ενεστώτας ο Μάρτιος
και περισπωμένος χειμώνας.

Κι εγώ...
εγωιστής εγώ-
να σε θέλω δικιά μου!

Είσαι η μέρα που δεν νύχτωσε, το κάτι λίγο που περιέχει
το όλο-
η αβροφροσύνη της μέλισσας
όταν αγγίζει το λουλούδι.

Και πώς να σε πω, που η αγρύπνια μου
μελαγχολία μου δίνει..

ανίδεος να ξέρω από ουρανό
και νοσταλγός μονάχα για εσένα..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Ε.

Και τώρα εσύ,
πεταλούδα της σκέψης μου,
λιανή, μπουκωμένη
νύχτα και όνειρα

πας πας πας
μες το μυαλό μου πας και μες απ’ την καρδιά μου έρχεσαι.

Δεν έχω να προσμένω τίποτα απ’ το αύριο-
μόνο ταξίδια του μυαλού, αρώματα
που με τον νου θα κατοικήσω-

Και φιλιά που θα με βρουν εκεί: στο άσπρο εκκλησάκι που θυμώνει ορθόδοξα
πάνω στον βράχο του Αυγούστου!

Να σε πω
όπως θα πούνε τα λουλούδια στην μέλισσα
βαθιά βαθιά τους να πάει..

Να σε δω
όπως σε βλέπουν μες τα όνειρα οι άντρες-

Να σε μάθω
όπως δεν σ’ έμαθε ποτέ κανείς-

Αν δεν υπάρξω είναι γιατί δεν υπήρξα-
δεν υπήρξες ούτε εσύ γιατί το όνειρό μου
δημιούργησε αυτόν τον μύθο που σε αγκαλιάζει.

Άφησε τις φλογέρες του ύπνου να σε νανουρίσουνε γλυκά
όπως ξαπλώνεις μες τα άσπρα σύννεφα
των άχρωμων δικών μου περιστάσεων..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Δ.


Σαν μια νεροσταγόνα που θα πέσει και δεν θ ακουστεί
παρά στην χώρα των ερωτευμένων…

Μα εγώ σε φίλησα…

Και καρφώθηκε ρόδο το βέλος μες την γύρω ερημιά-
τσιρίξανε
όλα τα φωνήεντα-
ξύπνησαν ξαφνικά πουλιά- κι εγώ σε είχα
μέσα στα χέρια μου, εκεί- νεράιδα αποκάλυψης!

Μου απαγγέλεις το φως μ’ ένα “αχ” που το έχει ο έρωτας·

χτυπούν χαρμόσυνες νότες στις φλέβες·

γέρνεις μέσα στην νύχτα μου αλλά δεν φεύγεις·

κρύβεσαι πίσω από δέντρα, καλύπτεσαι
με σκοτάδι κι ερημιά, με νερά ένδοξα που κυλάνε·

τρέμεις
μέσα στο λίγο φως και γίνεσαι
νεράιδα καθαρογραμμένη
που μιλάει με φεγγαρίσιο, άσπιλο
καθάριο
αινιγματικό φως!

Άφησε πάνω μου το αποτύπωμα σου, τον βαθύ
τύπο των ήλων,
το σημάδι
πως κι εγώ σου ανήκω –
κι έλα
να γράψουμε τραγούδια του έρωτα
με μουσικές του κορμιού!

Λίγα λόγια μέσα στον καθόλου άνεμο-
κι απ’ την άλλη εσύ..

Είσαι εδώ σπαθίζοντας μέσα στην ανεξάντλητη ημέρα
γυμνή
μ’ ένα μυστήριο χεριών που αναρριχώνται πάνω
σ’ ένα κορμί που σπαρταρά από πόθο..

26 Απριλίου 2010

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Γ.

Ήρθε να σ’ ανταμώσει μιαν ηχώ
απ’ τα βαθιά της θάλασσας-
σαν από κοχύλι μισάνοιχτο.

Την πήρε η μέρα, την χαρήκανε
οι αχτίδες του ήλιου-

Κι ήσουν εκεί που ασπρίζει το καθάριο μέτωπο της μουσικής και ψάχνεται
η νότα να βρεθεί κόρη του φλοίσβου.

Σε είδα έτσι εκεί κι έτσι σε λάτρεψα
χωρίς το φόρεμα του ανέμου.
Πήγες
ψηλά:
ως μέσα στην καρδιά μου.

Αχ συννεφένια κόρη του γιαλού μάγια που μου ‘κανες!
Και να πιστέψω αδύνατον ότι δεν θα μ’ απελευθερώσεις..

Σκλάβος μπροστά σου έπεσα, σωστά
ερμηνεύοντας το πάθος-
διψώντας το κορμί μου για κορμί
και ο αμνός ο μέσα μου για λύκο!

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

Β.

Να σε έχω με τον τρόπο που έχουν οι θύελλες
να εξουσιάζουν.
Να μου φεύγεις σχεδόν όταν να σε αγγίξω
κατορθώνω.
Να αλλιώς μου μιλάς.

Στα μάτια σου αδιάβαστο ακόμη το φως, αδιάβαστος
ο πόθος, η κάψα
που θα συντρίψει την περαστική μου ώρα
που θα ανοίξει άλλον διάλογο με τα πουλιά, που θα κρεμάσει
σκουλαρίκι το τραγούδι των πουλιών επάνω στα αυτιά των δέντρων.

Δεν σε ήξερα, δεν
σε φανταζόμουνα-
έτσι όπως μου αποκαλύφτηκες: θεά
άλλων αιώνων.

Και τώρα
στρέφω το βέλος ο ίδιος στην καρδιά μου -
ξέροντας ότι θα πληγωθώ, ότι θ’ αγγίξω
όλο το σώμα του πόνου, την ανάσα που κόβεται, θα νιώσω
τον παλμό της ερωτικής αποκάλυψης.

Σε κάνουνε μοίρα μου οι νύχτες.
Σε κάνουνε μοίρα μου οι μέρες.
Σε μοιράζομαι με εκείνο που δεν φτάνω
ούτε με τον νου, ούτε με την φαντασία. Σε φιλώ
όπως ο αέρας την γη φιλά που του είναι
φιλόστοργη μάνα.

25 Απριλίου 2010

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ..


Πιασμένοι χέρι χέρι και τι να μας πει ο καιρός
δυο άνθρωποι που αγαπιούνται καταργούνε την σκιά τους
ξέρουνε πόσα ανθίζουνε μέσα τους λόγια σεμνά
και λόγια πόθου-

την ώρα που τα χέρια σκαρφαλώνουνε το δύσβατο κορμί
και το τρεμάμενο το χείλι ενώνεται με το τρεμάμενο το χείλι..


Α.

Μέσα στην ερωτική νύχτα το φεγγάρι ακολουθεί πορείες της επιθυμίας.
Εσύ ζεις και έρχεσαι από τις σιωπές των άστρων-
πιο καθαρογραμμένη κι από οπτασία.
Σε σκλαβώνουν τα χέρια μου που σε κρατώ
περισσότερο πια μέσα στον νου μου, άυλη, εξωπραγματική,
στεφανωμένη
με το φεγγαρίσιο φως που επάνω
στο άσπρο σου κορμί ζει και περισσεύει.

Νεράιδα των αρχαίων δασών, επισκέπτρια
της λίμνης των κύκνων:
Σε βρήκα ψάχνοντας μέσα στο τίποτα που συλλαβίζουμε..
Δεν θα σ’ αφήσω να μου φύγεις
ούτε πουθενά να μου πας που δεν το ορίζω.

Μόνο σε χώρα ονείρου ξέρω ότι κατοικείς-
ένας αέρας πια αναστατώνει τα μαλλιά σου-
όπως βαθιά υποταγμένη στο γινάτι μου ανοίγεις
το ποίημα του έρωτα να απαγγείλεις.

Θα σε κρατήσω απόλυτη σαν αίνιγμα
μισή μέσα σ’ αυτήν μου την ζωή, μισή απ’ έξω
να περιφέρεσαι στο αόρατο σπιτάκι των πουλιών
σαν ρίμα που δικαίωσε ο χρόνος.

Και θα γίνω
σφιχτή αγκαλιά που δεν ανοίγει,
τρόπος
να μην μου φύγεις ποτέ-
για να σε ανεβάσω στα ψηλά των σύννεφων
εκεί που κατοικούν οι άγγελοι της μοίρας.

Χασμουριόνται οι ένοικοι των ονείρων.

Τακούνια ακούγονται στην σάλα. Το δωμάτιο
είναι κρύο και άδειο. Η οροφή
οριοθέτησε τα σύνορα της και δεν δέχεται
από τον ουρανό καμιά βοήθεια.

Είναι που ο θεός χωρίς θυσία δεν χαρίζει.
Μια απόσταση μέσα στην νύχτα που συνδύασε τ' αστέρια με την μοναξιά
κι όλες τις λέξεις μ' ένα ποίημα.

Χασμουριόνται οι ένοικοι των ονείρων. Χαμογελούν.
Όλες οι στιγμές που μεταφράζονται μετά σε ησυχία,
τώρα είναι γαλήνη του βραδιού.

Τόση αναπόληση που λιγώνεται η των θνητών ειμαρμένη: αλλάζει
Προς το μειλίχιο.

Η νύχτα έρχεται σιγά σιγά κι είναι κλεπταποδόχος των ελπίδων μας..

Γυμνασμένος σε έναν άθλο αναρρίχησης..

Μόνος που είμαι!
Γυμνασμένος σε έναν άθλο αναρρίχησης..
Με μια ηθική μέσα μου μαργαρίτα
που την φυλλομετρώ και νικητής είναι ο ανεκπλήρωτος
που ανθίσταται στον χρόνο έρωτας
Η φωνή μου εμπνέει
το ζαλιστικό λιγωμένο αγιόκλημα
αλλάζουν οι ώρες φορτωμένες σοφία
μια φορά, μια φορά μόνο
μπορείς να δεις μες τον δικό σου παράδεισο
κι όση ειρήνη σου υποσχέθηκε το μέλλον
τώρα σωριάζεται αιματοβαμμένη μπρος τα πόδια σου
που αρνούνται αυτόν τον πόλεμο των βημάτων να κάνουν..

...πολλαπλασιάζει επί το απίθανο το γινόμενό του το παρόν.

Από ημέρα σε ημέρα
πολλαπλασιάζει επί το απίθανο το γινόμενό του το παρόν.
Αυτή η πίστη που έχουμε και οδηγεί τα πράγματα προς την ασφάλεια
του σωστού χρησμού τώρα είναι
ένας άκαιρος ρυθμός μιας μουσικής που υπαγορεύει
πιο θλιμμένος ο βίος.
Πάω- πού πάω; Έρχομαι-
από πουθενά δεν έρχομαι ούτε αλήθεια πάω..
Όλα είναι πικρά γύρω μου και μυρίζουν ωραίο φεγγάρι!

Μπορώ και διαβάζω τον άνεμο

Μπορώ και διαβάζω τον άνεμο και οι πνοές του πάνω στα ανθισμένα φυτά
είναι απόλυτα της δικαιοδοσίας μου. Ορίζω
αυτό το χάδι σαν ανάσα που υπόσχεται θεό από θεό.
Δεν κοιμάμαι, δεν πτοούμαι, δεν απελπίζομαι.
Δεν είναι μια ήττα μέσα μου αγιάτρευτο τραύμα.
Αγκαλιάζω τις ιδέες και μου γίνεται πιο πλατύς ο ορίζοντας.
Μιλώ με λόγο που κάρπισε.
Φανερώνονται κάποτε όλα: οι ψυχές απαστράπτουσες
φωταγωγούν το έρημο βασίλειο
της νύχτας.
Και κείνοι οι μενεξέδες που πολλά υπόσχονταν
λίγο πριν την αυγή, τώρα να, κοίταξε- τρίζουν
το ζορισμένο τύμπανο της όρασης να καταγράψει την αλήθεια τους.
Με τόσα ποιήματα που είπα δεν μπορεί παρά να αναρριχηθώ
ως τον αυλόγυρο που κρύβει τον παράδεισο.
Και θα φωτογραφήσω τα τοπία που ήθελα
ο νους μου μόνο αυτά να έχει..

...ουκ εά με καθεύδειν

Τέθηκαν επί χάρτου οι σκέψεις μου και βρέθηκαν να είναι ποίημα
αυξήθηκαν και πλήθυναν
έγιναν σαν λαός που ουκ εά με καθεύδειν

Στην αρχή
ήταν μια ρίμα της θαλάσσης
ζωντανή
που μύριζε πέλαγο
και που γυαλοκοπούσε
σαν ψάρι
μόλις δυο μέτρα κάτω απ' το νερό

Αυτό που ήθελα πραγματικά
ήταν μια φαντασία
λεύτερη
πιο κι απ' τον άνεμο,
ένας ειρμός
σαν παλαβό αντίσκηνο που παραδέρνει
μέσα στην καταιγίδα που το τυραννά

Αγκάλιασα
το αιώνιο κορμί του πόντου

Κι έμαθα να διαβάζω μες σε μένα
λεξιλογίου την καταιγίδα..

Ένα κορίτσι που έγινε μια πεταλούδα, ένα κορίτσι ηλιόφιλο.

Ένα κορίτσι που έγινε μια πεταλούδα, ένα κορίτσι ηλιόφιλο.
Ενθαρρύνοντας με το πέταγμά της
τον ίδιον ανέμελο έρωτα, τον ίδιον
αχρείαστο χρόνο.
Χωρίς να αποκρύψει τίποτα απ' τον γαλάζιο εαυτό της
σ' ένα λουλούδι δόθηκε κι αφιερώθηκε.
Δέρνουνε τα φτερά της τον αέρα, τον σπαράσσουνε..
Οι πτήσεις της
είναι οι ηλιαχτίδες που επωφελούνται
από περισσευούμενο θεό- και κάνουν
πολλές ανταύγειες με πολύχρωμα μηνύματα
πάνω στο καύκαλο της γης..

Πέφτει το βράδυ

Πέφτει το βράδυ κι οι προορισμοί της μέρας γίνονται
δίχως νόημα εμπιστοσύνης κάστρα.
Ξαφνικά οι σκιές είναι του ουρανού το απόσπασμα
Που φέρει μία αίγλη πάνω σε αυτήν την σκοτεινή
των αστερισμών γεωμετρική ζωοφόρο.
Όλα εκβράζουν σιωπή.
Εγώ ο ίδιος νοσταλγώ να ανασυνταχτούν
Οι λέξεις μου και να νικήσουν.
Η μοναχική μου κάμαρα είναι ισορροπία
Ανάμεσα στον χειμώνα και την επιθυμία.
Νομίζω ζω σύμφωνα με τις κραυγές που έχω εντός μου.
Νομίζω έχω πάντα κατά νου να γυρεύω μια νέα σοδειά..

25.02.2010

24 Απριλίου 2010

Ζωντανό λιανό αεράκι

Ζωντανό λιανό αεράκι
φτασμένο από αττικές ακτές
σαν άρωμα.

Πεύκα που ξεχειμώνιασαν κοντά στην θάλασσα.

Αρμύρα πρωινού και ήλιος
σε όλα τα κατώφλια.

Οκτώβριος..

Που σε πίστεψα, που με τυράννησες τόσο·
που ήτανε τα χάδια σου φωτιά·
που γύρευα το κάτι πέρα απ’ τον ορίζοντα..

Μακρινές γραμμές που τραβάνε οι γλάροι
που πλέουνε
μέσα στα ορθωμένα ιστία.

Με την σιγουριά του επιδέξιου λυράρη-
του γαλανού η αλήθεια.

Ψαράδες σαν από την εποχή του Ναζωραίου
περιμένοντας κάτι συγκλονιστικό
να σπάσει τούτη την ανία.

Εμείς που μέσα απ’ την μοναξιά των λέξεων αν θέλεις
ψαρεύουμε ψυχές
γνωρίζουμε το δράμα που από μόνο του ένα θαύμα περιέχει..

Φορώ τις κουρασμένες πυτζάμες μου, κυνηγώ το κατόπιν τα όνειρα

Φορώ τις κουρασμένες πυτζάμες μου, κυνηγώ το κατόπι τα όνειρα
η πόλη μου είναι ένα θαυμαστικό πάνω στο σώμα της υδρόγειος
μια ανοξείδωτη αρχαία σκέψη επικυρώνει όση σοφία θα σταλεί στο μέλλον
πού να πιστέψω; ο θεός είναι εξίσου άκυρος
μ' ένα εισιτήριο θεάτρου που οι ηθοποιοί δεν έδωσαν ποτέ παράσταση
ο μισθός μου πολύς εν τοις ουρανοίς- τι λέμε τώρα;
ποιός θα πληρώσει τον βαρκάρη που θα με περάσει απέναντι;
σε τούτα τα νεκρομαντεία ο αέρας πια δεν είναι
καθόλου θωπευτικός- αναμαλλιάζει την κόμη σου
τα δέντρα ξιφομαχούν με τα απλωμένα κλαδιά τους
εσύ μηρυκάζεις την γήινη θλίψη
φθείρεσαι όπως ο χρόνος υποταγμένο σε κάνει..

Τα χρόνια περνούν- εσύ σε ποιόν απολογείσαι

Τα χρόνια περνούν- εσύ σε ποιόν απολογείσαι
είναι ολόκληρη μια ιστορία τα πεπραγμένα σου-
μάζεψε την ψυχή σου πριν σου την φάει η κολασμένη φωτιά
δες εντός σου και πέρνα
από την άλλη την μεριά του φεγγαριού όπου δεν υπάρχει
ο φόνος
κι ο αδερφοσκοτωμός που απέταξες δεν έχει νόημα
αφουγκράσου:
η σιωπή αφήνει τ' αχνάρια της
πάνω στην απλωμένη άμμο
που καίει ο ήλιος και την καψώνει
το καλοκαίρι που χλιμιντρά..

Η ομορφότερη μουσική που μπορώ ν' αγαπάω

Η ομορφότερη μουσική ένας φλοίσβος της θάλασσας
Η ομορφότερη μουσική που μπορώ ν' αγαπάω

Πλάι στην παραλία περπατώ ~ ο θεός περπατάει μαζί μου
Η μέρα είναι ένα σπασμένο ρόδι που υπόσχεται καλοτυχία

Στα ρηχά της θύμησης είναι μία ιδέα παράδεισος
Στα ρηχά τ' ουρανού δυο αγγέλοι γελάνε

Η όμορφη κοπέλα δείχνει τα ωραία μάτια της στον ήλιο
Η σάρκα της είναι ένας που ευωδιάζει αιώνια βασιλικός

Αν ξέρεις να το πεις, είναι προφορική αποκάλυψη
Το πιο ωραίο που θα σκεφτεί η μέρα το ποίημα!

24.02.2010

Είναι οι βάρκες που, πριν ξημερώσει

Είναι οι βάρκες που, πριν ξημερώσει
ακόμα, πλέουν προς την μαγική σελήνη- κι ο έρωτας
λαχανιασμένος μες τα λουλακιά σεντόνια,
από φιλιά μες σε φιλιά που έζησε..

Τρέμουν τα μέλη που τ' ανάστησε το πάθος
ο αέρας τρέμει που τον έφερε σαν νικητή η θάλασσα
και τα λυμένα σου μαλλιά που επάνω τους γυαλίζει με μια δόξα το φεγγάρι.

Τώρα τι ξέρω ο δόλιος που να έχει διάρκεια
που να μην το χαλά ο χρόνος, που να μην
το πονά η στιγμή
τι ξέρω που ν' αξίζει όλη την ζωή μου;
σαν εισιτήριο που ένα δευτερόλεπτο σου δίνει
για το διηνεκές
κι ακόμα τίποτα δεν θα κατέχεις..

το σώμα σου γέρνει σαν δέντρο που το λύγισε ο άνεμος
το στήθος σου είναι ο ηφαιστειακός κρατήρας
που ετοιμάζει την μεγάλη του έκρηξη
οι μηροί σου τεντωμένοι μιλάνε
με το σφρίγος που μόνο ξέρει η άνοιξη
τα χείλια σου εκπυρσοκροτούν και δεν αντέχω
τόση βαλσαμωμένη γύρω μου απουσία..
έχει και το λουλούδι νόημα
έχει κι ο ήλιος μια παράξενη θρησκεία.
Κι εσύ είσαι η αινιγματική καμπύλη που χωρούν εντός της
Το μηδέν που προσμετράτε πάνω στο ερωτικό έγκυρο άπειρο..

23.02.2010

23 Απριλίου 2010

ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ.

Ξοδέψαμε τόση καρδιά που αν ήτανε
το τίποτα να ευδοκιμήσει θα ευδοκιμούσε.

Κλειστά παράθυρα η ψυχή που κατοικώ.

Χωράει μέσα της την πόλη ολόκληρη.

Στο βράδιασμα.
Φωταγωγημένη.

Στο κατά βάθος τους απελπισμένοι οι ξενύχτηδες.

Περνούν οι ώρες και η νύχτα συλλαβίζει
την θλιμμένη σελίδα της.

Στενοχωριούνται οι πιο δεινοί ωρολογοποιοί

που δεν τα βγάζουν πέρα με τον χρόνο!

Αυλίδα 1.11.1982

ΕΠΙΛΟΓΟΣ….

ΕΠΙΛΟΓΟΣ….

Δύο σελίδες δεν είναι πολύ
καλή αριθμητική για έναν άνθρωπο-

Πρέπει να τις φιμώσεις με στίχους, να μην αφήσεις
σύνορα ανοιχτά, επικίνδυνα, με την χώρα
του εξώφυλλου..

Μετά η μοναξιά που την ήξερες:
σαν παλιό βυζαντινό μωσαϊκό.

Όλο μικρές μικρές πετρίτσες λύπης.

Μέρα ωραία για απλουστεύσεις και για όνειρα·
κυνηγώντας σε με επιμονή
σαν τύψη
ή
σαν μνήμη της γενιάς σου.

Το ποίημα καταποντίζεται νωχελικά
μέσα στο αξεδιάλυτο σκοτάδι
της διάθεσης αυτού που διαβάζει καπνίζοντας απόψε
σ’ ένα ξενοδοχείο φτηνό της Ομόνοιας.

Λεωφόροι, πεισιθάνατα κλάξονς και φώτα
Πολύχρωμα: Η ασωτία του νυν μας..

Στο Σύνταγμα αισθάνεσαι φιλοξενούμενος
στο ετοιμόρροπο σπιτάκι της πατρίδας σου..
Γράφοντας στίχους.

Γράφοντας στίχους:
«Ώ κακόμοιρη Ελλάς
που ‘χεις τέτοιους σαν κι εμάς!»

Αυλίδα 13.12.1982

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.

ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.

Αλλά στρατηγούν πίνοντας coca-cola και στα μάτια τους
η ίδια απονιά που λάμπει.

Η υδρόγειος σφαίρα στην εξουσία της παλάμης
κορδωμένου στρατηγού.

Ευρώπη, ώ Ευρώπη γηραιά μου!

Πόσα χαρτιά δακτυλογραφημένης θλίψης στο καλάθι των αχρήστων είναι τα λάθη σου!
Ο σοσιαλισμός χωλαίνει σε ταμπέλες φωτισμένων μαγαζιών που μας πουλάνε αφθονία.
Κυβερνήσεις κουτσών και τυφλών του μυαλού
συζητούν μεταξύ τους, συνεργάζονται
μην βλέποντας τον κάλπικο παρά τους.

Ευρώπη, ώ Ευρώπη γηραιά μου!

Ντυμένη το ταλαίπωρό σου πανωφόρι σε αναγνωρίζω
να περνάς σκυφτή και μέσα στην βροχή
στους δρόμους του Λονδίνου, στο Παρίσι.. Εκεί
μοιράζοντας χιλιάδες υποσχέσεις σε
καημένους, πεινασμένους απεργούς.

Αλλά στρατηγούν πίνοντας coca cola…

Οι αξιωματικοί του πόνου..
Σκυφτοί πάνω από τον μεσημβρινό που φασιστεύει..
Μάτια βαριά και μαύρα. Ανεχόρταγοι
οι αξιωματικοί του πόνου
μοιράζουν κέρδη τα χωράφια και τα σύνορα.
Πίνουν, γελούν και λένε «αίμα!»
Και «πόνο!».

Κάποιο παιδί δεν θ’ αποχτήσει ηλικία άνδρα…

Αυλίδα 11.12.1982

Το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο..

Το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο..

Δυνατά ξημερώνει..
Οι παρείσακτες σκέψεις
πάνε να φύγουν μες το άσυλο του αρχαίου δρυμού.
Φώτα.
Ο ήλιος νικά-
όπως να είναι ο μόνος που πρέπει.
Ένα ελληνικό αεράκι κατατρώει τα κλωνάρια
που στέκονται εκεί σαν μία περηφάνια που ξενίζει
τώρα. Τα βρύα πεισμώνουνε.
Είναι όπως μια υποψία που ποτέ δεν ειπώθηκε.
Τα ζώα του δάσους
εξομολογούνται στον ήλιο.
Ό,τι υπάρχει είναι ό,τι θα χαθεί.
Κερδίζει ο θάνατος σαν σε διάρκεια.
Αν δεις μες τον αόριστο χρόνο
τα πουλιά πετούν, τα πουλιά κελαηδώντας
έτσι που να τα προστατεύει η αιωνιότητα.
Όλα γαλάζια.
Και οι λέξεις που κρύβονται σαν τις μικρές πονηρές αλεπούδες
μην και τις δεις, οι λέξεις
που καμώνονται τον αδιάφορο-
τώρα είναι ένας λαός από καχύποπτη έμπνευση
που δεσπόζει παντού
μέσα στην επικράτεια της μετέωρης μέρας..
Όπως το ποίημα είναι ένα γραμματικό κατορθωμένο
που σου εγκλωβίζει τόσο λαβωμένη την ψυχή
που μάτωσε και άλλο δεν αντέχει
πια..

22 Απριλίου 2010

ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ..

ΧΡΩΜΑΤΙΚΟ..

Ο ουρανός μιλάει γαλάζια, ο ήλιος του επιμένει χρυσά
ο άνεμος κλέβει τα χρυσά μήλα των εσπερίδων,
ο άνεμος είναι ένας αγύρτης
που ασχημονεί σε βάρος μιας καλοπροαίρετης συνείδησης.
Ο ημίθεος που αγαπά την κόρη
δεν υπολογίζει τον καιρό
ούτε τον κόπο να παλέψει με τα αίματα
που θέλουνε να τον λερώσουν.
Και μέσα στον μεγάλο κάμπο των οράσεων
οι λεμονιές έχουν τεράστια κίτρινα όμορφα μάτια
όπως ψαριών που μας κοιτάζουν
από το πράσινό τους πέλαγο..

22.02.2010

ΩΡΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ..

ΩΡΟΛΟΓΙΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ..

Επάνω στα λατινικά ψηφία ένας λεπτοδείκτης
ζαλίζεται να μην μπορεί να αποφύγει την ροή του χρόνου.
Οι ώρες βαραίνουν επάνω του -όπως τον γέρασαν πολύ τα χρόνια.
Το φως του ήλιου το πρωί
επουλώνει τον πληγωμένα βάρβαρα εγωισμό του
που είναι απύθμενος και θέλει σ' όλη την διάρκεια της μέρας
να έχει την δική του άκαιρη άποψη.
Η πλατεία το βράδυ αδειάζει.
Είναι το κρύο που πέφτει πολύ τσουχτερό
δεν το αντέχουν οι θνητοί που ζητάνε
ένα απάγκιο να μπορέσουνε να χουχουλιάσουν
μες την νυχτερινή σιγαλιά.

ΠΙΚΡΑΜΕΝΟ..

ΠΙΚΡΑΜΕΝΟ..

Ας η ποίηση διώχνει την μοναξιά! Δεν ξέρω
πότε που θα μπορέσω να σταθώ
σ' ένα ύψος που θα ζηλεύουν οι άλλοι
των ημερών όλων που με πίκραναν να καταλύσω το κράτος..
Δικαστές πόσοι που αδημονούν και περιμένουν
να είναι σκληροί μ' εμένα. Και τι έφταιξα;
Έναν ουρανό έχω θελήσει
που ν' ακουμπά με ποίηση στην γη!

20.02.2010

Χόρτα που την αυγή είναι από την πάχνη μουσκεμένα

Έτσι όπως είμαι όλος, σαν μια λέξη φεγγάρι
και μετά δυνατά χτυπώντας με το ξίφος του
ο θαρραλέος Φεβρουάριος

Χόρτα που την αυγή είναι από την πάχνη μουσκεμένα, χώμα
γυμνό, κουρασμένο από την ξαφνική νεροποντή, καρδιά
που λύγισε και πλέον δεν αντέχει
να βλέπει τ' όνειρό της απραγματοποίητο
και να περνάει ανούσια η ζωή..

Απ' την οδό την μυστική του μαρτυρίου

Απ' την οδό την μυστική του μαρτυρίου
και όπως κάνει
τα περιπαίγματά της στων πουλιών το στράτευμα η μέρα
βότσαλο που ιριδίζει λέγοντας
για την αιώνια σαγήνη της η θάλασσα

Και φύλλα
των δέντρων
που ξιφίζουν
τον γαλανό ουρανό

Τώρα πάνω στην επικράτειά τους γράφεται
η ιστορία του ήλιου
ο άνεμος σαν πολυσύλλαβη ενότητα ζωής
ανάβει όλες τις αναπνοές, τις δυναμώνει
και ένα άρωμα πιο δυνατό απ' την ευχή
που στείλαμε να ανταμώσει το πεσμένο άστρο
παίρνει στην κατοχή του τα γλυκά βιολιά της μέρας..

16.02.2010

Κλείνεις την πόρτα το βράδυ

Κλείνεις την πόρτα το βράδυ
και τα σεντόνια που κοιμάσαι γράφουν ξανά την ιστορία σου
με των ερώτων που έζησες το πάθος..

Όταν που δεν το ξέρεις κι όμως ονειρεύεσαι
γαλάζια, λευκά
κίτρινα, κόκκινα, πιο μαγεμένα
όπως οι νύχτες καρφώνουν τα εύστοχα βέλη τους
πάνω στο ξύλινο ανθισμένο αεράκι
που θα το κάνει το φεγγάρι σου απόψε υποτακτικό του..

Όταν ευθύνεσαι για την που γύρω σου συμβαίνει αθανασία..

Είσαι μία ψυχή φάρος που το φως σου μοιάζει
το μόνο σωτήριο
σινιάλο για τους παραπλανημένους..

Και σε υπερασπίζομαι
γιατί πολύ πολύ πολύ μου μοιάζεις..

15.02.2010

Τα σπίτια βάφονται λευκά, σχεδόν παραμυθένια

Τα σπίτια βάφονται λευκά, σχεδόν παραμυθένια
και ανεβαίνουν το δύσκολο σκούρο βουνό.

Οι θάλασσες διευθύνουν επιδέξια τον άνεμο:
είναι γραμματική των αγιασμένων υδάτων, είναι
συλλαβή σε μια τέλεια πρόταση, είναι
η μεταφυσική που υπόσχεται μιαν άλλη ζωή.

Εμείς απιστούμε γιατί η θλίψη μας κούρασε, γίναμε
πιο θνητοί κι από το κουρασμένο φεγγάρι
που έκανε την νύχτα μια μαγεμένη λακωνική προσευχή..

Και για να μην παραλογίσουμε
μετά
γράφουμε ποιήματα
που η ζωή τ' αποδομεί
και τα χλευάζει..

11.02.2010

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος
Ένα άγχος σαν γκιλοτίνα που αδιάκοπα καρατομεί
Το μεροκάματο πικραίνει
Γίνεται δήμιος ο κάθε ένας χρόνος που φορτώνεται
Στην ράχη σου και σε γερνά
Είσαι τόσο φθαρμένη ύλη που τρομάζεις
Έκανε κάτι να σε προστατέψει ο θεός;
Είδε πόσο πονάν τα μέσα σου;..
Την κάθε μέρα είδε
Πόσο ελπίζεις για να μην
Πάψεις να ελπίζεις;
Φοράς την ίδια ψυχή που πριν σου χαρίστηκε
Αμετάβλητη μέσα στα χρόνια
Ποιός σε εχθρεύεται; Ποιός σε μισεί
Όταν σκοτεινιάζει ο ορίζοντας και γίνεται σάβανο
η νύχτα
Που με τα σκούρα άμφιά της σκεπάζει
Αυτό το σώμα που μια εποχή ήτανε από όνειρο πλασμένο
Εφηβικό..

10.02.2010

21 Απριλίου 2010

Ζωγραφιά!

Διαρκούν με μια επιμονή λυσσασμένου σκύλου οι αριθμοί.
Γεωμετρικά σχήματα που υποκρύπτουν σοφία
Είναι ανεξήγητα αραδιασμένα μέσα στον αχανή ουρανό
Της σκέψης που θρησκευτικά αναστατώνεται.
Ένα άλφα, δύο, πέντε..

Μαντόνες των νεφών με τα ροδαλά μάγουλα και τα ωραία
Τσίνορα κοιτούν μες το υπέρλαμπρο γαλάζιο.
Ζωγραφιά!
Ζωγραφιά..

Ανασαίνουν οι άγγελοι
Με θνητού βεβαιότητα.

Ο θεός
είναι μια ερυθρά ελπίδα που ολοένα γιγαντώνεται-
Ώσπου να γίνει
Το μηδέν του πιο άπειρο.

Και όλα απολογούνται στον ταχύρυθμο χρόνο.

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ..

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ..

Μες την απλή αριθμητική του απογέματος
καθαρά αθροίζονται όλα:

τα μάτια των λουλουδιών και οι άσπιλες πρώτες μυρσίνες
τόσο φορτωμένες θεότητα που μετά ποίηση από μόνες τους είναι-

και των δέντρων οι επίμονοι κλώνοι
να βγουν μέσα στην αδιάφορη αιωνιότητα-

φορτία μετά η νύχτα
που ζαλίζει με το δυνατό της αγιόκλημα,
το απαλό αεράκι που θυμίζει μετέωρες νότες,

η αρχαία θεά που λες κανοναρχεί
σ' έναν μπαχτσέ που τον παράδεισο που χάθηκε θυμίζει..

Βασιλεύουν των άστρων οι ζωντανές μουσικές

και γίνεται η αιθρία σαν μια σκέψη που θα φτάσει κάποτε θεόρατη
ως τον σεκλετισμένο νου ενός γέρου
θεού που ζάρια του πολέμου πάλι παίζει..

7.02.2010

Μια γυναίκα βαθιά σαν φρούτο, μια γυναίκα γεμάτη άγουρη άνοιξη

Μια γυναίκα βαθιά σαν φρούτο, μια γυναίκα γεμάτη άγουρη άνοιξη

Ανεβαίνει όλη την ανηφόρα του έρωτα κι απ' τα μαλλιά της
Ο άνεμος φτιάχνει χορδές για την αόρατη λύρα του..

Την κοιτώ που πιο ωραία κι από αρχαία θεότητα μοιάζει

Την ζωγραφίζω με λέξεις που για να την πούνε έτσι διψάνε
Και γίνονται γιγάντιες
Σαν επικός ψαλμός
Που κάνει τον θεό να μας μιλάει φεγγαρένια!

7.02.2010

Εκείνα που οφείλω

Εκείνα που οφείλω τα οφείλω γιατί κι ο άνεμος
Κάποτε είναι ένα χρέος της ανάσας..

Τα σπίτια κουράζονται και γέρνουν
Το ένα κοντά στο άλλο,
Σαν μια αποδεκατισμένη διμοιρία
Που μυρίζει ήττα και πτώχευση..

Σκοτεινιάζουν όπως τα κατοικούν φριχτά εγωπαθείς
Άνθρωποι. Τι να πιστέψεις; Και τι μη;

Και ο θεός φτιάχνει μια αδυσώπητη μοίρα
Αιμάτινη
Και που αρέσκεται να σκαρώνει εμφύλιους..

4.02.2010

20 Απριλίου 2010

Φταίει που είμαι πιο μοναχικός από κυκλάμινο

Φταίει που είμαι πιο μοναχικός από κυκλάμινο
Φταίει που με οξείδωσε ωραία το φως
Που να: κοιτώ κι όλα αλλιώτικα τα βλέπω:

Τα σπίτια που άναψαν το βράδυ τ' αμυδρά τους φώτα
Και τον ουρανό
Που μασκαρεύτηκε γαλάζιος-
Και τον τρόπο
Που φλυαρεί με κύματα η θάλασσα –
Και τις σκιές
Των δέντρων που επάνω πέφτουν
Στο βαρύ χώμα της γης,
Και τον άνεμο
Που περπατά σ' αυτά τα καλντερίμια που από
Δυο αιώνες τρεις και πίσω
Κάτι απόψε θυμίζουνε

Όπως μαέστρος σ' όλα είναι μόνο το φεγγάρι..

4.02.2010

Θα 'ρθει μια μέρα που οι εξουσίες θ' αφήσουν το σαν νέφος αχνάρι τους

Θα 'ρθει μια μέρα που οι εξουσίες θ' αφήσουν το σαν νέφος αχνάρι τους
μέσα στην πάροδο του χρόνου, θα διαβούν
αλλιώς οι αιώνες

Και της ιστορίας το σώμα θα γραφεί σαν πως
μέσα της ξαναγίνονται οι άνθρωποι
και πάλι άνθρωποι, αφού
όλη η θλίψη καταργείται –
κι είναι σαν μία μοιραία σκιά
που έναν πίνακα του παρελθόντος ζωγραφίζει..

Όπως εγένετο
κάποτε μία εκπάγλου κάλλους Κυριακή..

Τα λουλουδάκια που θ' ανθίζουνε θα είναι ύμνος ωραία γαλάζιος
και ήχος ζωντανός, πρωραίος
στο όρτσα πάντα της ψυχής.. Θα ακούω
στων ουρανών, που θα αγάλλονται, τα μέλλοντα,
θα υπερασπίζομαι
άλλες θρησκείες- θερμές, θερμότερες και που πιστεύουν
άνθρωπο, θα εκραγώ
στον εαυτό μου ακόμα..

Κι όσα ποιήματα υπήρξαν να:
λόγια που παίρνει ο άνεμος και τα σκορπάει
ως το ατελεύτητο αύριο
που ένα συμπέρασμα πάνω στον κόσμο ενορχηστρώνει:
να βαθαίνει σε νόημα και ουσία ο βίος..

4.02.2010

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ..

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ..

Τα μάτια σου είναι δύο αλήθειες που διψάνε για ουρανό
Τα μάτια σου είναι ευθείες που μέσα στον κόσμο δεν χωράνε
Και φαίνονται κάτι φορές σαν δύο πυγολαμπίδες
συμπαντικές
Όπως προσωρινά για λίγο τα φιλοξενεί η υδρόγειος.

Φωτίζουν την σκέψη μου που ξεκάνει την νύχτα
Είναι απόρρητος κώδικας ενός μυστικού πράου φωτός
Βάλλουνε κατευθείαν μες την ανθισμένη αιωνιότητα..

Μετά από ένα φιλί που σου παίρνω, μετά από μία υπόσχεση
Για πίστη ως το απώτατο μέλλον, μετά
Από μια μέρα που θα αχρηστέψει τις ελπίδες μας, μετά

Είναι η βροχή από τα μαλλιά σου που κάνει τα μάτια σου πιο όμορφα
να φαίνονται, όπως τα σκιάζει με θλίψη η παντομίμα δύσκολη νύχτα..

30.01.2010

Μιλάνε όλα γύρω μου με έναν λόγο από γυαλί..

Κοιτάζω γύρω μου: το φως χαμηλώνει·
ό,τι εφεύρα γράφεται στο αναίτιο
και το λησμονημένο.. Οι σιωπές
που κέρδισα
σαν για να μάθω την ψυχή μου, οι αγρύπνιες-
Ο θεός που δεν ήθελε ούτε μία θυσία
έστω των λέξεων επάνω στο λευκό χαρτί
που χιονισμένη μέρα που υπόσχεται
αόριστα και κάτι μοιάζει..

Οι μέρες είναι αθροίσεις
ημερολογιακές
που δεν βγάζουν πουθενά και κανένα
αλφάβητο τον χρόνο τους σωστά και δεν αποτυπώνει..
Κι έτσι μετά από χιλιάδες χρόνια που θα είναι κάτι ανεξήγητο η βροχή
που θα μουσκέψει τα μαλλιά ενός παράξενου αρχαιολόγου
κάτω από τα φύλλα ενός δέντρου που κρεμάστηκε μέσα στον άξεστο Ιανουάριο
με ψηφίδες μιας θλίψης- κόντρα πάλι ο καιρός-
κι οι άνθρωποι που θα καμώνονται πως είναι τάχαμου σπουδαίοι..
Θα φανερωθεί εκείνο το "όχι" που είπαμε
να μην μας έχει του χεριού του ο καιρός
είδαμε στα βαθιά του ήλιου, περπατήσαμε στην ερημιά
τώρα βαφτίζουμε με δάκρυα τις άγονες περιπλανήσεις
μες τον αιώνα που η σήψη του τον σαβανώνει..

Μιλάνε όλα γύρω μου με έναν λόγο από γυαλί..
Παραμυθένιο..

Τα λόγια μου κουράζονται πια

Τα λόγια μου κουράζονται πια και ψάχνω μήπως και βρω
τι είναι ύστερα οι επιτυχημένες παρομοιώσεις:

Έτσι που να βαφτίζεις θάλασσα τον ουρανό και πλοία
εκείνα τα αρίθμητα πουλιά που ολοένα σε μια ξενιτιά πετάνε.

Και το μελάνι βάφοντας και πάλι το απόγεμα με θλίψη..
Είναι ο τρόπος να υπάρχεις δίνοντας
χωρίς καμία ανταπόδοση..

Βαραίνει η νύχτα. Οι άνθρωποι γίνονται
σαν καλικάντζαροι
που κρύβονται
μες τα κελάρια της..
Ποιός πίνει πια αυτό το άθλιο κρασί;

Αγρυπνώ και σιγά σιγά ξημερώνει..

Ξέρω πως είσαι ωραία σαν ένα τριαντάφυλλο
που ο άνεμος το εκδικείται
παίρνοντάς του το άρωμα.
Τα πρωινά σέρνουν ένα πέπλο ομίχλης
πάνω στην νοτισμένη γη.
Το φως ξενίζει.
Έχει και το σκοτάδι τα καλούδια του.
Μπορείς να καταφύγεις μέσα του σαν να ναι
να μην σε χωρά η προσευχή σου
και να γίνεις
ένα αποδημητικό πουλί
που σκέπτεται να φύγει μέσα στον ορίζοντα.
Ανάβω το φως στην κάμαρα τα βράδια.
Ανακατεύω τα χαρτιά μου.
Όσες οξείες τόσες λέξεις προδομένες.
Πάλι δεν μπόρεσα και τίποτα να πω.
Το φεγγάρι κρεμά τα ρούχα του στο σχοινί των άστρων.
Ακούγεται μια μακρινή μουσική.
Το πιάνο του θεού που παίζει.
Ο ρυθμός είναι με της καρδιάς μου αυτός.
Κλονίζονται από το κρύο τα μεγάλα δέντρα
φορτώνουνε τις τύψεις τους
μες τον κακόβουλο άνεμο.
Αγρυπνώ και σιγά σιγά ξημερώνει..

27.01.2010

19 Απριλίου 2010

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι..

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι..
οι σκάλες όλες οδηγούν στον ουρανό, οι ατέρμονες σκάλες.
Οι καμέλιες ανθίζουν αλλά ο ήλιος που τις κοιτά
είναι ένας υπερόπτης θεός που δεν καταδέχεται να τις φλερτάρει.
Τα σπίτια είναι πάντοτε άσπρα
επίμονα άσπρα και φιλοξενούν μια παράξενη θλίψη.
Στις αυλές τους τα γεράνια είναι σαν να θυμίζουν τ' ανθεστήρια..
Ο μήνας τρέχει. Όλη η ζωή με ένα νόημα νίκης
επί των πάντων εξαργυρώνεται.
Το πρωί ένας γέροντας εκατοχρονίτης μιλά
σε μια παρέα παιδιών.
Μετά σαλεύει αργά κατά την πάνω ρούγα
όπου ένας γενειοφόρος λυράρης παίζει
χαρούμενους σκοπούς και τραγουδά.
Όλα με αίσθημα υγείας!
Και ο χρόνος ξεδιπλώνεται αόριστος, πράος
πάνω σ' όλα τα πλάσματα και με εμπιστοσύνη τα θωπεύει..

26.01.2010

Οι μέρες είναι μικρά αδιάφορα σύνορα του χρόνου

Οι μέρες είναι μικρά αδιάφορα σύνορα του χρόνου
και από μέσα τους
φυτρώνουν αυτές
οι ωραίες νεραντζιές που γενναία μυρίζουνε..
Ο χειμώνας τις παίζει σκληρά, τις μαρκάρει
τόσο στενά που ποτέ στην επίτευξη του σκοπού τους δεν θα σκοράρουνε..
Ο χειμώνας της πόλης..
Εδώ..
Οι κοπέλες είναι με τα ωραία βαμμένα τους μάτια
που καίνε την καρδιά
που θέλουνε να φιληθούνε και να νιώσουν τα χάδια
οι κοπέλες που κάψωσαν να τις ακουμπήσεις κορμί με κορμί..
Τώρα με τα χαρούμενά τους πρόσωπα
μιλούν στον ήλιο
και γίνεται ακόμα πιο σπουδαίο το να αγαπάς..

Μέσα μου οι καταγραφές είναι βασανιστήριο

Κοιτάζω όπως κοιτάζουνε οι αφελείς:
βαριεστημένα.
Μέσα μου οι καταγραφές είναι βασανιστήριο
οξύ. Πουθενά δεν υπάκουσα. Ακύρωσα
την ηθική που με διδάξανε. Μέσα μου
καταργήθηκε. Ήθελα η ζωή να είναι εισιτήριο
για την αθανασία.
Έτσι άγγιξα τα λουλούδια, σχεδόν τα ήπια·
το άρωμά τους
άναψε
πολύτροπο
μέσα μου. Σ' ένα κορμί
γυναίκας βρήκα να μην έχουνε ισχύ
τα ψέματα του εφήμερου.
Πίστεψα στην αγάπη.
Ξυπνούσα κάτι πρωινά τόσο νωρίς που οι άλλοι
δεν καταλάβαιναν ότι εγώ
τόσο είχα ο δόλιος απομακρυνθεί
απ' τα εγκόσμια
(κι ας δεν το ήθελα).
και σε βιβλία παλαιά που οι στίχοι τους εξείχαν
ως το άπειρο
χάθηκα, πήγα.
Να ταξιδέψω δεν χρειάστηκε γιατί ήταν η φαντασία μου
πηγή χρωμάτων.
Έτσι σε ένα βράδυ έκλεισα
όλη την σοφία
σε μια άδεια μποτίλια
και την απόλυσα στην θάλασσα:
να βρει το κύμα το αληθινό του περιεχόμενο..

25.01.2010

Τα μάτια σου είναι κρασιά, δυνατά κρασιά που μεθάνε..

Τα μάτια σου είναι κρασιά, δυνατά κρασιά που μεθάνε..
Με την φωτιά μέσα τους του πάθους, με την λύρα
που έχει των αισθημάτων της να πει την φλόγα η καρδιά..
Τα βράδια ανάβουν όπως πυγολαμπίδες γενναιωμένες
υπερασπίζονται τον μακρινό ορίζοντα,
τότε που ο θεός
υπάρχει αλήθεια για να υπάρχει..
Και ξέρω
όταν σωπαίνουν γύρω μου όλα,
να μιλώ σχεδόν σαν ψιθυρίζοντας
που να μ' ακούει το κύμα το υπερυψωμένο
της αρχαίας θάλασσας
και να πηγαίνει
μες τον ούριο άνεμο το πλοίο
το σαν μυστικό της νύχτας..

18 Απριλίου 2010

Έτσι όπως μεταφράζουν άνεμο οι εβδομήκοντα

Έτσι όπως μεταφράζουν άνεμο οι εβδομήκοντα
αχτίδες του ήλιου
μες του Γενάρη το σκληρό πρωινό
σχίζονται τα πανιά των μακρινών ιστιοφόρων
κι η φαντασία κάνει όπως να απελπίζεται..

Οι θάλασσες τρέχουν γαλάζιες οι αιώνιες θάλασσες
κάτι δελφίνια που διψούνε για τεχνάσματα
απλά αιωρούνται
ολόβαρα
μέσα στον λαγαρό αέρα
που νικά..

κι ένας θεός της μέρας που έρχεται ζητά
να του αποδοθούν θυσίες
από τον έρωτα μιας ανεμώνης
πάνω στο βουνό..

ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ..

ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ..

Έχω έναν φίλο που αγναντεύει στον μεγάλο ουρανό
φίλο από όνειρο βγαλμένο
είναι σαν ένα μυθικό αγέραστο πρόσωπο
που το κρατάει η μνήμη μου και η ζωή μου φρέσκο.
Στις μέρες μου
τα μάτια του
είναι σαν μάτια μου
μ' αυτά κοιτάζω
η σκέψη του ψηλώνει
ακούω μέσα απ' αυτόν
την μουσική του πρωινού γαλάζιου ορίζοντα.
Κι όταν απελπισμένος ψάχνω τρόπο να περάσω αυτές τις συμπληγάδες
της ζωής- μια αισιοδοξία πέμπει
απ' το παντού που είναι η αόρατη γεμάτη παρουσία του
σαν φωτοδότης μέγας ήλιος..

21.01.2010

Απόψε που περίεργα κι ωραία σκοτεινιάζει

Απόψε που περίεργα κι ωραία σκοτεινιάζει
μες την ψυχή μου πώς μυρίζει Ίμβρο ή Τένεδο!

Φυσαρμόνικες φλομώνουν τον αέρα προσμονή

Το φεγγάρι νικά το εμφύλιο άστρο

Ο Όμηρος κάπου θα ονειρεύεται

Απέναντι!

Ο κόσμος είναι μια πληγωμένη σελίδα

Ο κόσμος είναι μια πληγωμένη σελίδα
που της πρέπει καθαρός ουρανός.
Σχίζεται από τον άπονο αέρα, μουντζουρώνεται
από έναν μέλλοντα
μελανό
που γυρεύει αδιάκοπα εμφύλιο
ζαλίζει
την σκέψη, σήψη μυρίζει
ο κόσμος πια είναι
μια μετοχή που ουσιαστικά έχει μόνιμη πτώση.
Και που τον λέω γίνεται ακόμη πικρότερος γιατί δεν έχει
μια μουσική που να διαρκεί και να φέρνει
την καρδιά σε ανάταση, τον νου σε ευφορία, τα αισθήματα
σε έφοδο- την αισιοδοξία
σε πέρας..

ΝΤΑΛΙΚΕΣ..

ΝΤΑΛΙΚΕΣ..

Καραβάνι παν μέσα στην νύχτα οι νταλίκες της υπομονής-
κάμπιες που έπεσαν απ' τα μαλλιά ενός μεγάλου πεύκου.
Τα φώτα τους
χτυπούν βαθιά στο μαύρο αύριο
ακούγονται που χαιρετιούνται ο ένας με τον άλλο οι τενόροι-
όπως μετά απ' τα μεσάνυχτα η κουρασμένη τους ακολουθία
πάει ακόμη
προς τα ξημερώματα.

Ακούγονται τα λαϊκά θλιμμένα άσματα,
τσιρίζουνε κάτι φορές τα φρένα,
φώτα ομίχλης κίτρινα χτυπούν εδώ κι εκεί
τον ταραγμένο αέρα
που γέρνει πληγωμένος κατά μήκος της φθαρμένης εθνικής οδού..

Κι όταν που φτάνουν κάποτε να μπουν στο αγουροξυπνημένο σώμα
της πόλης που τις υποδέχεται
κάνει έτσι σιγά σιγά και άτονα να ξημερώσει..

Το σπίτι γέρνει πάνω απ τον βράχο προς την θάλασσα

Το σπίτι γέρνει πάνω απ τον βράχο προς την θάλασσα
τα παράθυρά του μεγάλα ανοίγονται
να εφορμάει το φως

Τόσο δυνητικό τόσο ωραίο τόσο
μεταφυσικό
μέσα στο απόγεμα
που δύει
που ακόμα
κι ο κήπος του με τα γέρικα δέντρα είναι
εικόνα ενός πίνακα
ζωγραφικού..

17 Απριλίου 2010

Κάνοντας τον λογαριασμό

Κάνοντας τον λογαριασμό και έχοντας τίποτα πια ν' αποδώσει
η Ελλάδα στον μέλλοντα-
το ύδωρ της λάλο
και όμως ανθίσταται-
παρελθόντος ακμάζουσα σύνεση-
ποιός είμαι
όταν τώρα με τρόπο στοχάζομαι
λίθου και ξύλου..
Κομίζω μια ανερμήνευτη άνοιξη, ένα ρόδο
γενναία πορφυρό-
βουλευτής στα έδρανα των νεφών και τάζοντας στον κόσμο μια νεφελοκοκκυγία..
Πιστεύω θα ξεγράψω ανθιστάμενος την τραγωδία μου-
ένα ποίημα είναι φως που σπαθίζει-
γελώ γαλάζια
θέλω να είμαι μόνος μου μες τον εγωισμό των χρωμάτων.
Έχω δικούς μου θεούς και οι άλλοι γελούν που επιμένω
να λατρεύω τα πάντα ωδικά-
Αλλά όμως είναι παγίδα
θα σε συλλάβουν οι λέξεις σου-
έχασες-
το σαρκίο σου ήδη κρεμασμένο
ανάποδα σήπεται- δεν έχεις
ελπίδα να σε ταριχεύσουν σωστά..
Κάνοντας τον λογαριασμό και έχοντας τίποτα πια ν' αποδώσω στον μέλλοντα-
είναι φως το σκοτάδι μου είναι ύμνος-
με έναν θούριο της Ομορφιάς γράφω
επάνω σε σελίδες λουλουδιών
το ευφωνικό όνομά της..

Λοιπόν αρχίζω με μια λέξη με φορτισμένο παρελθόν

Λοιπόν αρχίζω με μια λέξη με φορτισμένο παρελθόν
που την θέλει γονιμοποιημένη το μέλλον.
Οι λογοτεχνίες αξίζουν όταν, που τις διαβάζεις, σε κόβουν.
Μην φοβηθείς το αίμα!
Αρέσκεσαι στην μοναξιά αλλά θέλει
θάρρος πεταλούδας να ξεφορτωθείς ό,τι σε κάνει βαρύτερο..
Και πρέπει, πρέπει να πετάξεις!

Τελειώνουν όλα

Τελειώνουν όλα κι ένας ευκτικός άνεμος
κλέβει το μέλλον της μέρας.
Τα στάχυα λυγίζουνε
απαράμιλλα ωραία,
όπως χρυσαφένιες αντένες
που ξεκινούν απ' την γη.
Το τοπίο αρχίζει να γίνεται πράο-
ένας ήλιος δακρύζει από χαρά και σαπουνίζει
το λίγο σκοτάδι που άφησε μια τύψη.
Κάτι πουλιά που κρώζουν μες το πρωινό που μεγαλώνει
την φανερή λαχτάρα των φυτών.
Αντηχεί ένα σιγανό "αλληλούια!"
Τα χέρια του αέρα είναι τα χέρια του θεού.
Ο κόσμος τόσο απλουστεύεται
που είναι ένα παιχνίδι μες τα όνειρα ενός αρχαίου ποιητή.
Το οξυγόνο αναστατώνει όλα τα πλάσματα
κάνει το αίμα να βομβεί, να ασπαίρει.
Και η επωδός σε όλα είναι αυτό που έρχεται μετά,
το γαλανό
μεγάλο μεσημέρι που βαφτίζει μ' έκπληξη το σύμπαν..

Παραπονιέμαι πάλι στον θεό..

Είναι που το κράτος των ελπίδων στηρίζεται
σ' ένα ταριχευμένο ψέμα.
Αισιόδοξα θέλεις να λογαριάζεις τα μέλλοντα.
Κι εκείνα που απειθαρχούν ποιός τα ορίζει;
Ανασκευάζεται ωστόσο το παρόν..
Τόσα υλικά αντίπαλα και στο τέλος
μπαχαρικού σπιρτάδα περισσεύει-
Η σκέψη εκρήγνυται..
Συνήλθα..
Ποιός θέλει να ζει μες τα όνειρα;
Υπήρξα ακρωτηριασμένος για δεκαετίες.
Χωλός που παραβγαίνει με δρομείς.
Με τις θρησκείες ξεμπέρδεψα.
Αυτό είν' ένα μανιφέστο της φθοράς.
Οι φίλοι μου είναι ψυχικά φθαρμένοι.
Δεν πίστεψα στην ανταπόδοση.
Επίγεια πρώτη παρουσία.
Παρουσία μου ο κόσμος με ξεπερνά και εξελίσσεται.
Δεν τον παρακολουθώ όπως πρέπει- δεν μπορώ.
Η ταχύτητα πάντα ελλιπώς θα σπουδάζεται.
Φεύγω απ' όλα-χτυπώ
επάνω στο μηδέν όλους τους αριθμούς.
Αναβλύζει νερό που δεν έχουν οι άλλοι.
Ξέρω όσα δεν ξέρω πως ξέρω.
Παγιδεύω στο φως όλο το υποταγμένο σκοτάδι.
Παραπονιέμαι πάλι στον θεό..

Να προετοιμάζεσαι να σε κατασπαράξει η αλήθεια

Να προετοιμάζεσαι να σε κατασπαράξει η αλήθεια
να περιμένεις υπομονετικά
να γίνει η ιστορία σου ένα κομμάτι έντιμου χρόνου-
εσύ που είσαι εσύ είσαι ένας που έζησε μέσα σε τόσες συμβατικότητες
και τώρα
θα χαθεί
ευτυχισμένα.
Το μόνο που απομένει από εμάς
είναι ένας εγωισμός που ξεθυμαίνει
και γίνεται ένα παμπάλαιο ζέον-
κι ο έρωτας
μαθαίνεται αποσπασματικά
σαν να μην είχε η ανάσα σου και τόση σημασία
κι εσύ την ξόδεψες μέσα σε ένα ψέμα να κοιτάς..

16 Απριλίου 2010

Ναυαγεί- σαν να μην έχει ρίμα να το συγκρατήσει- το απόγεμα

Ναυαγεί- σαν να μην έχει ρίμα να το συγκρατήσει- το απόγεμα

Ένα ηλιοβασίλεμα που έρχεται είναι μία εκδήλωση του επιμένοντος θεού
που θέλει άοκνα να σφάλλει..

Οι νυχτερίδες ξυπνούν και να πετάξουν ετοιμάζονται..

Είναι λυχνάρι τ' ουρανού το άστρο..

Εσύ μου χαμογελάς και ο ύπνος σε παίρνει
μέσα στην αγκαλιά μου
μέσα στο χειμωνιάτικο λειψό φεγγάρι
που αν δεις
και πάλι περισπάται..

Ποιώ ό,τι μου επιτρέπουν τα πεπερασμένα μου άυλα λεξιλόγια..

Να το ξέρεις λοιπόν: μας χρησιμοποιεί ο θεός
για να υπάρχει!
Ταξίδεψα μια μέρα ανάμεσα στα νησιά-
πρωί- έλαμπε ο ήλιος-
και σκεφτόμουνα πόσο παράδεισο χρειαζόμαστε
για να χτίσουμε μέσα μας μια λιανή ευτυχία.
Ακούμπησα τα δάχτυλα στην κουπαστή..
Ήταν ένας μακρύς διάδρομος απογείωσης
προς τον ουρανό το κατάστρωμα.
Εγώ με λέξεις έφτασα να πιστεύω την κάθε θρησκεία..
Έτσι, στο τέλος, δεν είχα ανάγκη κανέναν θεό
μόνο αγγέλους
με μια τεκμαρτή αθωότητα..
Και όπως ανεβαίνουνε την σκάλα τ' ουρανού
να θλίβομαι
που δεν μπορώ ν' ακολουθήσω-
γιατί το θνητό μου φορτίο υπαγορεύει αλλιώς.
Ποιώ ό,τι μου επιτρέπουν τα πεπερασμένα μου άυλα λεξιλόγια..
Ορκίζομαι:
είμαι αθώος!

Υπόσχομαι μια απλότητα μια ευσέβεια

Υπόσχομαι μια απλότητα μια ευσέβεια
ένα έδαφος λόγου όπου ένα λουλούδι ανθίζει
και είναι
απ' όλους κατανοητό
μια λέξη εύληπτη, λευκή
όσο ένας ώριμος ήλιος
ίδιος για όλων των όντων τα βαλάντια
υπόσχομαι του λεξιλογίου καθαρό απόσταγμα
που γεμίζει με πάθος όλες τις άδειες υδρίες
της ψυχής..

Ένας χορός αγγέλων ήτανε για μένα και για το κορίτσι μου

6.

Ένας χορός αγγέλων ήτανε για μένα και για το κορίτσι μου ήτανε
μια μελωδία των άστρων!

Γεύτηκα την βαθύλαλη ψυχή σου!

Σου έχω γίνει τώρα ένας αυλός
να φωνάζεις
απομέσα του και ν’ ακούει ο θεός!

Μουσικές στερεωμένες στην νύχτα!

Στον βαθύ ουρανό αρμενίζουν
όνειρα·

στην ρηχή θάλασσα πλέει
φεγγάρι…

Ηράκλειο 1980

ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Πύλη του κόσμου, μυστηριακό της σάρκας βασανάκι,
εγκλωβίζεις το αρσενικό, σου υποτάσσεται·
χαρμόσυνο αδηφάγο αιδοίο!

Όνομα από απαράλλαχτη αιθρία έχει η μέρα
που μέσα της δουλεύεις σαν ο μέγας σκευωρός
νικώντας πάντα!

Το θηλυκό που είσαι είναι η αυτοκρατορία
του γύρω μας ζωντανού..

Πόσους νόμους επιβολής γνωρίζεις που εμείς
Αγνοούμε…

Παραδεχόμαστε την αξιοσύνη σου· νικάς..

Ας μας αφήσεις να ‘χουμε έναν λόγο
αρσενικής υπεροψίας επιτέλους!

Εν γνώσει μας απατηλό!

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ..

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ..

Μια τελετή του πρωινού φωτός που κάνει
γενναίες τις καμέλιες που θάλλουν
ερυθρές·

ένα νυσταγμένο άλικο ρόδο που γεμίζει
χαρά το διάστημα·

ο θεός καμαρώνει την αφθονία των αισιόδοξων πουλιών
που πολλαπλασιάζουν την φωνή τους επί τον έρωτα
και γίνεται
λευκότερο κι από μια σκέψη αγγέλου το πρωί..

Αγάλλεται η καρδιά μου:
υπερασπίζεται μια ηθική των ταπεινών..

Έχω θρησκεία που θα διαρκέσει ες άπειρον..

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ..

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ..

Στο φως που τρυπά την γαλάζια αιθρία της έμπνευσης
ένα λιλιπούτειο δίχτυ αγγέλου που συλλαμβάνει
μια νότα πουλιού.
Ένας άνθρωπος που είναι άγρυπνος για να μαθαίνει
την ιστορία της μέρας-
όπως εκείνη καταγράφεται
μες τις σελίδες ενός λουλουδιού..
Ελπίζει σε μια υστεροφημία που δεν του χαρίζεται
γιατί ο ήλιος ακυρώνει όλα τα απόκρυφα μυστήρια.
Και το μεσημέρι που έρχεται σαν μια δικαίωση του χρόνου
κρατά έναν ρυθμό ακριβοδίκαιης μουσικής
που σπάνια θα μείνει και μετά υπαρκτός
μέσα στην διψασμένη για απώλεια αιωνιότητα..

07.01.2010

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ..

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ..

Όπως κυλάει ο χρόνος, αργά
διαπιστώνω πόσο γρήγορα κι εγώ έχω χάσει
αμετάκλητα πια τα κουράγια μου, πόσο
φθείρονται όλα,
εξαγοράσιμα μέσα σε έναν κόσμο που σήψη μυρίζει
και παρακμή.

Οι πολιτικές εξουσίες ζορισμένες να υπάρξουν
και αύριο.. Οι θρησκευτικές
αδράνειες να παραμείνει ωραίος ο νεφοσκεπής ουρανός,
Τα φώτα των βιαστικών αυτοκινήτων, ο έρωτας
που έγινε μια ηλεκτρονική ανούσια περιπλάνηση,
τα καμαρωτά όνειρα των παιδιών που φλερτάρουν
με ένα βασανιστικό αδιέξοδο
απραγματοποίητης ευτυχίας.

Ο αιώνας είναι σκληρός- σαν λάμα μαχαιριού που γδέρνει
σαρκίο ελπίδων. Τι να πιστέψω;
Όλα βγάζουν έναν κακό ήχο σάπιας
κακοσυντηρημένης ηθικής..
Κοιτώ μες το μέλλον σαν που ένας άρρωστος βαριά θα κοιτάζει
θέλοντας να υπάρξει εκεί, σαν ένα σύννεφο που θα λιώσει.
Μόνο σκέφτομαι ότι πρέπει κανείς να βγάλει αγκάθια
και να αγκυλώνει
σαν ένας σκαντζόχοιρος που απειλήθηκε
από μια εποχή αλεπού..

Κατεβαίνει ένα ποτάμι με το σταχτί φευγαλέο νερό του

Κατεβαίνει ένα ποτάμι με το σταχτί φευγαλέο νερό του
σαν να κατεβάζει μυστικά που δεν, στον ήλιο, θα βγούνε-
κυλά όπως μια μνήμη κυλάει που στις χαρωπές
αναμνήσεις κουμπώνεται-
το φως αρχίζει να λιώνει,
πασπαλίζει τα πράγματα με την ιερότητα που έχει
κάνοντάς τα μυθικά
και απίστευτα
τώρα
που οι μουσικές του πρωινού κλονίζουν
κάθε ανθρωπινή διάρκεια..

15 Απριλίου 2010

ΔΩΣΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΟΥ..

ΔΩΣΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΟΥ..

Δώσ' μου μια μέρα σου, χάρισέ μου μια μέρα
από αυτές που αξίζουν τα πολυπόθητα χρυσάφια
δώσε μου μια μέρα από αυτές
που ο έρωτας δεν σκοντάφτει
στις παραμεθόριες αγωνίες της ψυχής, ούτε απελπίζεται
το πουλί της ευτυχίας και τραγουδάει
μέσα στα δάση του δικού μας μυαλού..

Προσπαθώ να σκαρφαλώσω σ' αυτές τις απόκρημνες
σιωπές που μοναξιάς φρίκη μυρίζουνε, προσπαθώ
να με μάθω- εμένα
που κάθομαι τόσες και τόσες νύχτες κι αγρυπνώ
φουμέρνοντας κοντά στην παραλία και κοιτώντας
τ' άστρα. Αλλά εσύ

δώσ' μου μια μέρα σου- από εκείνες
που είναι από τις δικές μου ασύγκριτα πιο φωτεινές και αξίζει
να τις ζήσει κανείς, όπως ένα τραγούδι
που σ' αγγίζει κατάβαθα και σε κάνει
να μην σε νοιάζει αν θα πεθάνεις μετά..

Δώσ' μου μια μέρα σου -που θα ένιωσες
έτσι κι εσύ και θα 'βρισκες τα λόγια
να πεις σ' αγαπώ σ' ένα πλάσμα που έτσι κοντά σου
και με τρόπους πολλούς αφιερώθηκε,
για να γίνει
ο έρωτας μύθος
και αίνιγμα
που σφύζει
από ωραία εντός του ζωή..

ΥΠΑΡΧΩ…

ΥΠΑΡΧΩ…

Το φθινόπωρο είναι απόχρωση της ψυχής μου.
Αν μπορείς να σταθείς μέσα του, μέσα στο όνειρό μου βλέπεις-
όπως σ' ένα κινηματογραφικό πλατό κινούνται
βιαστικοί οι επίδοξοι ηθοποιοί..
Το να ξέρω κάτι, είναι ένα φως που δεν το αρνιέμαι
αλλά είναι σβησμένες πια οι επιδιώξεις μου.
Λαφυραγωγώ μονάχα εμένα.
Υπάρχω μ' ένα νόημα που διαφεύγει..
Βγάζω ήχο πόνου..
Το απόγεμα
γδέρνει το φως του πάνω στα κορμιά των δέντρων
που γεμίζουν ρυτίδες
και υψώνονται όπως στωικοί δέσποτες
που δεν υπολογίζουν το αύριο..

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ…

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ…

Συμβαίνει η μέρα…Τα πουλιά της
είναι ένα γινόμενο από πολλαπλασιασμένη ελευθερία..
Ένα μικρό παιδί κάνει ποδήλατο
μες τα δευτερόλεπτα του παρόντος.
Τα μάτια του υπόσχονται αύριο.
Ένας γήινος άνεμος
κλονίζει τις πανύψηλες λεύκες
που μαγνητίζουνε με την υπεροψία τους το απόγεμα.
Ο θεός κοιτά
ο θεός δεν ξέρει
ότι οι πιστοί του ωραία λυπήθηκαν
γράφοντας μέσα τους τον συμβολικό ουρανό.
Ένας ποιητής άλλο δεν είναι
από ένα φεγγάρι σ' έναν σκοτεινό ουρανό.
Και τόσα άστρα
δεν είναι άλλο από μια ξεχωριστή μουσική
που γεμίζει καχυποψία την νύχτα..

Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα και οι σκέψεις

Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα και οι σκέψεις που κάνω
Είναι σαν από λερωμένο βαμβάκι.. Τα πουλιά
ναυαγούν στον ορίζοντα και οι σιωπές
Δεν έχουν νόημα αφού η απουσία
Σωστά δεν ερμηνεύεται. Ο χρόνος
ωραία δαμάζει:
Και εμάς και τα όνειρα που κάναμε μία φορά κοιτώντας
Μακριά μέσα στο μέλλον, όπως
ήθελε η εφηβεία μας.
Τώρα η κάθε μέρα μας μυρίζει προσμονή- τι να προσμένεις;
Ο ήλιος ανατέλλει καλόγνωμος και υποταγμένος
Κι αυτός στην μοίρα του. Σαν ένας πρίγκιπας που δεν θα έχει
Ποτέ βασίλειο. Κι όμως όλα ωραία και σωστά του υπακούνε!
Τα πρωινά λουλούδια ανάβουν το ξημέρωμα και η ευωδιά τους
Είναι θρησκεία του επίγειου ουρανού.
Μάγο και αινιγματικό το γαλανό τραγούδι της καινούριας μέρας!
Οι λέξεις μου
ίδια στο φως και στο σκοτάδι
νικούν! Ανατινάζονται!

Δεν είναι που ό,τι λέμε είναι κάτι το ξεχωριστό

Δεν είναι που ό,τι λέμε είναι κάτι το ξεχωριστό, είναι που ό,τι αισθανόμαστε αξίζει

να πάει ο άνθρωπος καλύτερος μες τους αιώνες…


3.1.2010

Το φεγγάρι κρύβει τα νιάτα του μέσα στον σκοτεινό ουρανό

Το φεγγάρι κρύβει τα νιάτα του μέσα στον σκοτεινό ουρανό, είναι το αρχαιότερο ποίημα
που μεταγλωττίζει επάνω στο κορμί της η θάλασσα…


3.1.2010

Μα εγώ λέω να φοβάστε αυτόν τον μαθηματικό που λογαριάζει

Μα εγώ λέω να φοβάστε αυτόν τον μαθηματικό που λογαριάζει νούμερα κι όχι ανθρώπους –
όταν συνθέτει την εξίσωση "ζωή" !

2.1.2010

14 Απριλίου 2010

Τα μάτια σου είναι δύο όμορφα άστρα,

Τα μάτια σου είναι δύο όμορφα άστρα,
το πρόσωπό σου είναι ένα ανθισμένο φεγγάρι –

πάνω στο σώμα σου τρέχει ένα αθάνατο νερό
όπως που περπατάς πλάι στα ανθισμένα
γιασεμιά κι όλα τα βλέμματα σκλαβώνεις.

Τι κάνει ο χρόνος ο τύραννος; μια μνήμη κάνει
που είσαι ότι δεν ήτανε καμία ποτέ:

ιέρεια των λουλουδιών που τραγουδάνε…

Τα χόρτα φύονται στα δεξιά του δρόμου

Τα χόρτα φύονται στα δεξιά του δρόμου,
φουντωμένα πολύ σαν να υπερασπίζονται μια διάρκεια-
και το σκηνικό
είναι ένας επαρχιακός κατήφορος
που πάει προς μια καλόγνωμη ιστορική θάλασσα.

Λίγα δέντρα που χλιμιντρούν αγριεμένα καθώς
ο αέρας με τα φύλλα τους αστειεύεται και τα πουλιά που διαβάζουν
το καθημερινό τους χαρωπό ευαγγέλιο!
Περπατώ…

Ένα αεράκι παίρνει μακριά όλες τις σκέψεις μου.
Ο ήλιος ακονίζει τα αισθήματα. Μέσα μου ξημερώνει
μια ποίηση πιο πρωινή κι ανάβουνε
σαν σπίρτα οι στίχοι.

Αν ήξερα να προσευχηθώ, αν ήξερα να εύχομαι
σωστά… μπορεί ο κόσμος να ήτανε πιο δίκαιος.
Αλλά με λέξεις
μόνο ένα άκυρο
μηδέν πάντοτε κατορθώνω. Ενώ
θα ήθελα να σβήσω τον εμφύλιο που κάνει
να κλαίνε τα αθώα μάτια των παιδιών….

23.12.2009

Ο τρόπος να κοιτώ και να πιστεύω την θάλασσα

Ο τρόπος να κοιτώ και να πιστεύω την θάλασσα
κάνει χειροπιαστές του αέρα τις επιθυμίες.
Μικρά κυματάκια ατίθασα
σκάζουν πάνω στο μάγουλο της έρημης ακρογιαλιάς. Γελάει ο ήλιος.
Ένα θαλασσοπούλι σιγουρεύει το ταξίδι του
βάφοντας μες τον ουρανό το ύψος μιας λαχτάρας.
Και μετά η μέρα κάνει το μεσημέρι της γλαυκό.
Σταυρώνονται κάτι ιστορίες ναυτικές, κολλούν
πάνω σε ξεχασμένες άγκυρες
κι ένα κοχύλι αρχαίο από μέσα του ξεβγάζει
μυθολογία του πόντου…

Κάποτε θα μιλήσουν τα αόρατα- αλλά εσύ να ξέρεις

Κάποτε θα μιλήσουν τα αόρατα- αλλά εσύ να ξέρεις
ότι μόνο ξοδεύοντας ψυχή θα φτάσεις
στα μυστικά των αρωμάτων.
Έχει και η σιωπή μηνύματα..
Οι λέξεις με την μακροβιότερη ομορφιά, οι λέξεις
που αποτινάσουν το ψεύδος, που γίνονται πουλιά
που πετούν μες τα ιλαρά φώτα, οι λέξεις
αυτές γίνονται τελικά ένα ποιητικό λουλούδι
που ανθίζει σε άλλους κήπους ιδεών….

13 Απριλίου 2010

Ο χειμώνας διαρκεί και ένα κουρασμένο φεγγάρι

Ο χειμώνας διαρκεί και ένα κουρασμένο φεγγάρι
κάνει πιο πιστευτή την παγωμένη θρησκεία του.
Τίποτα διαβατάρικα πουλιά- μόνο φώτα
λιγάκι πριν βραδιάσει και αδειάσουνε οι μνήμες
μες την κοιλιά του ζόρικου ορίζοντα.
Ο χρόνος παρακάμπτει την δικαιοσύνη της νεότητας.
Γερνά όλα τα πράγματα με την υπεροψία βαθμοφόρου στρατηλάτη.
Τα παιδιά μεγάλωσαν και πάνε- οι μανάδες είναι προσηλωμένες
σ' ένα τάμα
να πάνε όλα κατ' ευχή.
Οι πολιτείες ποτέ δεν κοιμούνται. Οι άνθρωποι
διαρκώς προπορεύονται:
ενός ονείρου, μιας επιθυμίας, μιας θλίψης.
Βοσκάει χόρτο εφησυχασμού ο ποιητής.
Τι μου καμώνεται
τον καμπόσο; αφού με λέξεις
δεν βγάζεις από το συμπέρασμα
την σωστή μουσική
που θέλει ένας απελπισμένος άνθρωπος να επιβιώσει…

22.1.2009

Κάθε πρωί μες από το όνειρό μου

Κάθε πρωί μες από το όνειρό μου φεύγει φτερακίζοντας
κατά τον ουρανό ένα παράξενο πουλί που είναι
ίδιο η ψυχή μου. Ο αέρας
κρύος φτάνει τα δέντρα στο αμήν,
ένα πεσμένο φύλλωμα βλάσφημο
να του πούνε. Και το πουλί
έρχεται, κάθεται πάνω σ' ένα γυμνό κλωνάρι
και τραγουδάει το πρώτο φως όπως
μες από την φωνή του γίνεται σ' όλα
τα γύρω άνοιξη!

Αυτοκτονούν οι μέρες

Αυτοκτονούν οι μέρες- μια σειρά
από γεγονότα μέσα τους
καταγράφονται στα κιτάπια του χρόνου. Εσύ
είσαι με την πρωτόπλαστη σου ηθική
ο διωκόμενος απ' τον παράδεισο εκείνο όπου τα ποινικά
φρούτα το ξέρεις ότι αφθονούν… έχεις
χρηστεί ο θνητός που όλα τα αντέχει-
δοκιμάζουν οι θεοί επάνω σου
μαρτύρια- πού θα σε πάνε;
αν πράξεις επιδέξια
κράτη των λόγων
ίσως σου παραχωρηθεί ένα προνόμιο να υπάρχεις
με μια χαρούμενα που πάλλεται καρδιά!

Χτενίζεται μία κοπέλα στον παλιό ξυλόγλυπτο καθρέπτη

Χτενίζεται μία κοπέλα στον παλιό ξυλόγλυπτο καθρέπτη
σαν ομορφιά αέναη που δεν κοιμάται-
τα ξανθά της λυτά είναι οι σκάλες που ανεβάζουνε στους ουρανούς- το φεγγάρι κρυφοκοιτάζει και γελάει-
τόσο φέγγουν τα μάτια της που αλήθεια,
τι να τα κάνει κανείς τα χιλιόχρονα άστρα-
τα νιάτα της είναι γραμμένα πάνω στο θαμπό γυαλί
που τρέμει,
τρίζει και με το είδωλό του
ομοιώνεται:
(συναγωνίζεται αμ μ' έναν λάθος τρόπο αυτή την ομορφιά!)

17.12.2009

Στιγμές που έγινε λιγάκι πιο μεγάλη η ψυχή,

Στιγμές που έγινε λιγάκι πιο μεγάλη η ψυχή,
στιγμές που έπαψαν να εξουσιάζουν τα ρολόγια,
όσο και αν ο χώρος χώρεσε μέσα στον χρόνο-
εγώ που δεν ήμουν και τίποτε άλλο από έναν προσκυνητή
του ουρανού, τώρα σίγουρα ήξερα: έτσι
θα γίνουνε τα δάκρυα κλειδιά να ξεκλειδώσουν την αθανασία.
Κι όπως μυστήρια η κάθε νύχτα πέφτει
πάνω απ' τα πράγματα, όπως
απομαγνητίζεται η μέρα και με τα φορτία της πάει να γείρει
μέσα στην ιστορία σαν σε μια σελίδα μία σκέψη μας, έτσι
κι οι ώρες τούτες που αγρυπνώ και στέκεται
σαν φάντασμα μπροστά μου ο εαυτός μου ο άλλος…
Μ' έναν καημό να μην μου λείψει το αθώο
έζησα. Να κατανοώ
την μουσική του όρθρου των πουλιών
το κορυφαίο κελάηδισμα.
Σιγά- σιγά
έγινα ένας λιγομίλητος επαίτης που του άφησε το φως
μες την καρδιά σαν μία αποκάλυψη το δώρο
μιας νέας θρησκείας.
Ήταν που κι από τις πικρές μέρες εγώ
άντλησα χαρά
όπως νερό
που πάει μες τα σκληρά πετρώματα κι αφρίζει
αψηφώντας την κοίτη
που με κάθε τρόπο το σκλάβωσε…

Θα ήθελα μία θρησκεία ανέμου να ιδρύσω.

Αν άρχιζα πάλι
από την αρχή, αν ξαναμάθαινα
ένα ένα τα γράμματα, την μουσική
της μέρας, την ιστορία των πουλιών, το φως
του ήλιου- αν…

Θα ήθελα μία θρησκεία ανέμου να ιδρύσω.
Που βιαστικός πάνω απ' όλα γίνεται σαν
ένα χάδι που, τι κι αν πέρασε, δεν άφησε
καθόλου ίχνη-
Ούτε στην ψυχή!

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ..

ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ..

Πια δεν υπάρχουνε τα χρώματα των λουλουδιών, οι μεταμορφώσεις
της ψυχής: σε δράκο, σε μέλισσα, σε ζωύφιο ερωτευμένο.
Αιωρούμαι: μια γιγαντιαία ταλάντωση,
μέσα στον απέραντο ουρανό- τα χέρια μου
αγγίζουν το λευκωπό σύννεφο, χαϊδεύουν
τις σφαίρες της έκπληξης,
τακτοποιούν τον εξαίσιο ήλιο
που κρέμεται όπως μια λάμψη νοητή
μέσα στην μυστηριακή ζωή μου.
Τόσο μονάχος είμαι που δεν θα χωρέσει το κεφάλι μου
αυτό το περιρρέον άμορφο χάος.
Και μέσα σ' όλα τι να κάνω, να πω; Περνούν οι μήνες,
τα χρόνια γυρίζουν, γερνώ
και όπως οξειδώνονται οι αρθρώσεις μου,
να που ο χορευτής
νους μου πάνω απ' όλα χαίρεται
βήματα μιας ανάλαφρης
αρμονίας να χορεύει…
Κι όμως το ξέρω πως απέτυχα…
ευθυγραμμίστηκε η ψυχή μου με ό,τι ένθεο
και όμως έμεινα μ' ένα μηδέν πηλίκον.
Στέκομαι τώρα κάτω απ' την Πύλη των Λεόντων
κι αναρωτιέμαι πόσο αξίζουνε αυτοί οι θησαυροί του λίθου
όταν χιλιάδες χρόνους έτσι, αήττητοι μιλάνε….
Και με χαροποιεί η ποίηση του δειλινού που κάνει
τα αινίγματα πιο εύκολα και πιο
κατανοητό κι αυτόν κι εκείνον
τον που δεν ισχύει πια θεό.
16.12.2009

Όλη η ιστορία του έρωτα ένας έρωτας που επαναλαμβάνεται

Όλη η ιστορία του έρωτα ένας έρωτας που επαναλαμβάνεται
με πίστη, με απιστία, με πάθος-
σ' ένα ύψος
είναι φτερά οι πόθοι-
απογειώνουνε
θνητά κορμιά,
στους ουρανούς να πάνε….

Μ' ένα τρυπάνι κάνω το αφρώδες ξύλο της ελάτης να μιλά

Μ' ένα τρυπάνι κάνω το αφρώδες ξύλο της ελάτης να μιλά
μ' ένα πριόνι κόβω φέτες τα όνειρά μου
μ' ένα σφυρί καρφώνω πάνω στις σανίδες του μεσημεριού
αχτίδες ήλιου.

Και μαστορεύω τις ελπίδες μου μέσα στο μέλλον να υπάρχουν.

Πάλι με ένα τίποτα του πεταμάτου δημιούργησα
ένα χαρούμενο τραγούδι….

12 Απριλίου 2010

Βράζει σαν ένας θυμωμένος δράκος το τσιμέντο

Βράζει σαν ένας θυμωμένος δράκος το τσιμέντο, δείχνει
την άξεστη ύλη του

Η πατρίδα επιστρέφει την δανεική ιστορία της
τιμωρεί τους ήρωές της με πρόστιμο
φυλακίζει την λευτεριά

Η πρωτεύουσα είναι μια νίκη επί των πάντων
ο λαός είναι μια καταθλιπτική ζορισμένη περίπτωση
κατσούφης που θα επαναστατήσει στο μέλλον

Αλλά το μέλλον
είναι ένα λουλούδι που δεν ξέρω αν ποτέ θα ανθίσει
μυρίζει μόνο όξυνση των αντιθέσεων, τρομοκρατεί τους πάντες

Και στον ενεστώτα του είναι ένα βραδυφλεγές ρεφρέν
που κάνει εκρηκτικό της ζωής το τραγούδι..

Φύλλα λευκά στραφταλίζουν στον ήλιο·

Φύλλα λευκά στραφταλίζουν στον ήλιο·
μέλισσες σαν ερωτευμένες μ' ένα που δεν έγινε ποτέ μεγάλο άνθος·
ένα αεράκι χάιδευε γλυκά γλυκά την χλόη·
ένα παιδί γυρνούσε κουρασμένο από το παιχνίδι του.

Νερά ομιλητικά τρέχουν να κάνουνε την μέρα μυθική·
εγώ θνητός μόνο τον έρωτα σ' ένα κορμί που σπαρταράει σκέφτομαι·
κοιτώ μέσα στα μάτια σου και είναι όλοι οι στίχοι μου
ένα ανούσιο κάτι που δεν χώρεσε σωστά ούτε σε τόσες λέξεις.

Νυχτώνει ύστερα και στα λευκά σεντόνια μου
γυρίζω πάλι πάλι εκεί, στριφογυρίζω που ύπνος δεν με πιάνει

και χρησιμοποιώ ένα μελάνι κουρασμένο για να γράψω μέσα στις σελίδες μου
το ίδιο άστρο που είδαμε και μες τις νύχτες όλες πάντα ίδιο φτάνει…

14.12.2009

Πιο αθώο τώρα το παρόν πιο αθώος κι εσύ

Πιο αθώο τώρα το παρόν πιο αθώος κι εσύ
που με τόσα θησαυρισμένα μέσα σου μόνο έναν στίχο αληθινά κατέχεις

κι αυτόν όπως σπασμένο κίονα, ριγμένο εκεί
ανάμεσα στις τόσες παπαρούνες που ματώσανε
όλη την γη την άνοιξη.

Στα μάτια σου που φλυαρούν τα χρώματα, στα μάτια σου
που συλλαβίζουνε σαν ένα αλφάβητο το φως , στα μάτια σου
ο κόσμος πιο ωραίος.

Και πες τον τώρα όπως ένα

παιδί που τώρα δα μαθαίνει όλη την έκπληξη
αυτού του παιχνιδιού του έρωτα που θάλλει
μες των πραγμάτων την ουσία…

14.12.2009

Να δώσεις σημασία στην βαρύνουσα γύρω σιωπή

Να ντυθείς το λευκό, μου είπε, να ντυθείς το λευκό-
όλοι θα θέλουν να σε χρωματίσουν αλλά εσύ
να παραμείνεις έτσι.
Να βρεις
το ζύγι ανάμεσα στα λόγια σου και τον αέρα που τα παρασέρνει
και να δώσεις σημασία στην βαρύνουσα γύρω σιωπή…

Κάνω μια διαδρομή από λόγια σε λόγια

Κάνω μια διαδρομή από λόγια σε λόγια, μια διαδρομή
επάνω σ' ένα σύννεφο.
Τα χέρια μου πιάνουν ένα ζουλιγμένο φρούτο
που έτσι κι η ψυχή μου τσαλακώθηκε.
Εμένα μου άρεσαν κάποτε τα ωδικά λουλούδια
και τα πουλιά που με τραγούδι ευωδιάζανε.
Τώρα η καρδιά μου χτυπάει παράξενα.
Δεν έχω εκείνο εκεί το μαγικό ραβδάκι να μεταμορφώσω
αυτά τα σπίτια που κρεμάστηκαν επάνω στον μεγάλο βράχο
σε μία πολιτεία μυθική του μακρινού βορά.
Τι να μου πούνε οι γεωγραφίες; Ίπταμαι
με μηδενικό βάρος και μονάχα οι σκέψεις μου βαραίνουν
και γίνονται μελάνι που έγραψε μέσα στις ευεπίφορες σελίδες…
Ένα ποίημα κραυγαλέα πικρό…

13.12.2009

Έχω απομείνει εδώ και χρόνια δίχως τα καράβια των ελπίδων

Έχω απομείνει εδώ και χρόνια δίχως τα καράβια των ελπίδων
που σε ταξιδεύουν καλά- πολλές φορές και σ' ένα τίποτα που ανθίζει.
Θυμάμαι κάποτε που αποστήθιζα τσιτάτα
φορτωμένα πολιτική πνιγηρή απάτης έμπνευση.
Τώρα πια όμως δεν θα πιστεύω πουθενά.. μάλλον
τελείωσαν τα αφρώδη υλικά των υποσχέσεων
που δεν κοστίζουν τίποτα και τα μοιράζουν αφειδώς οι άφρονες πολιτικάντες…
Έχω μεταβεί στον προσωπικό μου ουρανό.
Δεν θέλω να εκδικηθώ κανέναν. Οι στίχοι μου
είναι σαν βέλη που στοχεύουνε σ' ένα μη ζωντανό κατεστημένο
ιδεών που αντέχουν να αντιπαλεύονται τον θηριώδη άπονο χρόνο..
Θέλω μόνο να μάθουμε πως ν' ανασαίνουμε σωστά
μ' ελληνικό οξυγόνο που τα κύτταρά μας θρέφει…
Και γράφω γιατί γύρω μας μαράζωσαν τα δέντρα που θα έκαναν
το μέλλον των παιδιών μας βεβαιωμένα καλύτερο…

Ο ήλιος χορηγεί το φως του έντιμα και σωστά

Ο ήλιος χορηγεί το φως του έντιμα και σωστά
αλλά ετούτη η βροχή έχει μια άλλη άποψη·
δουλεύει επάνω στα πεσμένα φύλλα
σαν ένας καταπέλτης που τα στέλνει γρηγορότερα προς την φθορά.

Έχουν λιγοστέψει τα λόγια που είπα, που είπες, έχουν γίνει
όλα ένας χείμαρρος φωτογραφικής σιωπής
ή ένα μουρμουρητό που κυλάει, απλά κυλάει και βρίσκεται
κι ο νους να μην αφιερώνεται σε τίποτα, μα άσκοπα
να περιφέρεται ανάμεσα στο ανούσιο και στο υπάρχον
πουθενά..

Και είναι μια γυμναστική του ματιού που θέλει
κι άλλες εικόνες για να πλάσει αυτή την μελαγχολική απογευματινή μουσική που γίνεται
μες την ψυχή σου ρίζα του ποιήματος και ρίζα
του τρόπου που μ' αυτές τις εναλλαγές, ήσυχο- θορυβώδες
το ρολόι της μέρας δίνει το στίγμα του στον χρόνο και τα δευτερόλεπτα
συνθέτουν το μακρόσυρτο τραγούδι μίας μάταια ενορχηστρωμένης φαντασίας…

12.12.2009

Τι κάνει αυτή η σιγανή βροχούλα

Τι κάνει αυτή η σιγανή βροχούλα που θα παρασύρει
όλα τα φύλλα που έπεσαν των δέντρων;

ποιά μουσική συνθέτει εκεί
που την βλέπω να είναι σαν μία όμορφα που κρούει λύρα
κι αναστατώνει το χώμα μετά;

Και οι άνθρωποι που μελαγχολικοί πάνε
να κρυφτούν μέσα στα σπίτια τους όστρακα-
πιο θνητοί από ο,τιδήποτε, πιο χοϊκοί
κι από αυτό το έρπον σκουλήκι
που τρώγεται να βρει λίγο επίγειο παράδεισο.

Αν σου ζητώ να μου κρατάς το χέρι είναι
για να μην ακούμε αυτές τις άσχημες φωνές
της μοναξιάς της μέσα μας…

Και κόπτομαι να μην είμαι παράφωνος
σ' αυτήν την χορωδία των πουλιών που σου μιλάνε
όπως νικάει η μέρα και η προσευχή σου είναι
ένα ποίημα που το επαναλαμβάνει η εκστατική σου ψυχή!

11.12.2009

Έχω πριονίσει τόσο ωραία το στερέωμα

Έχω πριονίσει τόσο ωραία το στερέωμα, που αυτό δεν πέφτει-
στέκεται επάνω μου σαν ένας συμβολικός ουρανός που πολλά και ωραία σημαίνει.
Έχω αρκεστεί σε λίγες λέξεις και μια θάλασσα-
ένα φιλί κι ένα κορμί που πάλλεται σαν την φωτιά-
μια νιώση αθώου κι ένα υποψίασμα του αδόκητου-
έχω αρκεστεί σ' εμένα και σ' εμένα.
Τώρα που σου μιλάω γίνεται κομμάτια ο καιρός- η φωνή μου
τον γονιμοποιεί και αυτός παιδώνει:
μικρά χαριτωμένα θηλυκά λογάκια που
φέρνουν μετά στα λουλούδια οι μέλισσες!

9.12.2009

11 Απριλίου 2010

Οι γυναίκες με τις αφοσιωμένες ζωές τους

Οι γυναίκες με τις αφοσιωμένες ζωές τους κι ένα φως αφιερωματικού χαρακτήρα που διαχέεται
προστατευτικός πάνω στην καθημερινότητα.
Φροντισμένα τρυφερές, μειλίχιες, αθώες:
μάνες που μας μεγάλωσαν να γίνουμε από παιδιά πάλι παιδιά.
Συνθέτουν εκείνο που είμαστε και καμαρώνουν
που ναυαγούμε αφημένοι άοπλοι μέσα στην αγκαλιά τους,
μετά.
Και προσδοκούν ένα φιλί σαν ρόδο που ανάβει
αισθανόμενες τον έρωτα σαν ρίγος
που το κορμί τους περνά.

Αμπέλι αττικό, γλυκό σταφύλι

Αμπέλι αττικό, γλυκό σταφύλι-
στεγνώνουνε κάτω απ' τον ήλιο όλα τα χώματα.
Η χαρά μου αντηχεί μέχρι τα υπερώα των παλιών σπιτιών.
θριαμβικό ένα τραγούδι ανέρχεται με εμπνευσμένη λευκότητα.
Το ποίημα μου είναι μια σύντομη αιωνιότητα
που δεν θα την πω-μυστική θα την κρατήσω
ώσπου να σας την μαρτυρήσουν τα φεγγάρια που θα γεννηθούν
μετά από μένα.
Ανεμίζει ο πορφυρός χιτώνας μου και ανεβαίνω
όλη την έκπληξη του πρωινού, γίνομαι ημίθεος
που ασκεί, τα δικαιώματά του στα κελεύσματα της μοίρας να κωφεύει…

Ο θεός φλυαρεί γαλάζια

Περπατούν αργά οι στεναχωρημένοι μέσα στο μεγάλο Αίολο πάρκο.
Στις τσέπες τους που και που ένα τηλέφωνο
χτυπάει- ποιός τους θυμάται;
Ποιός κάνει εκπτώσεις στην ψυχή τους;
Η μέρα δεν έχει τόσες ώρες όσες ήξεραν- έχει λιγότερες.
Περνούν αποφασισμένες να τους πονέσουν.
Χτυποκαρδίζουνε κάθε που ένα πουλί αφιερώνει ένα δευτερόλεπτο
τραγουδιού να γρηγορέψει την ανάσα τους.
Τους μένει ένας εγωισμός σαν απλωμένο σύννεφο
χαμηλά κι όταν δεν έφεξε η μέρα.
Ο θεός φλυαρεί γαλάζια
μετά που ο ήλιος σαν αυτοκράτορας έρχεται.
Οι λυπημένοι έχουν ένα πικρό αίμα που γίνεται ο παλμός του χτύπος θλιμμένου ρολογιού…

Ξεφυλλίζω τα παλιά μου βιβλία- πουθενά δεν είσαι-

Ξεφυλλίζω τα παλιά μου βιβλία- πουθενά δεν είσαι-
ο χρόνος σε πήρε- σαν όπως
σ' ένα καράβι που βουλιάζει, χάνεται κι ο καπετάνιος του μετά.
Πίσω απ' τα κλειστά εξώφυλλα τα γράμματα
σχεδόν χορεύουνε μπροστά στα μάτια μου, με ζαλίζουν
που εγώ θα ήθελα ένα τοπίο άνοιξης σαν μεθυσμένος να κοιτώ…
Φεύγω-
αψηφώντας τα σύνορα και έχοντας ένα αλογάκι φαντασίας να καβαλικεύω
για να με πάει στων άστρων το φωτεινό πουθενά.

Σαρώθηκε από τον άνεμο το μεσημέρι μου

Σαρώθηκε από τον άνεμο το μεσημέρι μου κι έγινε
ένα ιδεατό προπύργιο μίας που έλειψε αλήθειας.
Τα δέντρα του γυμνά κάνανε τον Δεκέμβρη φίλο.
Να δούμε οι άλλοι τι θα πούνε που εγώ
ρήματα ευτυχίας σφεντονίζω
μέσα στο μέλλον τους.
Θ' ανάψω να καούν φωτιές. Θα μισήσω
τον χρόνο που έφυγε
δίχως να του κερδίσω μια φωνή από κρυσταλλένια ύδατα. Θα πέσουν
γύρω μου ολόβαροι οι έκπτωτοι άγγελοι
που ένοιωσαν να τους φοβάται ο θεός.
Θα ξαναστήσω ένα σπιτικό θρησκείας…
Και έτσι μην όντας τίποτα που να με οξειδώνει ο αμέριμνος
θα φύγω να με βρούνε τα τραγούδια ύστερα όλα…

10 Απριλίου 2010

Κάποια μέρα θα φορέσω όνειρα και θα φερθώ σαν σκύλος

Κάποια μέρα θα φορέσω όνειρα και θα φερθώ σαν σκύλος
Θα ασκήσω την διαιτησία των τρελλών
που ακύρωσαν μια συμπεριφορά ευθεία.
Θα στυφίσω την όραση, όλα θα γίνουν θλιμμένα
σαν δέντρο που έχασε όλα μα όλα τα φύλλα του..
Και θα τυλιχτώ την κρυφή πονηρούλα χαρά μου, θα γελώ
κρυφά και λυσσασμένα
ξέροντας ότι είμαι ένας μοναχικός δραπέτης ενός
παράξενου μοναστηριού των λέξεων…

Δώδεκα κι είκοσι πέντε- παίζει σίριαλ η Τ.V.

Δώδεκα κι είκοσι πέντε- παίζει σίριαλ η Τ.V.
Εγώ σκαλίζω χώματα μιας χίμαιρας.
Έχω πιστέψει στο Ωραίο.
Γυμνός -δεν θέλω ρούχα- περπατώ
μέσα στο πουθενά μου.
Και μια άξεστη νύχτα βάζει
τρικλοποδιές να πέσουνε κάτι καημένα ήσυχα άστρα..

Τόσο θρησκεύουμε ορθόδοξα

Μάλλον φτάσαμε στο σημείο που με τσαλακωμένη πια προσωπικότητα
πρέπει να ζεις σ' αυτόν τον κόσμο. Και δεν έχει σημασία
αν ζεις αθώα ή ένοχα αφού
οι πολιτικές σωρηδόν κατασπαράσσουνε
αμνό και φτιάχνουν λύκο.

Τόσο θρησκεύουμε ορθόδοξα που- τέλος-
οι θεοί έχουνε πια μπουχτίσει
από τις συσσωρευμένες βασκανίες μας.

Στέκονται πιο παράμερα και δεν κοιτάζουν
που εμείς ρεμβάζουμε σε ένα ρημαγμένο πουθενά
που ο ένας για τον άλλονε κληροδοτούμε.

Και στο τέλος της μέρας δεν έχω πια το κλειδί
να ξεκλειδώσω εμένα κι εσένα…

Ένα κοχύλι που φέρνει ανάμνηση θάλασσα

Ένα κοχύλι που φέρνει ανάμνηση θάλασσα- κι εσύ
που είσαι απόψε λυπημένη σαν μια χειμωνιάτικη νύχτα
που δεν σε βρήκα γιατί κρύφτηκες στις κρυψώνες των λόγων.

Τα χείλια σου τρέμουν- τρέμω κι εγώ
που με ξαναδέχθηκες σαν έναν μετανιωμένο
που τον κατάφαγε του έρωτα η φωτιά.
Σ' αγγίζω

και τα χέρια μου εξαϋλώνονται- γίνονται
ένα άστρο που έπεσε χωρίς ευχή στην πιο βαθιά του κόσμου θάλασσα.
Αν δεις

ακόμη καίνε στα βαθιά μου τα φωνήεντα του-
όπως που θρυμματίστηκε άτυχο να το ξαναερωτευτεί ο ουρανός!

Υλικό φεγγάρι που ανεβαίνει αργά τον κακόθυμο ουρανό…

Υλικό φεγγάρι που ανεβαίνει αργά τον κακόθυμο ουρανό…
Τόσα ποιήματα σου είπα που απόψε
κάνε με ακόλουθό σου
να βγούμε ψηλά, σε κείνα τα ωραία μπαλκόνια
που τινάζουν ένα σεντόνι άσπρου σύννεφου
σχεδόν έξω από το όνειρο κάθε ερωτευμένης κοπελιάς!

Δεν θα σε βρω, δεν θα με βρεις κάτω από την σκοτεινή περίπτωση της νύχτας

Δεν θα σε βρω, δεν θα με βρεις κάτω από την σκοτεινή περίπτωση της νύχτας
που νωχελικά γίνεται μια μοναχική γερόντισσα που όλο μοιρολόγια λέει…

Ποιός τετέλεσται; …δεν ξέρω…

Ξέρω ότι με τα μολύβια μου κεντάω τον ουρανό
κι αυτός σταλάζει το γαλάζιο του πάνω στα σιωπηλά τετράδιά μου που μετά
γίνονται σκέψεις που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει η σελήνη..

Θα γράψεις κι άλλα, αλλά δεν είναι αυτό το κλειδί του μυστηρίου

Θα γράψεις κι άλλα, αλλά δεν είναι αυτό το κλειδί του μυστηρίου
που εσύ περνάς ανάλαφρα παν' από τα νοήματα αφήνοντας
άγγιγμα της ψυχής σου- κι όταν
αυτή πονά..

Θα βρεθείς μες την ζωντανή μουσική των ρόδων
που την απαγγέλουν πουλιά- κι ο θεός
χειροκροτεί ετούτη την εξαίσια συμφωνία.

Είσαι ένας καημός που δεν λιγόστεψε γιατί
απ' τις σελίδες που σου έγραψε η μοίρα
αναγεννιέται.

Και τριγυρνάς μες τα βαθιά μεσάνυχτα μη σβήνοντας τα φώτα
των αισθημάτων σου.

9 Απριλίου 2010

Καθώς πρόσταξες να διασχίσουν τ' όνειρο τα χελιδόνια

Καθώς πρόσταξες να διασχίσουν τ' όνειρο τα χελιδόνια
απ' τις φωλιές τους φάνηκαν τα ωραία μικρά εκείνα πουλάκια
που είναι της άνοιξης.

Μέσα μου κι όλα σβήστηκαν μεμιάς τα σκοτάδια..
Τα χέρια μου παρέδωσαν την θλίψη στην αποφασιστική μου πένα·
έγινε κράτος της καρδιάς μου η χαρά.

Τώρα αν πω να μην μιλήσω θα με πνίξουνε οι φωνές
που κατέχω.
Έτσι λοιπόν
μιλώ σαν ένας που τον κατακαίει η φωνή
και αφουγκράζεται τον μυστικό παλμό
μίας κρυφής απ' όλους αρμονίας!

ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΑΙΩΝ

Σκοτεινιάζει. Όταν όλα θα γίνουν δύσκολα, πάντα σκοτεινιάζει.
Ο μελαγχολικός Ιησούς σφίγγει με πόνο την καρδιά του.
Τα δέντρα νοιώθουν την θλίψη του- τα αρχαία δέντρα·
πικραίνονται ως το κουκούτσι τους.
Και μια άρνηση να πιστέψει κανείς το αδύνατον περιφέρεται
μέσα στην νύχτα, εκεί απ' τον άνεμο
που συλλαβίζει το σκοτάδι σαν μία που δημιουργήθηκε
από το τίποτα θρησκεία..

Γεννήθηκα σε πολιτεία που της έλειπαν οι ανθηρές προοπτικές.

Γεννήθηκα σε πολιτεία που της έλειπαν οι ανθηρές προοπτικές.
Ο χρόνος ήταν πάντοτε ο διάβολός μου.
Δεν αξιώθηκα, πολλές ελπίδες.
Κι όμως είχα πιστέψει τόσο έντιμα το φως που, μέσα μου,
ιδρύονταν τα κράτη κάθε αθωότητας.
Ήπια ελληνικά φαρμάκια.
Φεύγω τώρα σαν ένας ταξιδιάρης πελαργός μες το στερέωμα.
Η πρωινή σκέψη είναι κι η ύστερα σκέψη: είναι σαν ένα τραγούδι
υπερφίαλου ανέμου πάνω από την στρωτή καταγάλανη θάλασσα.
Αν δεν σε δω είναι γιατί τα μάτια μου εξασκήθηκαν πιο μακριά
να βλέπω απ' το γύρω μου ρέον…
Κρατώ ένα αρχαίο κάτοπτρο "την όψιν ειδέναι"…
Ποιός είμαι τελικά αφού είμαι ένας άλλος
που τις νύχτες δεν κοιμάται γιατί οι λέξεις τον κατασπαράσσουνε;…
Θ' ακουστώ πάνω από κείνα τα κάστρα που ερημώθηκαν και τώρα
οι χωσμένες πέτρες τους μόλις που εξέχουν μέσα στην σημερινή πραγματικότητα..
Θα τραγουδήσω τον Αίολο άνεμο.. Οι στίχοι μου
θα λαμπυρίσουν σαν τα λουλούδια στο φως. Θα σβήσω
γινάμενος επιγραμματικός λόγος που μόλις σε μια ανάσα χώρεσε
το λίγο του, το όλον…

7.12.2009

Απέραντο άδειο είναι σήμερα το σπίτι-

Απέραντο άδειο είναι σήμερα το σπίτι-
σαν να πρόκειται μέσα μου να συντελεστεί ο φόνος,
να γραφεί εκείνο το ωραίο μυθιστόρημα των φαντασμάτων.

Φοβισμένοι αγγίζουμε τα πράγματα επάνω στο γραφείο-
τα μολύβια γράφουν αλλά δεν είναι ορατά από τους άλλους
τα γραφόμενα-
μόνο εγώ τα βλέπω
όπως κοινωνώ μιας θλίψης που σηκώνεται στα πισινά της πόδια
σαν αρκούδα και μου δείχνει πόσο εύκολα αν θέλει γίνεται να με κατασπαράξει….

8 Απριλίου 2010

Είμαι ό,τι με κάνει η ζωή μου να είμαι –

Είμαι ό,τι με κάνει η ζωή μου να είμαι –
μπήκα σ' αυτόν τον κόπο των εκμυστηρεύσεων
γιατί φοβάμαι να ξέρω ότι δεν θα χωρέσουνε οι λέξεις μου
όλη την αλήθεια.. Ποτέ…

Είναι ένα θέατρο που οι ιδέες του κουκούλωσαν
μ' αλλόκοτα σκούρα βαριά ρούχα τους ηθοποιούς του
που ξεστομίζουνε παράξενες ατάκες και αυτοκτονούν
νηφαλιότατοι μετά.

Σπάζουν με θόρυβο οι τζαμαρίες- οι διαδηλώσεις
είναι της εποχής μου εξάρτημα-
δουλεύει αλέθοντας μυαλά αυτή η εποχή…

Δεν έχω απαντήσεις- μόνο ερωτήσεις έχω πια..
Μου απιστεί ο καιρός..
Είμαι ρακένδυτη ψυχή ντυμένη με ωραία αισθήματα!

Δείξε απείθεια: συγκεντρώσου στο λίγο σου

Μην υποτάσσεσαι,
Δείξε απείθεια: συγκεντρώσου
στο λίγο σου –
που θα δημιουργήσει τα ηθικά σου πλεονάσματα…

Άσε τον χρόνο να είναι ένα σύντομο ποίημα

Άσε τον χρόνο να είναι ένα σύντομο ποίημα
γύρω σου και άκου
την καρδιά πως χτυπά,

πως γίνεται πολυσήμαντη η νύχτα,
με τ' άστρα της να δοκιμάζουν τα φωνήεντα όλα.

Δένονται κόμπο τα σπλάχνα σου και μία αγωνία
να μαθαίνεις το φως σε παιδεύει…
Τι γύρευες τόσους αιώνες μέσα στα σκοτάδια;

κι η ποίηση είναι ένα σπίτι που σε φιλοξένησε απεγνωσμένο.
Τώρα άσε να είναι τίποτα οι διδαχές του φλύαρου ανέμου-
και ανέβα ψηλά, ψηλότερα κι από τον φάρο της σελήνης-
κι άκου πως μοιρολογεί το θλιμμένο αηδόνι κάνοντας
μουσική το δικό του παράπονο…

7 Απριλίου 2010

Θα ισχυριστώ τόσο φεγγάρι που θα τρομάξει η νύχτα-

Θα ισχυριστώ τόσο φεγγάρι που θα τρομάξει η νύχτα-
θα βγει η θεά πάνω στα άσπρα μπαλκόνια της,
των σύννεφων θ' ανάψουνε οι κορδέλες- και ο μαΐστρος
άνεμος θα ανεβεί την έκπληξη σ' όλα τα σκαλοπάτια.

Θα μιλήσω γαλάζια- επιμένοντας στο εγωιστικό μου εγχείρημα
θα είμαι η μοντέρνα εκδοχή του αρχαίου μύθου
θα δώσω το αίμα μου να πορφυρώσει
κι άλλο το ζεστό σου τριαντάφυλλο, θα σε κοιτάξω
βαθιά μες τα μάτια και θα σβήσω
την νύχτα που κανείς δεν θα έρχεται άνεμος
πάνω απ' τα φυτά, μπερμπάντης να ερωτοτροπήσει
με το ανέμελο λουλουδάκι του κήπου
που πίσω απ' την μικρή του μάντρα
αστέρια βρήκε και έπαιξε…

6.12.2009

Ο τελευταίος των τελευταίων είμαι

Δεν ακούγονται πια οι καμπάνες και η μυθοπλασία
των πουλιών έφτασε να είναι ένα όμορφο τραγούδι…
σκίζονται τα υφάσματα- οι ώρες της μέρας
ξαναβάφουν το γαριασμένο τους όνειρο που μια θλίψη
μεγάλη χωράει…

ο τελευταίος των τελευταίων είμαι που υπερασπίζεται
μία ιδέα παράδεισο…

μεγάλες απίστευτες γαλαρίες, που τρυπούν τα σκυθρωπά βουνά, με βγάζουν
από την άλλη την μεριά των αποφάσεων:
όπου εγώ είμαι ένας πρίγκιπας χωρίς καμία εξουσία…

κατανάλωσα τα πάντα μου – τώρα έχω ένα αλφάβητο που ξενίζει
και το αμφισβητούνε οι επιδέξιοι να ορίζουν τα κοινά-

Κόβω ένα λεμονάκι
που μοσχοβολά και μέσα μου γίνεται πάλι νέος ο κόσμος…

τον συναντώ που όπου είμαι είναι, κι είμαστε
είκοσι δύο χρονών ερωτευμένοι άντρες….

Μιλάει- σχεδόν μισός μέσα στο χώμα- ο ψαμμίτης.

Μιλάει- σχεδόν μισός μέσα στο χώμα- ο ψαμμίτης.

Αυτά τα εδώλια είναι για να σε πάνε πίσω: τότε που

ο ηθοποιός έφτιαχνε την αχτένιστη περούκα του και έλεγε
για μια νεφελοκοκκυγία που εσύ δεν έμαθες, γιατί
σε μάθανε να σκέφτεσαι φρικτά κι απόλυτα
ηλεκτρονικά…

Επιχωσμένα σκαλοπάτια ενός ναού που κάποτε θα ήταν της Αρτέμιδος..

Επιχωσμένα σκαλοπάτια ενός ναού που κάποτε θα ήταν της Αρτέμιδος..

Ένα ελάφι τρίβεται επάνω στον πεσμένο κίονα- ένα ιδεατό ελάφι,

Το φως τρυπάει τη ύλη όλης της πέτρας
και την μετασχηματίζει σε ένα άρρητο θρησκευτικό μυστικό.

Την άνοιξη εκεί θα φύτρωσαν χιλιάδες παπαρούνες-

Κόκκινες, σαν το αίμα τελικά πάνω στην πλάκα να εχύθη'

και να επιτέλεσε τον δύσκολο σκοπό του ο βωμός….

6 Απριλίου 2010

Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως,

Τσαλακωμένα δέντρα, μες το πρωινό φως,
κοντά στην κοίτη του μεγάλου ποταμού-
κι ένα πουλί
κρυψίνοο
με στήθος ροζαλί,
που χυμάει κάποτε
όπως σαΐτα
μες τα χωράφια.

Ψιχαλίζει ωραία-
και στην ψυχή μου κάποτε-
λάμπει το φως..
Οχτώ η ώρα το πρωί.

Καλάμια που φυτρώνουνε όπως σε βούρκο.
Σκέλεθρα κορμιά
δέντρων που ξυρίζουν το γερασμένο μάγουλο του αέρα:
εκεί που ένα αρχαίο θέατρο που στήνει
πάντα η ζωή, ξαναγεμίζει ηθοποιούς
στους ίδιους πάντα ρόλους-

και λυγίζοντας η μέρα,
σαν ένα καλάμι που άγγιξε μία στιγμή τον ουρανό
τα κελαηδίσματα των πουλιών είναι φερέγγυος λόγος
που αποσαφηνίζει όμορφη που είναι η μελωδία της ζωής!

Η χαρά μου είναι μία αντίρρηση στον χρόνο που φεύγει-

Η χαρά μου
είναι μία αντίρρηση στον χρόνο που φεύγει-
δικαιώνονται οι στίχοι μου:
μέσα τους απαλό ένα πούπουλο ιδέας
στην διάρκειά του δοκιμάζεται.
Χρωστώ και σ' εμένα.
Ήρθα για να σπουδάσω επίγεια μυστικά.
Ρέουν ύδατα αρχαίων ποταμών και στην κοίτη τους
ριγούνε συμπεράσματος διάφανου τα ψάρια.
Ιχθείς, λοιπόν…
και Λέων και Αιγόκερος και Δίδυμοι…
δεν προλαβαίνεις τίποτε απ' την ζωή.
Αγράμματος και πλανεμένος φεύγεις-
έτσι λοιπόν είναι ο θάνατος;
Σκηνοθετεί ευτυχισμένα δίχως να έχει μυστικά-
είναι αγνός και πράος: όλα τα σκεπάζει
αφαιμάσσοντας το κάθε ζωντανό σου όνειρο
που φοβισμένο όπου φύγει φύγει τρέχει να κρυφτεί
μες την επόμενη ελεήμονα νύχτα…

5 Απριλίου 2010

Βρέχει και που να πας μέσα σ' τούτον τον παλιόκαιρο που έχει πίκρες-

Βρέχει και που να πας μέσα σ' τούτον τον παλιόκαιρο που έχει πίκρες-

αλλά πρέπει να φύγω να χαθώ
μερικές φορές κι από μένα.

Να φυσήξω μέσα σε άλλα κοχύλια, να βρω
άλλες θάλασσες, να γίνω
πάλι οδοιπόρος- αρκετά
εξασκήθηκα σ' ένα σημειωτόν ακινησίας.

Φυσάνε άνεμοι μέσα μου, ξυπνούν την καρδιά μου.

Έχω μια προσευχή για σένα και για μένα
που εκείνοι που θα την διαβάσουν μετά
από χρόνια θα εκτιμήσουν ετούτον που έπλασα
τον δικαιώματι δικό μας παράδεισο!

Αγρίεψε η εποχή και είναι φτηνές πια οι ζωές των ανθρώπων-

Αγρίεψε η εποχή και είναι φτηνές πια οι ζωές των ανθρώπων-
Τα ταμεία, σαν σώματα πεινασμένα, για κέρδος διψάνε-
Πώς κάποιος θα μπορέσει να εξαργυρώσει μια ψυχή;
Ουρλιάζουν με απόγνωση οι πολιτείες.
Στα κρησφύγετα του πολέμου ακατάληπτη μια άρρωστη θητεία
που σου αρμόζει πια καλά.
Ούτε θεός δεν χωρά μες το ανθρώπινό σου όνειρο!
Όσους στίχους έκανα, ξέρω που ύστερα αφ' εαυτού τους οξειδώθηκαν
γιατί τους έφαγε μια αγωνία αρμύρα…
Και να πάψω να μιλώ και να μιλώ το ίδιο θα είναι..
Δεν γνωρίζω άλλες μουσικές, ούτε ρυθμούς που φεγγοβόλησαν στην νιότη το αίμα.
Καθαρά μέσα μου μόνο τα αγγελτήρια της πίκρας.
Και αφθονεί να μην μπορώ και να τον ξέρω ο ουρανός –
Πάνω μου
σαν με την συμβολική του ορχήστρα
που παίζει δωδεκάδες νότες!

Επειδή σε ποθώ μ' ένα προφορικό βασανιστήριο

Επειδή σε ποθώ μ' ένα προφορικό βασανιστήριο που μες
τον πυρήνα των πάντων εγγράφεται
αόριστο κι οριστικό όπως οι μέρες
επάνω απ' τα λευκά τετράδια που μουντζουρώνω
αβρή πλανιέται και γίνεται μουσική μία θλίψη.

Α φεγγάρι που ήπια για να μετά σου μιλώ
τόσο απλά και τόσο παθιασμένα!
Εκεί που έφυγες είναι εκεί που ήμουν – κι έτσι
ποτέ δεν συναντιόμαστε- γιατί η ζωή
σκληρά για όλους μας αποφασίζει..

Και όταν μένω μόνος μου κι είναι όπως βιβλίο μπροστά μου η θάλασσα
που μέσα του μαθαίνω εμένα και ονειρεύομαι εσένα
ο αχός των κυμάτων ξυπνά τις φουντωμένες πια επιθυμίες μου
και γράφω όπως ένας που θα τον σπαράξει η ερημιά.

Έρχονται οι μέρες φεύγουν οι μέρες
εγώ δεν είμαι τώρα ο ίδιος είμαι ένας σπαραγμένος νοσταλγός
που πέτρες του καλοκαιριού συλλέγει
για να μην ξεχάσει ποτέ του την θάλασσα.

Κι εσύ φτάνεις από τα ακρωτήρια της νύχτας μες το λιμανάκι
που το θέλει ο ήλιος
το πρωί ορμητήριο για να πει
την ζεστή πλουσιοπάροχη προσευχή του!

Ακονίζω έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά

Ακονίζω έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά για να κόψω
την νύχτα..
ο παππούς μου
ακόνιζε έναν σουγιά και έκοβε καπνίζοντας
φέτες όλες τις νύχτες,
σαν ήμουνα παιδί..

θέλω τα όνειρα να έχουν διάρκεια..
να ακούγονται δυνατότερα οι μουσικές,
να μην είναι η καρδιά μου βαριά,
να μην ξέρω από θλίψη …

Ακονίζω έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά που δεν ξέρω
αν μια μέρα θα κόψω τις φλέβες μου να ματωθούνε αυτά
τα αινιγματικά απόμακρα κρύα φεγγάρια!...

Ανοίγω το κεφάλι μου και χωρούν

Ανοίγω το κεφάλι μου και χωρούν
ένα παιδί, ένα πουλί και ένα τριαντάφυλλο..
Κι εσύ που με διαβάζεις προσπαθώντας να με καταλάβεις σαν
μια αρχαιολογική ανασκαφή
που η αξίνα σου ολοένα ως το φως θα φέρνει
δωμάτια κι άλλα,
ρημαγμένα
της ψυχής…


5.12.2009
Θεσσαλονίκη

Ό,τι γράφω, μια μέρα θα είναι σκόρπιο μες τον νου των άλλων.

Ό,τι γράφω,
μια μέρα θα είναι σκόρπιο μες τον νου των άλλων.
Κι αυτοί που θέλησαν να με δικάσουνε δεν θα υπάρχουν
γιατί θα έχει ξημερώσει σύμφωνα με την επιθυμία μου.
Σκοτεινό θα είναι το φως,
αν δεν το πιστεύεις- έχω να πω…
Γι' αυτό λειτούργησε μέσα σε όλα μ' ένα πείσμα
του φωτεινού σου "εγώ"
που θέλησε να είναι μια ανθρώπινη παρομοίωση
που χωρά ηθική
κι άλλη ο κόσμος!...

Μια γραφή που τυραννά τα πράγματα

Μια γραφή που τυραννά τα πράγματα
βάζοντάς τα
να σκεφτούν για την ύπαρξη.

Ένας στίχος μακρόπνοος ~ σαν γυμναστική της ανάσας.

Και το νόημα ένα:
ακουμπώ την γη αλλά ο νους μου έξω από τα πάντα βρίσκεται:

αστροναύτης μ' ένα πλοίο αρχαίο ιδεών…

Πέρασε, σαν ένα ξίφος που έκοψε τον ουρανό, η νύχτα.

Πέρασε, σαν ένα ξίφος που έκοψε τον ουρανό, η νύχτα.
Τα άστρα της
τα είπαν όλα:
ομολόγησαν μια φωτεινά μακρινή ενοχή,
που για σένα υπόσχεται
να μην μπορέσεις ποτέ να αμαρτάνεις…

Και ο χρόνος γέρασε,
σαν ένας μάγος δύστροπος,
τα όνειρά σου…

4 Απριλίου 2010

Ανθισμένη αθωότητα, ανθισμένη ηθική..

Όσα ποιήματα και να γράψω,
ξέρω ότι ποίηση είναι μόνον αυτό
το ξαφνικό μπουμπούκι της τριανταφυλλιάς

που ξυπνά αόρατο και ορατό
μέσα στο φως,
αυτό το χειμωνιάτικο πρωί..

Ανθισμένη αθωότητα, ανθισμένη ηθική..

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ..

ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ..

Οι σιωπές είναι μία μανία που πιάνει τις παρουσίες
να μας πουν για την ενδεχόμενη απουσία τους.
Κρούουν τον κώδωνα της επιφύλαξης, ποτέ
γυναίκες ολοκληρωμένες δεν γίνονται- μένουν
παιδούλες
που δεν θα τις αγγίξει και ποτέ κανείς- και κάποτε
αυνανίζονται ηδονικά, όπως τις κάνει
να ερεθιστούν ο εαυτός τους.

Οι σιωπές
δηλητηριάζουν τον αέρα με τοξική βαρυθυμία, κάνουν
ένα βλέμμα να μοιάζει πιο σκοτεινό που μέσα του
η ψυχή αποκαλύπτει την μελαγχολική παρουσία της.
Και δυσκολεύουν ολοένα τον έτσι κι αλλιώς δύσκολο βίο..

Αλλά δεν βρίσκονται ποτέ να νικούν γιατί με τόσο μέσα τους
σύννεφο
από κλαμένα μάτια και στενάχωρης καρδιάς μια χαραμάδα
κάποτε εισβάλλει επίμονο και νικητήριο
λίγο ελπίδας φως..

πεσμένα φύλλα του αέρα

Κοιτώ που τα πεσμένα φύλλα του αέρα δεν χώρεσαν άλλη
του αέρα μουσική
κι αφέθηκαν να πέσουν πάνω
σ' αυτό το χοϊκό πιάνο
που συγχορδεί
αιώνια
μελωδώντας για ένα γήινο πραγματοποιημένο παράδεισο…

Να βρω μια λέξη να μυρίζει διάρκεια καλοκαιριού

Να βρω μια λέξη να μυρίζει
διάρκεια καλοκαιριού-
όπως που χειμωνιάζει…

Να έχει πουλιά που μέσα της πετάνε-
σαν σ' έναν στρογγυλό γαλάζιο ορίζοντα.

Κι εκεί που θα την γράψουν τα μολύβια μου, σαν ένα θαύμα
που ανατρέπει τα ψηφία της γλώσσας-
ένας του λεξιλογίου ήλιος να ανατείλει φέρνοντας,
σαν μια ανατροπή σε όλα,
το φως….

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου