...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

21 Ιουνίου 2010

μηρυκάζεις την γήινη θλίψη

Φορώ τις κουρασμένες πυτζάμες μου, κυνηγώ το κατόπι τα όνειρα
η πόλη μου είναι ένα θαυμαστικό πάνω στο σώμα της υδρόγειος
μια ανοξείδωτη αρχαία σκέψη επικυρώνει όση σοφία θα σταλεί στο μέλλον
πού να πιστέψω; ο θεός είναι εξίσου άκυρος
μ' ένα εισιτήριο θεάτρου που οι ηθοποιοί δεν έδωσαν ποτέ παράσταση
ο μισθός μου πολύς εν τοις ουρανοίς- τι λέμε τώρα;
ποιός θα πληρώσει τον βαρκάρη που θα με περάσει απέναντι;
σε τούτα τα νεκρομαντεία ο αέρας πια δεν είναι
καθόλου θωπευτικός- αναμαλλιάζει την κόμη σου
τα δέντρα ξιφομαχούν με τα απλωμένα κλαδιά τους
εσύ μηρυκάζεις την γήινη θλίψη
φθείρεσαι όπως ο χρόνος υποταγμένο σε κάνει..

2 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Κοίτα πόση υποκινούμενη θεατρική μαγεία κάθισε να αφουγγραστεί αυτο που ήθελες να πεις!....

Σε ένα στόμα που δεν κινείται κόντρα στη σκέψη..
Σε μια σκέψη που δεν κινείται κοντρα στον άνεμο..
σε έναν άνεμο που δεν κινείται κόντρα στο μίσχο της ευαισθησίας...
εκει που ο ποιητής απολαμβανει τη σκιά του λίγου φωτός.. εκει που με λίγο αξυγόνο επινιώνουν οι Αξίες και γίνονται ποίημα....

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Είσαι πάντα στην κοίτη του ποταμού που δημιουργώ..
Τόσο βαθιά κατανοώντας τον λόγο που
στο τέλος
εσύ πλάθεις αριστουργηματικά εκείνον
τον αφρό του νοήματος που μένει να κατρακυλά ευφρόσυνα
μέσα στον γαλανό αέρα!
ΚΑΚΙΑ τα φιλιά μου!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου