...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

13 Ιουλίου 2010

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ..

Όχι θεός
μόνο σπαρμένοι κίονες
ανάστατοι μέσα στο χειμωνιάτικο τοπίο
σαν
τελειωμένες ιστορίες..

Άκου το μαντικό νερό· κυλάει αιώνες-
μια παρουσία εξουσιαστική!
Με έναν θόρυβο
από ζωή μακρινή, αρχαία
έχει
μονοπωλήσει την σιωπή της νύχτας, κάθε νύχτας
κι αβρό στους τρόπους κελαρύζει σβήνοντας κάθε συμπάθεια
του νυσταγμένου αστεριού…

Δέχομαι να πιστεύω πράγματα που μ’ ωφελούνε·
ο κότσυφας είναι ο ιερέας κάθε πρωινού,
σκουροντυμένος κρύβεται μες τα πυκνά φυλλώματα-
ειρωνικός!

Πιστεύω από την μεριά που οι άλλοι ευελπιστούνε
δεν περιμένω τίποτα, καμία ανταμοιβή
μόνο να ξέρω ότι δίκαια υπήρξα..

Εξάλλου μες τις λέξεις λίγα σ’ απομένουνε να περιμένεις
όπως κοιτάζεις τα παλιά οχυρωμένα κάστρα των γενναίων ιπποτών
ξέρεις ότι η ιστορία μ’ έναν τρόπο τους περιφρονούσε·
ακόμα και το ξίφος - κάθε ξίφος-
είναι το όργανο μιας θείας κωμωδίας,
ξεγραμμένης..

Τώρα ξυπνώ νωρίς κι ανασυντάσσω τον στρατό μου.
Σκληρά με σύμφωνα ηχεί
και με φωνήεντα της λυρικής ημέρας.

Διαβάζω στο άλλο ύψος
κείνο που ασκήθηκα
ν’ αναρριχώμαι,
βλέπω
την ζωή αλλιώς:
με τα καλά της
και τα κακά..

Και περπατώ μέσα στο ποίημα που από την νύχτα μου προκύπτει
αήττητο γιατί το σέβεται ο καιρός
και το δικιολογεί μια ρέουσα ιστορική γεωγραφία…

Όπως που φεύγει ο χρόνος, Ηρακλείτεια σοφός!

Ρόδος 23.2.2008

3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Πιάστηκε η αξία της Μυθολογίας από τα μάτια ενός πιτσιρικά..

Νοστάλγησε παραμύθι θεϊκο, γραμμένο από προφήτη ποιητή που εκθειάζει τ'ανομολόγητα...

Μια λέξη κατακλίδα του Μύθου κι ο πιτσιρικάς κοιταζει στον καθρεφτη του Χρόνου και ονειρεύεται τον εαυτο του Μυθοπλάστη Ποιητη, που πίνει λεξεις και μεθά με αιωρήσεις της Ψυχης...

καλησπερα Στρατη...
ταξιδεύω... ακομη....

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Αλήθεια η αίσθηση του να περπατάς μέσα το ποίημά σου πρέπει να έχει μια γοητευτική αλλά και ίσως μια "τρομακτική" υφη καθώς έρχεσαι σε επαφή εκείνη ακριβώς την στιγμή με κάτι που δεν θα φθαρεί ποτέ γι αυτό και γεννάει αθάνατες εικόνες στον περιπατητή των ίδιων του των ποιημάτων.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Κάτι φορές με πιάνει μια απογοήτευση και θέλω να τα παρατήσω όλα, να μην ξαναγράψω ούτε αράδα.
Μετά πάλι μου περνάει.
Σκέφτομαι εκείνα τα φιλαράκια μου που κάτι
από τους στίχους μου κάνει την καρδιά τους να σκιρτά- και λέω: "όχι..".
Έτσι συνεχίζω την περιπλάνηση σ' έναν κόσμο που άνοιξε για μένα πολύ νωρίς και δεν ξέρω αν μπορεί να τελειώσει.
Μάλλον έγινε ρυθμός αναπνοής πια.
Ελπίζω τουλάχιστον αυτό που μέσα μου είναι σπόρος, στα χωράφια των άλλων να γίνεται φυτό, δέντρο, λουλούδι.
Ευχαριστημένος θα ήμουν!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ, ΚΑΚΙΑ ευχαριστώ για την συχνή περιδιάβαση στην προσωπική μου μυθολογία..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου