Που ανοίγεις τρύπες υποψίας ότι καταλαβαίνεις κιόλας
Το σημαντικό με σένα είναι ότι αγνοείς
Πως τα αισθήματα βαραίνουν κι έχουνε κουκούτσι
Σαν φρούτα που τα λαχταράς κι είναι υπέροχα..
Εγώ…τι σου λέω εγώ που κατά βάθος
Είμαι μοναχικός σαν ένας ερημίτης που πια
Χόρτασε την μοναξιά και τώρα θέλει
Να τον ερμηνεύσει το φως..
Και κάθεται συλλογισμένος σε μια παραλία που δεν θα την πάρει
Ποτέ καλά ο αέρας
Κάθεται και ρεμβάζει λες στα μέλλοντα
Σαν να ‘ναι ο μάντης που αλλάζει πρόσωπα: πότε γυναίκα
Πότε άντρας: πρόσωπα
Της ίδιας απογοήτευσης..
Εξάλλου
Οι καιροί
Υποβάλλουν την θρησκεία των ανήθικων-
Όλοι επαγγέλλονται τους θύτες
Κι εσύ
Πικραμένε μου πρίγκιπα
Βαφτίζεις στο φεγγαρόφωτο τα λόγια σαν προσευχές
Προς το ουράνιο άστρο..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
{πω πω Στρατή... αρχίζοντας να διαβάζω θυμήθηκα εκείνη την επίπληξη που μου έκανες...
Νόμιζα εμένα μαλώνεις!.. ξανα.. τι εγωιστική μετάφραση στο Υπέροχο Ποίημά σου!...}
Φιλια... αμέτρητα!...
Είσαι αυθόρμητη, παρορμητική…αλλά πώς θα μπορούσα να σε μαλώσω; ΚΑΚΙΑ
Νομίζω γράφουμε ποίηση για να επικοινωνήσουμε με τις άλλες ψυχές..
Που μας μοιάζουν ή μας πλησιάζουν..
Πολλά φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου