...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

6 Οκτωβρίου 2010

ΒΡΟΧΗ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ..

Δεν που πίστεψε κανείς στην αλήθεια κι αν θέλεις

Αυθαίρετο ήταν το απόγεμα όπως σκλαβώνονταν

μες το κορμί της μέρας-



Το φως έγερνε μονόπλευρα προς τον νοτιά

Το πουλί τώρα κοιμήθη'



Έχω όσο νερό θέλω- πιο βαρύ

Απ' τον άνεμο, πιο ομιλητικό

Απ' το σύννεφο

Που πάνω στον βαρύ ουρανό

στάθηκε μια στιγμή και αναλώθη'

Σε ένα ξόδεμα νωπής ελευθερίας..



Οι σταγόνες είναι ζωή, κάθε μία

Είναι υπόσχεση να ανατιναχτούν τα επιτόκια

Της καρποφορίας. Μες

Τις ύστερα ώρες τίποτα άλλο δεν έχω

από μία σκιά

Που μ' ακολουθεί και μάλλον θα γίνει

Ο άλλος μου δυνητικός εαυτός..

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Οι δικές μου σταγόνες είναι λέξεις και με έχουν πνίξει εδώ και καιρό..
Πιάστηκα από τον ουρανό του ποιήματος.. μήπως αναπνεύσω λίγο αέρα...
Τα καταφερα..
σε ευχαριστω..

Καληνύχτα, Στρατή...

Despina είπε...

Αχ!
η γλυκειά φθινοπωρινή σου βροχούλα...
δείνει ζωή!
Καλό βράδυ,Στρατή.

Ανώνυμος είπε...

ξεδιψασα με το ποιημα σου ποιητη!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μακάρι οι ουρανοί των ποιημάτων να είναι έτσι οξυγονούχοι και θεραπευτικοί..
Καλημέρα ΚΑΚΙΑ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Δέσποινα καλημέρα! Σ' ευχαριστώ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Εν αρχη ην ο ήχος
μουσικέ μου, καλημέρα!
Φθινοπωριάζει..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου