...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ.


Να μυρίζει ωραία το πεύκο κι ο παππούς μου αναστημένος να στέκεται
Ανάμεσα στις ανθισμένες κείνες που αγαπούσε τριανταφυλλιές.

Με το αγαλματένιο του χαμόγελο.
Πάλι καπνίζοντας.
Και ο καπνός
Όπως να βγαίνει έξω από την γυάλα ετούτη
Που τον κήπο περιέχει αυτού του ονείρου.

Κίτρινα και βαθιά
Κόκκινα ρόδα. Αιώνια σύμβολα!
Ξιφομαχούν μες τον ευωδιαστό γύρω μου άνεμο..

Τώρα μες απ’ το όνειρο κοίτα που αναιρείται ο χρόνος
Όπως με σπόγγο σβήνεται
Στον μαυροπίνακα η λάθος μας γραμμένη ορθογραφία-
Κι είναι ο δάσκαλος σαν χρόνος πάντα αυστηρός.

Να βλέπω τον παππού μου όπως αντιγράφω νοσταλγία στο μουντζαλωμένο μου τετράδιο
Που του περίσσεψαν τα λάθη και οι λέξεις αινιγματικές
Τους αναγνώστες του θα δυσκολεύουν-
Όλο.

Και μου λέει πάλι το μικρό του μεγάλο παράπονο.

Όπως καπνίζει και φυσάει τον καπνό
Ολοένα προς τα πίσω:

Προς τους πικρούς
Παλιούς ελληνικούς αιώνες!

7.5.2008

Είναι το φρέσκο ξύλο που στενάζει κάτω απ' την πριονοκορδέλα.




Είναι το φρέσκο ξύλο που στενάζει κάτω απ' την πριονοκορδέλα.
Εγώ που έχω συνηθίσει να ακούω τις φωνές που δεν ακούγονται
νιώθω την μιλιά του:       είναι σιγανή σαν ψίθυρος, αινιγματική
σαν αγίου παραίνεση- και σκίζει την ησυχία του μεσημεριού.
Το κρατώ μες τα χέρια μου και σέβομαι ειλικρινά την ύλη του.
Μετασχηματίζω την μορφή του ώσπου να γίνει η μορφή του
μια άλλη μορφή
που θα αξίζει την προσοχή
που ζητά κάθε στοιχείο της φύσης.
Κολλώ τα πριονισμένα κομμάτια. Περιμένω να στερεωθούν οι συνδέσεις.
Κάπως έτσι που δένεται και το αόρατο. Μυρίζω την ζωντανή ψίχα του.
Τα ρούχα μου μυρίζουν ροκανίδι και δυνατόν ψίθυρο σάρκας.
Κι όταν φτάσει το έργο μου να είναι αυτό που θα ήθελα
η ψυχή του ξύλου είναι πάλι εκεί και εγώ που ξέρω της μιλώ
όπως να μίλαγα στον αδερφό μου, στην ερωμένη μου, σ’ ένα πουλί
που ξέφυγε απ’ τα χέρια μου για να ζήσει
μια δική του απέραντη ελευθερία..

                                                                             30.9.2011

ΤΕΘΝΕΩΤΟΣ..



Χρόνο που παίρνει το αίτιο να υπάρξει!
Και μετά-
σαν να σχηματίζεται γύρω του χάος
ραγίζει τον καθρέφτη της ψυχολογίας- αλλάζει
μορφή
γίνεται ένα κακομαθημένο μωρό που κλαίει
και πολύ μας κουράζει.
Σκηνοθετώ την κάποτε δική μου απουσία, την σκέφτομαι:
τα πάντα γύρω μου έχουν αλλάξει
ή θα αλλάξουν τέλος πάντων με εκείνον τον ρυθμό
που γίνεται το σήμερα χτες και ποιός ξέρει τι μπορεί
να γίνει το άγνωστο αύριο.
Οι φίλοι μου- όσοι απόμειναν- θα κόπτονται να μην αποκαλύψω
από την άλλη μου ζωή, τα μυστικά που πάντοτε φοβήθηκαν.
Εγώ πίνω καφέ σε μπαλκονάκι τ' ουρανού
κοιτώντας γύρω μου χλευαστικά που τίποτα
δεν θα μπορούσε να με βλάψει.
Και κανοναρχώ αυτό το ποταμάκι
των λέξεων που φείδονται το νόημα και θέλουν
ένα ευκολονόητο δρεπανηφόρο άρμα γαλάζιο..

                                             13.05.2010

πρόσφυγας που δεν πιστεύει σε καμιά ανθρώπινη εξουσία..



Επιστρέφει η θλίψη των ημερών, όχι από τον κεντρικό δρόμο
της ύπαρξης, αλλά
από έναν παρακαμπτήριο που οδηγεί
με ασφάλεια στην ρακένδυτη κατάθλιψη.

Παρκαρισμένα αυτοκίνητα αισθήματα που ούτε καν πια κινούνται.
Το μυαλό αδυνατεί να χωνέψει τόση μονότονη φτώχεια, θέλει
μια έκρηξη σκέψης-
κάτι σαν πυροτέχνημα- την ώρα
που ο βασανισμένος σου εαυτός
είναι ένας πρόσφυγας που δεν πιστεύει σε καμιά ανθρώπινη εξουσία..

Και ονειρεύεσαι μια επανάσταση από την μακρινή περιοχή της ομορφιάς που θα αλλάξει
τα σύνορα.
Το μέλλον
είναι μωρό
που έχει μητέρα την ελπίδα..

                                                          13.05.2010


29 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ίδιος που δεν μου ανήκει τίποτα είμαι:









Ο ίδιος που δεν μου ανήκει τίποτα είμαι:
ένας επηρμένος και φλύαρος χαρτοπαίχτης
που τον ξεπερνά η παρτίδα·
τα μανίκια μου είναι γεμάτα από κείνους τους ευνοϊκούς άσσους
που ανατρέπουνε τ' αποτελέσματα·
δεν ξέρω πότε ο χρόνος δραστικά θα με πολιορκήσει·
τρέχω απ' όνειρο σε όνειρο, ακουμπώ
πάνω στον πάγκο τον καφέ μου·
δεν κάπνισα σχεδόν ποτέ- φοβήθηκα
την βιαστική φθορά·
κούρασα τόσο τις λέξεις μου που νιώθω ιδρώσανε
εκείνο που ήθελα κι όπως που ήθελα εγώ να το πω·
κοιτώ όμως στα μάτια τον καθένα, τολμώ
να διεκδικήσω των πραγμάτων τον ψίθυρο.
τα έτσι φέραν τα αλλιώς, η γη το ίδιο περιστρέφεται·
νομοθετώντας πάντα επί το χάος
ζουν οι άνθρωποι- πού πάω εγώ
με τις τόσες σελίδες μου
που περιπλέκονται γύρω απόναν φθαρμένο παράδεισο;
και όταν την νύχτα ψάχνω που να βρω το δίκιο που μου στέρησαν
ο κόσμος γίνεται μικρότερος
και τις προοπτικές του διαρκώς φτωχαίνει..








Στον γεωλογικό τους χρόνο αυτά που ήταν να χαθούνε χάθηκαν





Στον γεωλογικό τους χρόνο αυτά που ήταν να χαθούνε χάθηκαν

Μένει κάποια φορά μια οδοντοστοιχία
να καταμαρτυρεί του απολιθώματος το μακάβριο εύρημα.

Από πλειστόκαινο που αρχίζει και ανεξακρίβωτα τελειώνει

Φορτώνει όντα ξεφορτώνει παγετώνες
                     Κι ίσως η ποίησή της είναι η μεταβολή αυτή..


Τελεία δεν βάζω σε καμία σκέψη μου-
                    Γιατί η σκέψη μου δεν θα τελειώσει μες το αύριο-
Θα συνεχιστεί κι ως εκεί που κι εσείς δεν το ξέρετε-

Όπως ενός ποιήματος μ’ αρχέγονη σημασία
κυνηγούσα πάντα την μυστική διδαχή..



Μου χάρισε η ποίηση



Ερωτεύομαι το φωτεινό πνεύμα της μέρας, τον βουερό μαχαλά
των χελιδονιών, την χαρά που γίνεται σύννεφο
που κομπάζει.

                            Το γέλιο των παιδιών αποδεικνύεται μεγάλη αξία
και όταν το μεταγλωττίζω, δυο πουλιά
υψιπετούν ως τον ουρανό των ανείπωτων λόγων μου.

           Μου χάρισε η ποίηση
Τον τρόπο να κοιτώ και απ’ την άλλη να βλέπω
πάντων των γεγονότων.

                                       Χωρίς συντακτικές δεσμεύσεις, νομοτέλεια
μιας γραμματικής που δεν ευθυβολεί
παρά μονάχα για των αιτίων το αίτιο.
                                                                   Κι αν
από τα ειπωμένα μου εκδιώξω την θλίψη
την κακή της ζωής, ένα φιλί
πορφυρό και ολόφρεσκο μένει
που υπερίπταται
κι απάνω των κυμάτων
εδράζεται
της πραγματικότητας και της θάλασσας..


28 Σεπτεμβρίου 2011

Γράφω γιατί οι κλέφτες δεν θα με αγγίξουνε παρά μονάχα στην πλευρά που έχω ακάνθους.



Τα πράγματα γίνονται η σκιά τους όταν πάρουν απόσταση και μες την μνήμη
χαθούν για να, αλλού πάλι, υπάρξουν.
                                                          Ο χρόνος συνωμοτεί σαν για να μην νικήσει κανείς.
Ωστόσο πάντα ακούγεται μια κρυφή μουσική.
Είναι που η ιστορία ανασκευάζει τα τεκταινόμενα και όταν λείψουν οι αντιφάσεις που συντηρούν τα πτώματα των ιδεών,
                                   οι μέρες φορτώνονται τύψη και πόλεμο.
Θέλω να πω, αν και μια μέρα θα λείπω,
τα λόγια μου θα κανονιοβολούν το υπερπέραν σαν να είμαι εκεί και πανταχού παρών
ταλανίζοντας το σαρκίο μου ως το φτασμένο από τις ευχές μου διάστημα.
Γράφω γιατί οι κλέφτες δεν θα με αγγίξουνε παρά μονάχα στην πλευρά που έχω ακάνθους.
Κι ας τολμήσουν!
                            Θα είμαι πάντα ονειροπόλος και ″φευγάτος″ που θα έλεγε κι η κόρη μου..
Έτσι- για να τελώ υπό καθεστώς πολέμου που δεν διαλείπεται αλλά υπόσχεται επίκαιρες επαναστάσεις..
                          Όλος δικός σας, προσκυνώ!

                                                                   28.9.2011

27 Σεπτεμβρίου 2011

Ιρις Ιριδα Γιώτα





Υπάρχει στο face book πρόσωπο με το όνομα  Ιρις Ιριδα Γιώτα
που επανειλημμένα ληστεύει τις σελίδες μου, όπως και άλλων δημιουργών, και παρουσιάζει τα ποιήματά μου σαν δημιουργίες της.
Ομολογώ ότι μου γεννήθηκε η εντονότατη επιθυμία να συναντήσω αυτό το πρόσωπο (το οποίο δηλώνει μελλοντολόγος) και να κινήσω την παλάμη μου με τόση δύναμη  προς το πρόσωπό της ώστε να βρεθεί το κεφάλι της κυριολεκτικά μες το μέλλον.
Ωστόσο θα ήθελα παράλληλα να την πληροφορήσω ότι αν το συνεχίσει θα κινηθώ νομικά  γιατί τα έργα που ΚΛΕΒΕΙ είναι δημιουργίες μου κατοχυρωμένες και δεν θα της επιτρέψω να τις χρησιμοποιεί σαν δικές της.
Στενοχωρημένος που υπάρχει
Είμαι κατά πόδας πίσω της και την παρακολουθώ..

Δίπλα μας δραματοποιείται το σύμπαν




Δίπλα μας δραματοποιείται το σύμπαν, οι πόλεις σκληραίνουν
Βγάζουν κάλους τα αβρότερα πόδια, τα πουλιά ξεχνούν να κελαηδούν…

                                                                                       Ρουμανία   13.5.2011




Μα εγώ λέω υμίν χαμογελάστε για ν' ανησυχούν




Φαντάζομαι ναι,
Εύκολο να αστεΐζεσαι κοιτώντας τον πολιτικό μαρασμό- ή όταν
Ιδιωτεύουν οι γειτόνοι σου κι εσύ
Μετέωρος πάνω από το ευτελές που γίναν όλα είσαι..
Αλλά

Εσύ που είδες κάποιο πρωινό ένα λουλούδι να ανοίγει
Ένα ένα τα λαμπρά πέταλα του
Ξέρεις πως δεν ναυαγεί μια ψυχή και η ουσία
του έρωτα είναι αδέσμευτη
και δεν φυλακίζεται ποτέ πουθενά..    

Α πώς αρρώστησαν τα καθεστώτα!
Δεν θα κατορθώσουν ποτέ να εφαρμόσουν ανθρώπινους
νόμους για τον ίδιο τον άνθρωπο,
Προσωποπαγή την ρίζα της ελευθερίας σκοτώνουν
Κι είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα υγιάνουν ποτέ..

Μα εγώ λέω υμίν χαμογελάστε για ν' ανησυχούν
Κοιτάξτε τους μ' αθώα μάτια
Όταν συσκεφτούν με τον εαυτό τους ξανά
Θα καταλάβουν: νικήσατε!

                                                                         24.5.2011


Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου