ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

ΙΖ΄.

Έλα από το αύριο που δεν θα το ξέρω- έλα

να είσαι των νοημάτων Μαντόνα μου- αγία

που συγχωρέθηκε μες το λαμπρό φεγγάρι..

Και άσε τις σιωπές μου αφρόντιστες, τις σελίδες

μισογραμμένες

με πόθο και θλίψη..

Με πονάει το αίμα των λέξεων, είμαι

το ίδιο τραυματισμένος από λεξιλόγια δόρατα

των αοράτων

μέσα μου

που εδράζονται αποκαλύψεων..

ΙΗ΄.

Θα σ’ αφήσω να μιλάς και να μου μιλάς

θα σ’ ακούω μαθαίνοντας ειλικρινά να σωπαίνω.

Θα παρατηρώ το χρώμα που έχει η φωνή σου

τόσο νεανική που κάποτε η ερμηνεία της γίνεται

αδύνατη, δεν μπορεί φανερώσει

μια ηλικία που ξέρει για τους ανθρώπους η θάλασσα.

Θα σ’ αφήσω να μου μιλάς και να μου μιλάς, θα μαθαίνω

από σένα γινόμενος

άθροισμα από σένα-

Θα γίνω στο τέλος

σαν σπόγγος που ρουφά τους χυμούς των γήινων λόγων σου

ΙΘ΄.

Όταν θα πάψω να γράφω γιατί θα μ’ έχει δικάσει η ηθική της ανάγνωσης

τότε να ρθεις κοντά-  τόσο κοντά όσο ν’ αγαπηθούμε..

Να τυλίξεις τα χέρια σου γύρω μου, τα άσπρα σου χέρια

σαν ρίζες που από μένα απομυζούν

την χημική μου αλήθεια.

Να μου μιλήσεις με λέξεις που έχουνε αίμα,

να πεις αυτά που έχεις κι εσύ.. Μην με βάζεις

κάτω από το μικροσκόπιο-   ειλικρινά αντέχω

των λέξεων την πυρά..

Και να μ’ αφήσεις μες το κορμί σου να είμαι σαν μια αντένα

που σε κάνει να καταλαβαίνεις τα αόρατα πιο σωστά..