Με έχουν ξανασυναρμολογήσει.. Διαλύθηκα
Κάποια στιγμή πέφτοντας μες τα δύσκολα που μου έλαχαν
Μεροκάματα. Δεν έχω θέση
Στα δείπνα των πλουσίων, στις ένδοξες βεγγέρες
Που σχίζουν οι στίχοι των λαμπρών ποιητών τον άνεμο, καθώς
Χαράσσουν δρόμο ως την αιωνιότητα.
Εμένα είναι άλλης κοπής το νόμισμά μου.
Οι λέξεις μου ασθμαίνουνε ανηφορίζοντας σιγά
Σιγά ως το αυτί ενός που θέλησε να δει μια άλλη αλήθεια.
Γράφω με αίμα τελικά.
Κοιτώ πως δεν βλέπουν οι άλλοι.
Οι σιωπές αναγνωρίζουν την αξία μου: υπάρχω!
Και φέρνω βόλτα όλους αυτούς τους κήπους που
Μου χαρίστηκαν να νοιάζομαι φυτεύοντας ζεστά κι ωραία τριαντάφυλλα.
Υπάρχω!
Με ιθαγένεια ωδική..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
O στίχος που με προβλημάτισε, και ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να κατανοήσω είναι: "Οι σιωπές αναγνωρίζουν την αξία μου: υπάρχω!"
Μετά από πολλές σκέψεις κατέληξα ότι ίσως εννοείς ότι η αναγνώριση του ποιητή δεν είναι ηχηρή γιατί ο αναγνώστης-δέκτης του έργου θα το διαβάσει κάπου γραμμένο, και δε θα το ακούσει απαραίτητα??
^^
Α Λυδία..
Αυτό το ποίημα έχει μια πολύ ιδιαίτερη σημασία για μένα.
Κάποτε είχα χτυπήσει άσχημα στο χέρι μου, έκοψα τον τένοντα και χρειάστηκε μια δύσκολη επέμβαση για να ξαναεπικολληθεί.
Εκεί έρχεται να δώσει νόημα το ″ξανασυναρμολογήθηκα·..
Μετά είναι η στάση μου απέναντι στην ποιητική κοινωνία που δεν είναι τόσο αβρή και βελουδένια όσο θα μπορούσε να νομίζει κανείς.
Είναι αυτό που λέει ωραία κάποιος φίλος μου; ″όποιος έχει γράψει ένα βιβλίο δεν είναι ξαφνικά και καλύτερος άνθρωπος..″..
Έτσι λοιπόν διαλέγω την σιωπή.
Η οποία με αποδέχεται, με κανακεύει, αναγνωρίζει το δικαίωμά μου να ζω αποτραβηγμένος στο μοναστηριακό μου κονάκι.
Αυτό απλά.
Σ’ ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο μιας τέτοιας λεπτομέρειας της ανάγνωσης!
Να είσαι καλά! Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου