Οι άνθρωποι σκοτεινιάζουν

Ξαναγυρνάω στην βέβαιη φάση των αριθμών

Στην αληθή εξίσωση και στο ψευδές αποτέλεσμα

Στην υποψία ότι όλα διαιρούνται

Ή πολλαπλασιάζονται ερήμην μας,- μέχρι                       

Να βρεθεί το ζοφερό πηλίκον

Ενός θανάτου που θα τα απλοποιήσει.

Τα βλέφαρά μου ανοιγοκλείνουν με ακολουθία μαθηματική

Η νύχτα ολοένα σκοτεινιάζει

Οι άνθρωποι σκοτεινιάζουν

Απ’ την νύχτα και τον μεγάλο καημό τους,- εσύ

Νομίζεις αφαιρείς απ’ το χάος – μα η δόλια ψυχή σου

Δεν πάει πουθενά παρά μια βόλτα

στον ουρανό που ανήκει στην αδυσώπητη μεγάλη αιωνιότητα.

Ξαναγυρνάω στον αεί χρόνο

Κατανοώ τις πολλές οφειλές μου. Πώς πληρώνει κανείς με τελειωμένα

Τα εσωτερικά αποθέματα; Κουράστηκε το εγώ μου να λάμπει

Θέλει να γεράσει ήσυχο και χωρίς τρανταχτές επιδιώξεις

Θέλει να ταφεί

Κάτω από ένα χοϊκό μέγα παλάτι

Σοβαντισμένο με μια λάβα μακρινής Πομπηίας.

Πετούν μπροστά μου βιαστικά μυγάκια

Πεταλουδίτσες φαιδρές- σαν από αρχαία κωμωδία

Αλλοπρόσαλλες ηθοποιοί, στενόμυαλες, χωρίς να ‘χουν μάθει

τον ρόλο που πρέπει. Ρόλος θα είναι πάντα η υποταγή

να σηκώνεις καρτερικά την μοίρα

Φτάνοντας ως το τέλος σου και με συνείδηση

σιγανοτραγουδώντας.

                                                                        5.2.2012