Μαγισσάκι μου μελισσάκι μου

Με τα χέρια μου γεύομαι το βαθύλαλο στήθος σου

κι όλη μου η αφή είναι κραυγή πάθους και πόθου

σε σχηματίζει η σιωπή μου, σε κάνει άγαλμα
που σείει τον ουρανό των δευτερολέπτων.

Τόσο αβρή και βελουδένια τόσο απορροφητική

σε φιλιά, τόσο δυνητική

καρδιά που μεγεθύνει το σμίξιμο μες τα χλωρά σεντόνια..

Στο μεσημέρι που βασανίζεται να παραδώσει την σκυτάλη

στο απόγευμα που βουλιάζει μες το χρυσό ηλιοβασίλεμα

τα λογάκια σου ανταμώνουν την σκέψη μου

και υποταχτικός σε όλα δηλώνω.

Μαγισσάκι μου μελισσάκι μου, κεχριμπαρένιο

δάκρυ μου που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο- κι εκεί

που οι μέρες θα τελειώσουν για μένα και όλοι

θα με θυμούνται για τις φωτεινές θεωρίες των άστρων που θέλησα

θ’ ακολουθήσεις την θάλασσα της μουσικής

και πάνω από την τελευταία σιωπή μου θα δοξάσεις

πάλι και πάλι τον έρωτα..