Με γελούν οι αισθήσεις μα οι αισθήσεις είναι φωταγωγία

Τέλειωσαν οι αβρότητες των νεφών, η ψυχή μου ζητά γαλήνη

Αποταμιεύω λόγο του ήλιου και η χαρά των φωνηέντων του
στιγματίζει πορφυρά τα γαρίφαλα

Κατά βάθος επαίτης

Του διονυσιακού ουρανού

Τρωκτικός που θέλησε διέξοδο

Μες τα λεξιλόγια των ανθέων

Στρέφω τον νου κατά το σκοτεινό

Ιδεατό φαρμάκι του θανάτου

Με γελούν οι αισθήσεις μα οι αισθήσεις είναι φωταγωγία

Μες την νύχτα του Αγνώστου

Η επιστήμη με χαράσσει με την ανεξίτηλη δράση της

Το μολύβι μου μουντζουρώνει την σελίδα της παρακμής

Και το τέλος των πραγμάτων γράφει έναν επίλογο στην ύλη

Που γέρασε να παριστάνει την σπουδαία

Ειρωνεύομαι τις αξίες της

Θα μείνω μ’ ένα κόκαλο να προσπαθώ

Να στήσω έναν σκελετό ελπίδας

Όπως η Αθωότητα θα μ’ αξιώνει να θρυμματίζω

τα σαθρά ποδάρια μου

Επάνω στην πέτρινη φυλακή της κοσμοθεωρίας

των απάτριδων εχθρών μου.

                                                         21.8.2012