Χρόνου αορίστου και ίσως
Ανασκευάζοντας κατηγορίες που αποδόθηκαν
Στα αθώα πουλιά
Μία εικόνα ζωγραφίζω
Που χρώματά της όμοια υπάρχουν
Μόνο στην δύση που μοιράζεται
την θλίψη μου
Προτού να οργανώσει επαναστάσεις το φεγγάρι.
Πάντως Σεπτέμβριος
Και ο Θεός ορατός
Συνομιλώ μαζί του σαν πριν να πεθάνω
Αφήνοντας των λόγων μου μια μακρινή ηχώ
Να πλανιέται μετέωρη
πάνω απ’ όλα
μέσα σε όλα.
Ψαχουλεύοντας μες σε μυστήρια πράγματα
Κι ας ποτέ δεν είχα χαΐρι
Ζυγίζω την μοναξιά και την μετρώ σαν νόμισμα
Που τίποτα μ’ αυτό δεν αγοράζεις.
Κυανή νύχτα
Και αστεράκι ολοστρόγγυλο
Γελώ με την καρδιά μου
Σπουργιτάκι ανέμελο
παίξε μαζί μου
ας τραγουδήσουμε απόψε
χαρά των ουρανών!
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Κι όμως με τη μοναξιά αγοράζουμε τους έρωτες σαν εισαγόμενα προιόντα που ρισκάρουμε για την ποιότητα τους..
Καλημέρα Θοδωρούλα
πάντα στον έρωτα ρισκάρουμε, λες αλήθεια
αλλά αυτό είναι και το ωραίο του
Δημοσίευση σχολίου