Ψίχουλο ελάχιστο και
ελάχιστος άρτος
Καταλαβαίνω λιγοστά και
πικρά
Σαν αμύγδαλο που το τσόφλι
του είναι σκληρότατος πόνος
Φωτογραφίζω κάθε
δευτερόλεπτο
Μαθητής δια βίου σε παρασπονδίας
σπουδή
Εξαίρεση συμπαθώ και αιρετικό
μου φωνήεν
Και νάματα πίστης πορφυράς
και ολοστρόγγυλης
Ένθεος άθεος ο λέγων τούτα
και πού πάω
Που οι ρήσεις των φυτών
χλωροφύλλης φωτιές ανάβουν στο αίμα μου
Μούστο γλυκό τσαμπιά
αισθήματα κάνουν πιο λυρική την προσευχή
Για όλα έχω σκέψεις και για
όλα ξεκινώ από της αθωότητας αφετηρία..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Αυτό το ποίημα σου μοιάζει τόσο πολύ!Νομίζω ότι νιώθω τι προκαλεί αυτή την γυμνή ειλικρίνεια. Συμπάσχω...
Χρύσα καλημέρα!
Εσένα θα σε εμπιστευτώ..
Σαν βαθιά ανατόμο των ψυχών και των εικόνων..
Δημοσίευση σχολίου