Πέφτουν ασταμάτητα νιφάδες γέλιου απ’ τον ουρανό

Πέφτουν ασταμάτητα νιφάδες γέλιου απ’ τον ουρανό

Ο ουρανός μαδά και τα φτερά του

Παρασέρνονται απ’ τον άνεμο της γραφής

Το στερέωμα τρίζει

Οι πύλες ανοίγουν και φαίνεται

Κορίτσι που κρατάει στα χέρια του

σταφύλια

Να φιλέψει την μέρα κι εσένα.

Πορείες ανακόλουθες των λέξεων- σαν

Να μην παίζει πια ρόλο το νόημα

Όπως το συνηθίσαμε- πορείες στα σκοτεινά

Πριν η γλώσσα αποκτήσει τεκμήριο και αλήθεια

Πορείες που θα φοβηθώ να τις πω.

Εκεί που αναφαίνει και κερδίζει κατά κράτος η σύμπνοια

Των δέντρων που επιγράφονται μυσταγωγίας πριν

Μάθω να θρησκεύω  αγνός

Και τίμιος πριν κάνει η ψυχή μου

Τον κύκλο της μες την αιωνιότητα..

Ίδιος είμαι που έγειρα κάτω απ’ το χαγιάτι κι είδα

Όνειρα εφιάλτες που με τρόμαξαν και ερμηνεύω

Το τριανταφυλλάκι των ανέμων μες

απ’ την δική μου λευτεριά..