Αγάπησα το ελληνικό μελτεμάκι, την όρτσα ψυχή, τον άνεμο

Απρόσιτα είναι τα σύννεφα και οι μικρές ιδεατές ανεμώνες που χαράσσουν δρόμους μέσα στην χιονισμένη μέρα.

Της κοσμοθεωρίας μου κόμποι και λύνεται ξανά το σκοινί

Να ελευθερωθεί του αίματος ο βουκεφάλας.

Το σάκχαρο της ζωής ανύπαρκτο- μόνο πίκρες και θάνατος

Και μια θλιμμένη προσευχή κατά το τέλος της μέρας.

Στα πλήκτρα που κτυπώ ορκίζομαι: σκέψεις έχω κάνει αθώες.

Αγάπησα το ελληνικό μελτεμάκι, την όρτσα ψυχή, τον άνεμο

Της άσωστης φιλοσοφίας των μυημένων.

Παιδί που ήμουν! Δεν ήξερα

Το καλό το κακό   και του βιοπορισμού το αντίτιμο.

Να πληρώσω ακριβά και να σταθούνε όλοι αλληλέγγυοι

Οι προπάτορές μου κρυφοί στοχασμοί.

Άλλαξε.. Κι η ποίηση άλλαξε. Σαν μια σκούνα που την παιδεύει με το έτσι θέλω ο αέρας.

Η θάλασσα μόνο ορκίζεται στην μεγάλη ελευθερία της

Παντιέρες του αγώνα να σηκώσει..

Πάει να πει μες την καρδιά μου εισβάλλει νικητήρια κι ωραία..