Οι ομίχλες του νου μου
προβάλλονται μέσα από το υλικό σώμα του θανάτου-
Αλλά εγώ που ματαιόδοξα
θέλησα να υπερασπιστώ όνειρα τιμαλφή
Θα καταφύγω στον οίκο της
νύχτας
Και θα ανοίξω στην θλίψη
παράθυρο
Να κάνει το γιουρούσι του ο
αέρας
Έως χαρισάμενης πράας ζωής-
Οι φευγαλέες αχτίδες των
χρωμάτων που μάζεψα
Πολλαπλασιάζοντάς τες επί
χίλια
Την έκσταση του ήλιου μου
έδωσαν
Και τράβηξαν μακριά την
κουρτίνα
Του νου-
Τώρα μια μνήμη κατοικώ κι
εδρεύω
Στο ψηφίο το ένα των καημών
και των κρυφών δακρύων-
Να με αποσχηματοποιήσει
τολμηρά η ερημιά..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
δεν ξέρω αν οι ποιητές γράφουν σύμφωνα με δικά τους συναισθήματα,η μέσω άλλων ανθρώπων.
Βγάζεις την λύπη,αλλά όχι αρνητικά!!!
Απόλαυσα και τον σημερινό υπόλοιπο καφέ μου...
καλή εβδομάδα σου εύχομαι Στρατή,με ήλιο-)))
Σου εύχομαι να πίνεις πάντα ξέγνοιαστους καφέδες Χρυσούλα και να απολαμβάνεις ένα βιβλίο με την χαρούμενή σου ψυχή.
Κι άσε εμένα να ζηλεύω..
Καλά να είσαι και να σε νιώθω χαρούμενη.
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου