...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

15 Ιουνίου 2013

Με συνεπήρε ο στίχος, με έφτασε στην μακρινή θάλασσα



Αμάραντα λόγια που βρήκα μες το πιο παλιό βιβλίο εκεί
στο ράφι που άνοιξε σαν πύλη του μυαλού μου ύστερα-
Απόγευμα του Ιουνίου γραμμένο
Στον ουρανό με σύννεφα και τονισμένη οξύτονα βροχή-
Ο εγωισμός που είχα ξοδεύτηκε σε έργα που δεν με ωφέλησαν, τίποτα δεν μου άφησε
Ο χρόνος – το λούστρο
Των πραγμάτων ξεθώριασε κι οι αναμνήσεις καίνε πια σαν μια φωτιά
Που πειραματίζεται κατά πού να τραβήξει-
Της κατάθλιψης έργο η σιωπή- και τι να πούμε άλλωστε; Έχει
Κακοφορμίσει η πληγή κι όταν νυχτώνει
Έρχομαι πιο κοντά στο πουθενά που ορίζω
Αγαλματένιος και ακίνητος, όπως του ερπετού η ακινησία πριν
Αποφασίσει την έφοδο-
Με συνεπήρε ο στίχος, με έφτασε στην μακρινή θάλασσα
Που όλα τα εξαγνίζει – και είδα
Να πλέουν τα καράβια κατά τον νοτιά
Φορτωμένα ελπίδα και αύριο-
Ποντοπόρα σαν η ζωηρή φαντασία μου
Που βρίσκει τρόπους και μου ξεγλιστρά
Και μόνο να την παρακολουθώ, από απόσταση, με αφήνει…







2 σχόλια:

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Η ακινησία του ερπετού, πριν αποφασίσει την επίθεση...
Νομίζω πως έχεις πιάσει ακριβώς το σφυγμό της εποχής Στρατή.
Με εκφράζει πολύ το ποίημα αυτό.
Να'σαι καλά και να ταξιδεύεις διαρκώς εύχομαι!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Χαίρομαι Μαρία που επικοινωνείς με τον λόγο μου.
μάλλον σκεφτόμαστε λίγο ίδια και έχουμε και την μισή Ελλάδα μαζί μας.
καλό βράδυ να έχεις!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου