Θα ξημερώσει μ’ έναν φάρο ονείρου στο ιδρωμένο μαξιλάρι σου.

Κλείνει ένας κύκλος κι η γραφή μένει με τα δυσεύρετα να πράττει
μαγικές ισορροπίες κάτω από των αστεριών το φως.  
Ο έρωτας που έχουμε εχάθη’…

Σκλαβιές παράξενες εγγένησε η ζωή.

Τα που είπα όπως το ήθελα ποτέ δεν ερμηνεύτηκαν.
Οι άλλοι είναι έτοιμοι να σε πυροβολούν.
Προσιδιάζει του θηρίου η συμπεριφορά κι όμως, στον άνθρωπο.

Θα ξημερώσει μ’ έναν φάρο ονείρου στο ιδρωμένο μαξιλάρι σου.

Ουσίες που σε βύθισαν στην παρακμή θα σε απομακρύνουνε από τις εύστοχες

απαντήσεις.

Τι ταξίδια να σου πω και τι εσύ κι άλλα να κάνεις

που η πολιορκία της πραγματικότητας είναι για όλους άλυτη; Μόνο

καταφεύγω καταφεύγεις στων λέξεων την θάλασσα κι έτσι

αποδαιμονίζεις την οικτρή φυλακή που σου ορίζει η μοίρα

να θέλεις το Λευκό και της μαυρίλας το γραμμένο ο ορίζοντάς σου να διέπει.