Το Σάββατο κρεμασμένο μες τον ορίζοντα.

Πρωινή γυαλάδα, καθόλου αέρας, σπουργίτια που τσιμπολογούν, σπουργίτια

είναι κι οι σκέψεις μου

Γρήγορες όσο ενός ταξιδιού οι αποφάσεις.

Το Σάββατο κρεμασμένο μες τον ορίζοντα. Κόσμος
που ζει την καταθλιπτική αίγλη της πρωτεύουσας, κόσμος
για όλα αδαής.

Και νυσταγμένες γλάστρες λουλουδιών που τέρπουν με φωνήεντα
τις πίσω αυλές και τα μπαλκόνια.

Στο πληκτρολόγιο με φτάνουν όλα αυτά καθώς

Τα παρατηρώ και η επική γαλήνη της μέρας αφήνει

μια γέλη καθαρή επάνω στα φυλλώματα

Των δέντρων που τα έκανε πλοία της νύχτας ο θεός.