...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

7 Σεπτεμβρίου 2013

Θλίψη μου, θλίψη μου


Να ο ήλιος που βύθισε και να η σιωπή 
του βραδιού-
Ησυχία
Δολερή, σαν να την έχουνε ταριχεύσει
Οι νυχτερίδες.
Σκιές που μεγαλώνουν, 
περισπώμενα φώτα
Και οξύτονες σιλουέτες των δέντρων 
που φθίνουνε
μες το παχύ σκοτάδι.
Η πόλη διεφθαρμένη τάζει γρόσια
Πολλά στον άπληστο εκμαυλιστή της-
Ο άνεμος τρέχει
Πίσω από τις πολυκατοικίες, κοντά
Στο παλιό γήπεδο, εκεί
Που τα προάστια κυρτώνουν την ράχη τους
Σαν μία ιστιοσανίδα που στην θάλασσα του αιώνα κολυμπά.
Α παρομοίωση! 
Που μου χαρίστηκες όταν
δεν είχα άλλο να σε πλησιάσω
Θλίψη μου, θλίψη μου, 
μεγαλοκοπέλα
Που δεν την θέλησε κανένας στην ζωή της αγαπητικός..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου