Μπορεί να μην έχω τίποτα μα οι λέξεις είναι για μένα τα πάντα

Στο σκοτάδι των ορίων η σιωπή είναι η τρέλα μου, μεταμορφώνομαι

από φτερωτό ον σε σερνόμενο κύκνο

που με λαβωμένα φτερά του ανήκει

στις υποταγές του θανάτου.

Η μελαγχολία μου είναι παγίδα.

Αποκλείονται τα άνθη.

Μπορεί να μην έχω τίποτα μα οι λέξεις

είναι για μένα τα πάντα- με οδηγούνε

και τις εμπιστεύομαι

λυσσασμένες.

μετά,

που η εκμυστήρευση έχει δεν έχει και νόημα,- ο λεκές

πάνω στο ρουχαλάκι της ιστορίας

είναι μια σκοπιμότητα ολέθρου-

Κυνηγώ στα τυφλά, οι ρίμες δεν προσάπτουν σφρίγος στα φτερά μου. Κι η φαρέτρα μου

λίγο λίγο αδειάζει-

Εγκόλπιο ελπίδας ακατάλυτης είναι η εικασία ότι από έναν δρόμο μακρινό θα έρθει

ο νους που ελλόχευε μέσα στα ζοφερά σκοτάδια μιας μελέτης

του θανάτου

της ψυχής..