Σύρε τον
γελαστό χαρταετό ως τον ψηλό λόφο
που τον
σκουντά ο άνεμος
κι άσε το
ζύγι να τον οδηγήσει
ψηλά,
τονίζοντας
την φουντωτή πολύχρωμη ουρά του-
μεσημέρι
Δευτέρας
Καθαρής ως το κόκαλο
θυμήσου
τον παππού
σου
που σου
έδειχνε προσεκτικά πώς να κολλάς
με
αλευρόκολλα το τέλειο αστέρι
και να
προσδένεις πα’ στις τσίτες τα σκοινιά
να γίνει
το περίγραμμα ωραίο. Μετά
σε πήγαινε
στο άδειο οικόπεδο κι εσύ
όταν
αμόλαγε ο χαρταετός με τα λεπτά χεράκια σου κρατούσες
την
καλούμπα,
καμάρωνες
το μακρινό
σου όνειρο λιγάκι πιο φτωχό
από το φως
του ουρανού που το δεχόταν
μες την
κοιλιά του να ελαφροπετά..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Me gustan el "cometa" o "volantín" como les decimos en Chile. Por si solos, son un poema, que vuela por el cielo sin saber su destino, pero alegrando las miradas que lo siguen. Besos Stratis, buen fin de semana.
La cometa es un egoísmo que se regocija de las alturas del cielo.Buen fin de semana que ratita y te diviertes!¡ Besos!
Δημοσίευση σχολίου