Λείπουν οι λύπες από τον οντά του ήλιου

Είναι μια σταγόνα που λάμπει πάνω σ’ ένα κλαράκι ορθόδοξο

Είναι ο εαυτός μου ο ένας που απεμπολεί τις αμαρτίες του

Είναι το ρήμα που ξεφεύγει από τις μέρες που καψάλισαν τον χλοοτάπητα της συνήθειας

Είναι ο επί τέλους βίος που κραυγάζει την φτήνια του

Στο ταπεινό μου κεφάλι οι σκέψεις που ομονοούν να με ταξιδέψουν

Προς τον ιδεατό σου παράδεισο

Κορίτσι της φωτιάς που ορκίζεσαι στο εικόνισμα του μεσημεριού

Το πουλί αναστατώνει το σύμπαν και το ποιητικό μοιρολόι του

ψαύει της μέρας το στέρνο

Λείπουν οι λύπες από τον οντά του ήλιου

Ο καιρός είναι ένα βιβλίο ανοιχτό που στις σελίδες του όλοι οι τολμηροί υπερσκελίζουν την φθαρμένη ηθική και έρωτα διαβάζουν..