...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

17 Απριλίου 2014

Εωθινό…



Από αυτές τις μακρινές μαρτυρίες μας τι μένει
δεμένο σ’ ένα άρμα της οδύνης και που ασφυκτιά
πολλάκις σαν που το γεμίζει
δάκρυα η νύχτα    όνειρο σκουληκοφαγωμένο
αποτεφρωμένο μυστικό των ποιητών κι εγώ που το κατέχω
να μιλώ ή να σωπαίνω περιμένοντας
ο θάνατος να με λυτρώσει να με πάρει;..

Ο χαρακτήρας μου βαραίνει τον ορίζοντα.
Τα σύννεφα με κοιτούν-
στο φως μια έκλειψη.
Γιατί εξομολογήθηκα, όντας
ζωγράφος
μιας έσω ανθοφορίας;

Θέλω να μ’ αγκαλιάζουν. Χτυπώ
τα πλήκτρα. Η Ζάκυνθος
πραγματοποιεί την καλλιέπεια των προθέσεων.
Ό,τι που σκέφτομαι, απόψε
κι άλλο νομίζω πως με σκοτεινιάζει
ανακουφίζοντας της τραγωδίας μου την έκβαση·
για μια αφορμή υπήρξα
Ποίησης
αυθεντικού αισθήματος η μήτρα..

                                         Ζάκυνθος 11.4.2014




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου