...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

26 Αυγούστου 2014

Η ψυχή σου…






Τι θα μπορούσα να διεκδικήσω από αυτό το ρήμα που ακονίζει την ζέστα
όσο που να πονέσει ο Αύγουστος; Κι αν πεις
μυθικό είναι, καθώς
αφήνει ένα σμήνος πουλιών να πετά
πάνω από την ακούραστη μέρα
που χρωματίζεται
από του ήλιου το βασίλεμα και την ζωηράδα
των ανθρώπων.
Η πόλη καταλαγιάζει αργά, καθώς
έρχεται η νύχτα,
στο πνιγηρό ημίφως που γεννούν οι φανοστάτες.
Όλα διψασμένα και άυπνα.
γεύονται την τελετουργία του σκότους.
Ο καιρός περνά.
Η ψυχή σου σκουριάζει.
Την γρατζουνούν οι γάτες του φεγγαριού.
Το παν αναίτια και θεϊκά
αυτοαναφλέγεται.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου