Ευωχία των κήπων…

Είναι οι προσθέσεις που με παν’ στην αφαίρεση –όπως

Η σκοτεινή παρουσία των σύννεφων

Στον πίνακα   και ξαφνικά   αρχίζει επουράνια βροχή.

Τα κρόσσια κάθε ψιχάλας

Σέρνονται σαν κουρτίνες μακριές, ως την γη

Και μετά   ένας αποβροχάρης ήλιος   δίκαιος

Μοιράζοντας τους κλήρους της τροφής.

Απ’ την ψυχή μου εκπορεύονται όλα   σαν

Να μην έχω αποταμιεύσει τίποτα

όλα αυτά τα χρόνια   και

Η φτώχια μου δεν έχει αντίκρισμα.

Φυλάω τα λόγια τα ακριβά, τις σιωπές που γονιμοποιήθηκαν   ως

Το απώτατο   την γύρη που μίλησε

Μες τις σελίδες   την ευδαιμονία μιας στιγμής που γράφηκε

Πάνω στης ιστορίας τα κατάστιχα..

Α ασύλληπτη σύλληψη   δημητριακό αγαθό   της Περσεφόνης μαρτύριο!

Στων χωραφιών το πανδαιμόνιο η χλωροφύλλη γιορτάζει τον κρυφό έρωτά της!