Στο ποίημα μου όλα χωρούν.

Παρεμπιπτόντως θάλασσα..

Ίσως κι η φωτεινή γωνιά όπου ο ήλιος

Εναποθέτει τα αυγά του να εκκολαφθούν

Στην γλύκα της Μητέρας Μέρας.

Τρεμούλιασμα επάνω στο νερό, αληθινή μουσική

Που δένεται με κόμπους πριν η εσπέρα ρθει και λάφυρα ζητήσει..

Στο πουπουλένιο μαξιλάρι γέρνει για να κοιμηθεί η Ελένη.

Τα κατσαρά της πώς γυαλίζουν σαν ορθόδοξες

Αυταπάτες.

                    Η Αττική μια εγγαστρίμυθη νοικοκυρά

Που τηγανίζει κεφτεδάκια.

Στο ποίημα μου όλα χωρούν.

Κι ο δυόσμος που δηλώνει παρουσία

Στο αίτιο και το αιτιατό της Πέμπτης…