Η Κυριακή…

Κάπου μακριά από την αλήθεια τέλειωσαν οι θεωρίες.

Αυτά που ήταν να τα βρω τα ανακάλυψα

Να σχίζουν τον αέρα σαν πυροτεχνήματα

βουρλισμένα.

Κι ο χρόνος… Πώς έδρασε πάνω μου; Πώς με κατέλυσε

Κάνοντας το τρωτό μου μέρος πιο τρωτό; Πριν ξημερώσει

Τα άστρα κοιτάζω. Η ησυχία είναι κοφτερή. Μια ψύχρα με υποψιάζει και για το φθινόπωρο

Που ήρθε και για την καρδιά μου που αναζητά την μουσική

Που δίνουνε τα δέντρα στον Οκτώβριο.

Η Κυριακή που έρχεται είναι η μάχη μου να πω το μελαγχολικό νερό που τάζει ο ουρανός στην γη.