...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

2 Μαρτίου 2015

Ακούγεται ένα ″κρικ″ από κλαδάκια που σπάζουν





Ακούγεται ένα ″κρικ″ από κλαδάκια που σπάζουν κι ο θάνατος είναι πιο κοντά
Ερωτεύεται την νύχτα, φορά τις παντόφλες της
Παίζει με τα πεσμένα βυζιά της.
Η μνήμη επιδίδεται σε γονυκλισίες
Αντίρρηση έχουν τα νυχτολούλουδα να κοιμηθούνε
Αντίρρηση έχουν τα πουλιά να πεθάνουν.
Η ζωή σκηνοθετεί και όλοι εκείνοι οι σπουδαίοι θεατρίνοι
Που ανήκουν στο σόι μας γίνονται θλιβερές μαριονέτες που κουβαλούν ένα άγχος
Να γίνουν όλα σωστά
Πριν σβήσουν τα φώτα της σπουδαίας γιορτής.
Έχω δουλέψει μεροκάματα και μεροκάματα σε μια απάνθρωπη πόλη
Έχω δουλέψει σηκώνοντας τα μανίκια μου
Σηκώνοντας τα ασήκωτα έχω δουλέψει
Φθείροντας τα κόκαλά μου και ξεστομίζοντας πότε πότε και κάποια βρισιά.
Αλλά έφερα ένα φως μέσα μου που οι άλλοι δεν ήξεραν, έφερα
Λόγχη στο όπλο μου της ηθικής
Κι έτσι δικαίως τω λόγω από φωνές αθώων σχηματίστηκα.
Α ανυπαρξία ανθρωπιάς μες τον λαβύρινθο της πόλης, τέλμα
Που βουλιάζουν όλες οι ωραίες καρδιές…
Τουλάχιστον μου έμεινε η ποίηση και το παλιό σακάκι μου να πάω
με την αξιοπρέπεια του πικραμένου στον χειμώνα με μια προσωπική λεβεντιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου