...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

31 Μαΐου 2015

Το βράδυ ρυμουλκεί τα μάτια σου..




                                                         στην κα Ρούλα Τριανταφύλλου..

Ας τσαλακώσω τα σχέδιά μου, ας αποτύχω
γράφοντας και σβήνοντας
ας ζητήσω μια αναβολή που ξεκουμπώνει
τα παντελόνια των δρόμων
και κατευθύνεται
όπως ένα μόνιππο
προς την θάλασσα.
Αν μελετήσουν τον αποκρυφισμό μου και καταλάβουν
ότι ποτέ δεν υπήρξε
ίσως εννοήσουν και πώς αλήθεια γράφτηκε το καθετί και πόσο κουρασμένος γύρισα βράδια στο δωμάτιο να πιάσω
δουλειά
όχι όπως αυτή της ημέρας που ωριμάζει
φρούτα που τα καταφέρνουν να είναι πάντα
εκτός εποχής..
Κι εσύ,
εκεί όπου δεν είμαι,
ξεχορταριάζεις στο ρυάκι την υπομονή
και γυρίζεις
ταλαιπωρημένη
έξω από την Ποίηση,
στο κέρδος
μιας αναγκαστικής τάξης.
Το βράδυ ρυμουλκεί τα μάτια σου
ως τον ύπνο
για να αφήσουν
έναν  ήχο καλλικέλαδο.
Τα φυτά συμφωνούν με το δράμα σου
την ώρα που είσαι όλες οι πρωταγωνίστριες.
Αυτό το κάτι σου που είναι κομμάτι απ' την ψυχή μου
το δέχομαι και το χάνω
ταυτόχρονα
μέσα και έξω από την δική μου πραγματικότητα:
έτσι όπως οι αληθινοί άνθρωποι κάνουν:
πάνω από τον θάνατο
και πέρα απ' την ζωή:
Μαριονέτες που δεν αγαπούν τα σχοινιά που τις παρασέρνουν
και κόβουν τους δεσμούς
με τον οποιονδήποτε άρχοντα..

                                                                    Ρέθυμνο 23.5.2015





Χοϊκή ομορφιά…




Αναποφάσιστος ουρανός· πότε ανοίγει τα μάτια του
Και πότε τα σφαλίζει κοιμώμενος
κάτω από την γεύση των νεφών.
Δράσεις του φωτός, σκιές δαιδαλώδεις
Δράττονται της ευκαιρίας να υπάρξουν
Πεισματικά.
Ο λόγος αφιερώνεται στην πρόθεση αλλά η πρόθεση δεν έχει ανάγκη τον λόγο, μιας και οι πράξεις είναι η απόλυτη όψη του κάθε ειδώλου.
Στο μπαλκόνι οι γλάστρες μένουν χαμηλές και τις χρησιμοποιεί η υγρασία
Σαν κλίμακα αξιών που θυμίζουν χοϊκή ομορφιά..







Ο ήλιος δεν τελειώνει·






Στα δωμάτια των ξενοδοχείων ο ύπνος είναι ενέχυρο· δεν ξέρω ποια είναι τα τιμαλφή μου..
Η Κρήτη και που δεν- με εξουσιάζει..
Γλυκιά σαν καραμέλα που λιώνει κάτω απ' την γλώσσα μου.
Τουρίστες ξανθοί που σπατάλησαν μια ζωή επιμένοντας σε μια λάθος και που σάπισε άποψη.
Γυναίκες πιο λευκές απ' το φως.
Περπατούν με τα σανδάλια τους και τα αέρινα φορέματα, όπως
Να εγγυώνται μια αρχηγική ιερότητα.
Ο ήλιος δεν τελειώνει·
Μετά
Όλα είναι μια σίγουρη ξαστεριά..

                                               Ρέθυμνο 23.5.2015







Βεβαιότητα…



Καθαρά και ξάστερα
Μέσα στο δίχτυ που συντονίζει την αστάθεια των πραγμάτων
Ο ουρανός βοά λιακάδες και μια ζέστα που ξεσαλώνει τον Μάιο
Γίνονται οι αντιρρήσεις πιο σαφείς
Το αεράκι διαπερνά τις μουριές και παραμιλά τα λεπτά μυστικά του
Η πόλη ξυπνά, μια κατάσταση ερώτων έρχεται να ζητήσει τα δίκαιά της
Από το μελαγχολικό ξεφύλλισμα της ζωής
Ράτσες σκυθρωπές και ράτσες χαρούμενες
Κινούν τα νήματα κατά το δοκούν
Είναι ερμαφρόδιτο και πάντα το πολίτευμα
Νομίζει κάποιος πως εξουσιάζει- αλλά η εξουσία
Είναι η άλικη παπαρούνα που κρατά φυλαγμένο το όπιο
Που θα κοιμίσει τους πάντες..


30 Μαΐου 2015

Παρανάλωμα της εικόνας…





Συνωμοσίες πίσω από το φεγγαρόφωτο, ακούσματα
ιερά, νύχτας καμώματα, παιχνίδισμα
του νερού επάνω στο νερό, αιφνίδιο αεράκι
που μπλαβίζει την θάλασσα, την ώρα που οι πικροδάφνες γέρνουν και κοιμούνται, πλάι στον δρόμο, ήσυχες και άφοβες, σκονισμένες
από τα αυτοκίνητα που τρέχουν προς το αγελαίο ένστικτο των οδηγών τους
να επιβιώσουν..

Ζωή όπως ο θάνατος θα την πάρει, ζωή
αγχωτική. Ύστερα που την σπουδάζω όπως
να διαβάζω μια μικρή παλάμη όπως μια τσιγγάνα που γυρεύει να βρει μυστικά
επάνω της, στις βαθιές χαρακιές και
στον ρηχό ενθουσιασμό
όλα ξαφνικά να αναιρεθούνε..

Ρολόι άοκνο, στέλνει τους λεπτοδείχτες του
στο πέρα από τον χρόνο κατόρθωμα-
Ρολόι οκνό, στέλνει την μελαγχολία μου στον φούντο-
απόψε που εσύ είσαι εγώ και όλοι πια είμαστε ένα
λεξιλόγιο σε γλώσσα που έχει παραφθαρεί και πια δεν υπάρχει..






Χορεύεις…






Χορεύεις μέσα στην υποθήκη του νερού και το νερό γίνεται
μία δασεία που σε τονίζει πολυδύναμα.

Δεν είναι η διαφάνεια που ξενίζει, δεν είναι του βάθους ο συλλογισμός
που διατρανώνει την ομορφιά σου ως την μεταφυσική των πραγμάτων-

Είναι η εποχή των λαγαρών νερών και της μυθοπλασίας που βγάζει
το σώμα σου μέσα στον μύθο των συμφερόντων
της θάλασσας- όταν

Εγώ που σε λάτρεψα και που σε λέω, τι
μου μέλει για σένα αλήθεια, δεν ξέρω..








Κρήτη…







Κρήτη γεωλογική έμπνευση όταν
Ο θεός ήταν χαρούμενος!

Στα μισά χωράφια ο ήλιος σπέρνει την Ανατολή και στα άλλα
Ένα ντουμάνι υγρασίας σηκώνεται
Σαν φάντασμα λεπιδοφόρο..

Απ' το νησί εκβάλλεται η θάλασσα κι από την θάλασσα
Το νησί
Άτρωτο
Θηρίο των ανέμων.

Ο Γκρέκο την χρωματίζει με
Τον επαναστατικό χρωστήρα του
Ελληνόφωνη
Θεοκούζουλη
Ωραία!

                                  Ρέθυμνο 23.5.2015







29 Μαΐου 2015

Ρέθυμνο 22.5.2015



Πυκνό είναι το φως, τεθλασμένη ειμαρμένη.
Κι ο ουρανός ένας πίνακας όπου τον γράφει
μια συννεφένια κιμωλία.
Τα βουνά είναι μαθητές αδιάβαστοι.
Κανένας δεν τα τιμωρεί.
Είναι αργά σαν βόδια και τα σφυροκοπά ο αέρας
Στην ντούρα τους τραχηλιά.

Ζήτα μου κάτι που να αντέχει στον χρόνο, ζήτα μου
Κάτι νηφάλιο,
σαν κάλμα της θάλασσας, κάτι
Που να συγκίνησε και τον μάγο που άπλωσε την νύχτα
κοντά στην ακρογιαλιά,
πάνω στα βότσαλα που ήρθαν κοντά μου
Στιλπνά και απέριττα,
όπως εκείνα που σφεντόνιζε πριν από χρόνια,
κάπου εδώ
ο Καζαντζάκης..

Μια προσευχή αιωρείται πάνω απ' τις πλαγιές
Και ξορκίζει το σκοτάδι που έρχεται.
Στον νου μου όλα κυλούν
και όλα είναι νερό·
Οι ώρες είναι νερό και ζητούν
έναν μαγνήτη που τις καθηλώνει
Εδώ
Στο Ρέθυμνο
Κοντά στην παλιά πόλη
Στον αξεδίψαστο χρόνο
Που ταξιδεύει

Τα πάντα προς μια βουλιαγμένη αιωνιότητα..

Μπορεί μια αγαλματένια ανάμνηση





Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι:
τα βουνά στην Κρήτη δεν είναι λίθινα, όπως το χώμα της δεν είναι χώμα-
είναι μια ύλη αιθέρια που φυλά όλες τις ζυμώσεις που την ακολούθησαν εκατομμύρια χρόνια
και ξύπνησαν όπως κάθε μέρα και σήμερα
μπροστά μου
για να χαροποιήσουν τα μάτια μου.

Κοιτάζω τις σπηλιές.
Ξέρω πού πρωτοέπαιξε ο Δίας. Θεέ μου!
Ίσως μπορώ και βλέπω πίσω από τα πράγματα.
Ίσως και τα πράγματα να είναι ένας καθρέφτης όπου η αληθινή ψυχή μου
καθρεφτίζεται χωρίς να έχει είδωλο-
Μπορεί μια αγαλματένια ανάμνηση από χρόνια αρχαία που ήμουν εκεί,
αφού τώρα που είμαι εδώ, ίσως κιόλας δεν είμαι ..

Τι ρόλος κι ετούτος;
Γρατζουνώ το φαράγγι·
η ζωή με συνεπαίρνει και ξεχνώ τις αδικίες της·
μπορεί για όλα λάθος να αποφασίζω:-
αλλά, κάνε με φως, Αστραπή που φτάνεις κοντά μου!

Θέλω να χορέψω μέσα σ' αυτόν τον λυρικό ορίζοντα που βαρά το ταμπούρλο του 
ωραία και στρωτά καθώς οι γλάστρες στις αυλές χαμογελούνε
τριαντάφυλλα και απαράμιλλα γεράνια…

                                                               Ρέθυμνο  22.5.2015




28 Μαΐου 2015

Ποιός νομιμοποιεί το χάος;



Οι ήχοι εκβάλουν μες την σιωπή μου και η σιωπή μου γίνεται μια θάλασσα κολασμένη.
Ποιός νομιμοποιεί το χάος και τον ακολουθούν οι κοινωνίες κατά πόδα και κατά
κέρδος;
Άπληστος είναι ο άνθρωπος.
Καταπίνει φωτιές και επιστρέφει τσιγκούνικη σπίθα.
Κοιτάζω τα ιδεατά βουνά.
Λίγο χιόνι έχουν ακόμα επάνω τους.
Σφυρίζουν από μακριά.
Μόνο η ψυχή μου τα ακολουθεί
Εκεί που χάνονται μες την αγρύπνια, λίγο έξω από το Ρέθυμνο που ερεθίζει τον αμφιβληστροειδή μου βέβαιο
ότι θα του υποταχτώ..

      

ΓΝΩΣΗ




Έρχομαι από μέρες καθαρής σιωπής
μυρίζω γύρη των κυττάρων·

Ιδέες πολιορκητικές
σαν όρνεα σαρκοφάγα
έρχονται στο κεφάλι μου·

και πού θεός!

Ρυθμός κρατάει την αναπνοή μου
ταράζει όλα τα σπλάχνα μου.
Αρχαίες ψυχές με κατακλύζουνε- σαν να ‘μαι
το ξόδι ενός Βάκχου ποιητή.

Και φως-

Στην κόρη του ματιού ένα φως απόκοσμο
ξοδεύει όλον τον θάνατο.

Εδώ τα μυστικά βαθαίνουνε, πονάνε πιο πολύ οι πόνοι.

Είμαστε οι εντολοδόχοι του μοιραίου δυστυχώς.

21.10.2007

20 Μαΐου 2015

Ελένη…








ελένη η αύριο
ελένη οικουμενική
ελένη των ρόδων
ελένη του έρωτα
δραστική σαν ο αέρας- ελένη
ιερότητες σπέρνει
στον καιρό που μας πολεμά
ελένη πληρεξούσια των φιλιών
ελένη ντελικάτη ελευθερία
ελένη ώριμη σαν η κερήθρα που το μέλι την πλημμύρισε
ελένη η δική μας
ελένη η όλων
ελένη η ευφραντική
ελένη
η υπερούσια
ελένη σαν καρύκευμα στην γεύση-
ελένη
κόμπος ο λυμένος που φυλά
το αίνιγμα
ελένη
η αποψινή ελένη
η αυριανή- ελένη
η ποιητική απόχη που μου χάρισε
το ποίημα..






Οι Μούσες των νεφών…




Στο ρυάκι των χρόνων μου, αυτά που ανθίστανται, οικοδομούν
εγωιστικές προσηλώσεις.

Μια ανάγνωση συνεχίζεται όπως
να ξέθαψε κάτι πολύτιμο ο αρχαιολόγος.
Δεν ορίζω και τίποτα· όλα
υπερβάλουν
μέσα μου
και γύρω.

Χαράσσονται των αρωμάτων οι πυροβολισμοί
στρογγυλοί όπως ένα γεμάτο φεγγάρι και αριθμημένοι
σαν τα φυλλώματα πάνω στο δέντρο της οξιάς..

Τι αιωρείται πάνω απ' το νερό και τι υποκλέπτει
εικόνες από παράδεισο όταν
και η σκλαβιά ελευθερία μετράται;

Κι εγώ
έχοντας χάσει τα κουράγια μου, εγώ
διαβάζω τα στιλπνά φτερά του αεροπλάνου
που αγωνιά να σηκωθεί
πάνω απ' το χώμα,
μέσα
στον αιθέρα που θεραπεύει
τις Μούσες των νεφών..





19 Μαΐου 2015

Για σένα, εμφύλιος…





Θρησκεία ανέμου σε όλα τα χαράματα,
Όταν ξημερώνει
Τύμπανα καλούν σε εγρήγορση και
Των εντόμων οι ταξιαρχίες
εμφυλιομάχονται
πάνω σε μία φωτιά
Άδεια.
            Ο ήλιος γεμίζει τις υδρίες των πουλιών·
Μαζεύεις σαλιγκάρια που δεν σου μιλούν
Μόνο εκπέμπουν
σε χρόνο αόριστο
Ερωτήματα άκαμπτα..
                                      Φυτά παλιννοστούν ως τα χέρια σου·
Άκυρος είναι ο χρόνος·
Για το υψίπεδο που κατοικείς
φτιάχτηκε μέγιστη η γαλήνη·
Αφομοιώσου από τα πάντα και μείνει αγνή
Όπως μία υδρόφιλη αυταπάτη που τρέμει
πάνω στα κλωνιά των δέντρων
έως να μπει στην καρδιά σου..




Απολογισμού διδαχή…




Όχι θλίψη- ένα πείσμα ίσως που καίει τον περίγυρο.
Ασφυκτικά συμβαίνουν οι πραγματικότητες.
Πώς να τις πω με τα μοντέρνα ελληνικά μου;
Αποστέλλω φωνήεν και σύμφωνο ένρινο μου επιστρέφεται.
Μαστίζει η φωνή μου την νύχτα και του αγιοκλήματος η κόψη
Μοιράζει το μπαρούτι της στο Κορδελιό.
Φτωχογειτονιές που ζήτησαν ήλιο και τους έλειψε θάρρος
Ν' ακούσουν λειτουργία μες από του τζίτζικα το πρωτοκλασάτο τετέρισμα..


18 Μαΐου 2015

Δεσποτική αγέρωχη Ημαθία







Στέκεις ανάμεσα στους καιρούς,
ντούρο σώμα εξαιρετικής λεβεντιάς·
Ο Λουδίας μανίζει,
τινάζει την νερένια χαίτη του
σαν άλογο
εγκαρδιωμένο, σαν
η ατίθαση όψη
του χοϊκού·
και
ορίζει
σύνορα ασυνόρευτα
γινάμενος
σαν ένας θεϊκός συλλογισμός
που σε όλα εμφυσείται..

Ημαθία ντελίριο των ανέμων, παπαρούνα
της κάλμας, λεφούσι
της Άνοιξης..
Η Νάουσα μιλά με την φωνή σου- κόρη
των Ανθεστηρίων, της
Περσεφόνης αδελφή..
Το Βέρμιο σχηματίζει την τρυφερή επιδερμίδα σου- μαινάδα
που χορεύεις επάνω στην ίσαλο γραμμή
της γραφής κι έξω
από κάθε έμπνευσης θάλασσα.
Η Αλεξάνδρεια μου γνέφει, η Βεργίνα,
η Μελίκη· και από τα Λευκάδια
ακούω που ψιθυρίζει ο φιλόσοφος
στου νεαρού το αυτί
κάτι
που ρίζα έγινε
να πιάσει τόπο
σε κείνον που ορμητικότερος ίσως δεν γίνεται
αλλά
κρατεί
και την σοφία μέσα του
του διδασκάλου-
Ω πρόγονε ωραίε Αλέξανδρε!

Ερατεινή Ημαθία..
Η Μίεζα ντεραπαρισμένη μες το τοπίο
αφήνει τα λίθινα ίχνη της
με ένα στίγμα που λαλεί
αριστοτέλειο μυστήριο..

Κι ο Τάφος της Κρίσεως όταν ο ήλιος ανεβαίνει
αγγίζει τις εΰπλόκαμες νύμφες- άι χαρά μου!
Πού πήγε ο ψυχοπομπός;
Κοιτώ το τοπίο που πλέει
μες το αίσθημα..
Σε αφουγκράζομαι Ελλάδα-
παντού σ' αφουγκράζομαι!





Αρχαγγελικό ροδαλό λείο στερέωμα…






Μια βάρκα πλέει ανοιχτά της αγάπης·
Ενός χελιδονιού η πρύμνα κάνει τα τσαλίμια της
μέσα στον ήλιο που λαχάνιασε·
Τα ηλιοτρόπια γελάνε·
Η μηχανή της ξενιτιάς ξέγραψε όλα τα κορμάκια·
Ο αιώνας μου είναι αμετάκλητα πρόσφυγας·
Είδα το αίμα που κοχλάζει πάνω απ' τις πατρίδες·
Τα εισιτήρια κόπηκαν για ανεπιστρεπτί ξεριζωμό·
Η πίκρα που θα νιώσεις άνθρωπε δεν έχει αντίδοτο·
Η θάλασσα είναι αγία κοιμωμένη·
Ευτυχώς των λουλουδιών το σπαθί μετράει με βιας την γη την παντέρμη·

Θυσίασα- θυσιάστηκα· κι έχω μια όρεξη απόψε για θάνατο
Τόση που δεν χωρά σε τούτα που θα πω τα λογάκια…


17 Μαΐου 2015

Έτσι τα λέω..




Αξιώνω έπαθλα που δεν είναι ορατά.
Έτσι, όπως στα χρόνια απαξιώνονται
οι ιδέες και η δημοκρατία
με το ετσιθέλω κάποιων ατονεί
και μουχλιάζει..
Ας με καταλαβαίνουν οι φίλοι: ζυμώνω
άλλες φιλοδοξίες..
Επικοινωνώ μ' έναν κόσμο αγνότερο.
Τι να θελήσω που δεν το 'χει η μέρα
που μου χαρίζει την ανάσα και τις λυρικές εικόνες
που τρέφουν το νοητικό στομάχι μου;
Μιλάω πάντα όπως να είμαι ο πιστότερος όλων-
Και παρ' αυτά,
αθεήσας.. αμέ..
Με καλύπτει η νύχτα
με την ολόμαυρη μπέρτα της.
Κι είμαι μοναστηριακός καλόγερος ανάμεσα
στον όχλο που σε όλα του ακροβατεί..





Το ποίημα…




Σβήνει το άρωμα των ρόδων μέσα στην φλογερή φυλακή του απογεύματος.

Ένα νεύμα ηλιαχτίδας ξεπνοΐσμένης κάνει το σώμα ερρωμενέστερο.

Νιάτα στα νιάτα- κρύσταλλα που ιριδίζουν έως της ευτυχίας τα σήμαντρα.

Φιλοξενία στον πόθο, πάνω στης γης την πλάτη, όταν
Τα πάντα θα ερωτευτούν και θα φωταγωγήσουνε την οικουμένη.

Θρησκεία ανέμου σε όλα τα χαράματα-
Μετά που οι πνοές αφήνουν μια υπόσχεση από γενναίο θεό
Που δραγουμάνος δίνει ουσία στον καημό μου..

Και σ' όλα που τα έχουμε αλλά δεν μας ανήκουν
Το ποίημα- μην ανήκοντας πια σε κανέναν-
Μόνο ένας ύμνος στην εκλιπούσα λεβεντιά..








16 Μαΐου 2015

Η νύχτα πάντα είναι επωδός…





Νύχτωσε· φέραν έναν καθρέφτη και τον κρέμασαν στην μεγάλη αίθουσα:
ίσως για να μπουκώσουν το κενό με ψευδαισθήσεις.
Η εξώπορτα έμεινε ανοιχτή. Περνούσαν ζευγαράκια στον δρόμο.
Και κάτι σκυλιά που έμοιαζαν απόλυτα βαριεστημένα.
Εκείνος πήγε κοντά της και την φίλησε.
Φαινόταν πολύ όμορφη μέσα σ΄ αυτό το μελαγχολικό φως του βραδιού.
Τα μελαχρινά της την έκαναν πιο ιερή..
Το σπίτι βούλιαζε ολοένα.
Κι από φιλί σε φιλί μπάταρε σε μια διάσταση που δεν την ξέρει κανένας.
Στον καθρέφτη πέρασαν οι σκιές ενός θιάσου που σκηνοθετούσε πάνω στα χορικά της Άνοιξης.
Βακχικά ή Ανθεστήρια.
Την τύλιξε με το σακάκι του και αποκοιμήθηκαν μες την χλιδή ενός χρόνου αγώγιμου από όνειρα.
Λήξανε όλα.
Η νύχτα πάντα είναι επωδός…







Μαραγκοσύνη…





Ένας βιαστικός καφές κι η μέρα αρχίζει
Τέμνοντας τα μεγέθη κατ' εξακολούθηση.
Σκαμπανεβάσματα της διάθεσης, κόπος,
Προβληματισμός να ταιριάξουν των χιλιοστών οι φατρίες.
Πριόνι αποφασιστικό κι η βίδα
θα συγκρατήσει στέρεα τα υλικά.
Κόλλα, σφυρί, - α η ριμάδα
λεπτομέρεια! Όλα υπακούουν
στον σοφό διαιρέτη
Που γεμίζει την ύλη μαγεία. Αλλά

πού είμαι εγώ; Μ' αυτόν
τον τρισαναθεματισμένο δυισμό μου
Άλλος να είμαι εδώ να βιοποριστώ και άλλος
Να είμαι εκεί που η νύχτα συντελεί το θαύμα της και με γεμίζει
Ασπίδες λέξεων για ένα πόλεμο τον πιο φανατισμένο;..

Σφίξε την ζώνη σφίξε
την ψυχή σου
τα σπλάχνα σφίξε, πλανίζονται
και αλφαδιάζονται και οι σκέψεις-
Όπως πάνω σ' ένα καράβι που παιδεύεται στην τρικυμία
γέρνουν μια δω μια κει τα ειπωμένα
και
τα ειωθότα
επόμενα..

                                                               Καβάλα.. 13.5.2015



Στον χρόνο της αντίφασης..





Χάχανα, φωνές, ομιλίες
δυνατές· στις πλατείες
είναι η ζωή, στον ουρανό
των πόλεων, στην ροή
των δρόμων, στα φλας
των αυτοκινήτων, στις στροφές
των λεωφορείων,
στο μπάχαλο των ημερών..

Το τίμημα είναι ο Χρόνος, ο χρόνος
τα λυγίζει όλα, αγαλματώνει
τις σκέψεις, όλα
επιχειρούν προς τον Έρωτα, η ζωή
γδαρμένο γυαλί που αντικατοπτρίζει
μια τιποτένια εντολή..  Και στο λιμάνι
το φωτισμένο πλοίο είναι υπόθεση τόλμης.

Δικό μου είναι αυτό που παραδίνεται και αυτό που σε τίποτα δεν υποκύπτει.
Δική μου είναι η αντίφαση η καθ' ημάς
κι υπέρ ημών, η μία και μόνη..

Ότι αυτή
μας ερμηνεύει-
Ολοκληρωτικά..

                                                Καβάλα 13.5.2015


Καβάλα…





Τόσο μακριά τόσο κοντά
Τόσο επιγραμματικά τόσο φλύαρα- ίσως·
Δοκιμάζω την πράξη·
Τόσο ένδοξο  απόγευμα
Για τόσες νυχτιάτικες πύλες
Που θ' ανοίξουν να με ξεκουράσουν
όπως
Ενός αρώματος η σημασία…

Η Καβάλα αμφιθεατρικό παραμύθι ξεκλειδωμένο
μπροστά στην ήσυχη θάλασσα:
Στολισμένη με παρουσίες φωτιάς και γυναίκες
που αγαπούν – κι ευτυχώς!-  να αρέσουν.

Σημειώνω ένα δυνατό επιφώνημα που κατρακυλά στα δρομάκια ώσπου να 'ρθει εκστατικό απέναντι από το κάστρο που
δεν αγνοεί καμιά από τις αρμονίες·
Όλα τα κρυφά, που με αψηφούν, αγαπώ!

                                                        Καβάλα 13.5.2015





15 Μαΐου 2015

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΤΑΚΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ..




Α.

Πίσω απ’ τα δάση της οξιάς είναι οι πόλεις με τις διπλόριχτες στέγες. Θλιμμένες σαν να τις μάλωσε η χαμηλή συννεφιά.
Ραγίζονται οι δρόμοι τους. Η υγρασία τις ακουμπά.
Και στα χωράφια λίγο παραέξω είναι μια ρίζα φτωχή μιας ελπίδας που με κόπο φυτρώνει.
Στον εθνικό δρόμο μακροσκελείς νταλίκες όπως οι στίχοιι      
Ζαλίζονται να ταξιδεύουν μες το μουχλιασμένο πρωί.
Θάμνοι χαμέρπουν όσο το μάτι σου πάει.
Αν υπήρχε μουσική θα ήταν θλιμμένη.
Άφησα την καρδιά μου πίσω- η καρδιά μου είναι θλιμμένη.
Λέαινα που έχει μία τόλμη φλογερή..

                                                           Σκόπια.. 10.11.2011

Β.

Σκουριάσανε τα δέντρα σαν από μια όξινη βροχή. Τρέχει για να μην είναι λογικό το αυτοκίνητο. Αναταράζει τους τροχούς του ο δρόμος.
Ακολουθώ τους ταραξίες ανέμους του μυαλού μου.
Χρόνια τώρα.
Θα βγω σε μια τεθλασμένη χώρα που να μοιάζει Ελλάδα.
Και στα χέρια μου μια δίκαιη πανσέληνος!

                                                              Σκόπια.. 10.11.2011


  
Γ.

Νεροφαγώματα στα πλάγια του βουνού
Αδύναμες καστανιές που τρίζουν τα κορμιά τους καθώς
το φως της μέρας τις διαπερνά.
Πρόβατα και νωχελικές αγελάδες.
Γυμνή γη και ψυχή κουρελοντυμμένη.
Η φτώχεια είναι ένα σπίτι ετοιμόρροπο που πάντα απειλεί τον ένοικό του.
Κανένα όνειρο δεν θα επιβιώσει ως το άλλο πρωί.
Μαρασμός στο ποίημα.
Όλα ζητούν μια παντάνασσα άνοιξη.
Άνοιξε ψυχή μου τα καταφυγιά σου!

                                                        Σκόπια.. 10.11.2011     


Δ.

Οι καλαμποκιές στέκονται νυσταγμένες στα χωράφια πλάι στον δρόμο.
Κίτρινες, πιο ωχρές.
Χλευάζουν τον υγρό αέρα που τις θωπεύει.
Μουντό τοπίο.
Παράσιτα στους αγρούς των σκλαβωμένων ανθρώπων.
Κοκκινόχωμα χοϊκό υλικό μιας σκυθρωπής πραγματικότητας.
Εδώ είδα τα χωριά με τα ασοβάντιστα σπίτια
Και τα τζαμιά που είναι σαν μολύβια χρωματιστά μπηγμένα
αλφαδιασμένα στην γη.
Η όψη των Βαλκανίων ζει εκεί που οι φτωχότερες εκφάνσεις της
Είναι μια συστοιχία χωριών που δεν αντέχουνε να πουν τα ποιήματά μου..

                                                              Σκόπια.. 10.11.2011

                                                   

Ε.

Γδαρμένος ουρανός που δακρύζει
Πάνω από το νυχτωμένο Βελιγράδι.
Μια πόλη μέσα στην νύχτα- κι ύστερα άλλη.
Σέρβικη ύπαιθρο απλωμένη σαν μια επίγεια προσευχή.
Αν θέλεις την φωνή σου να σώσεις
άφησε την νύχτα να χιμήξει μέσα σου
Κουβαλά το σκοτάδι της η ζωή
Ελπίζοντας σ’ ένα μεταγλωττισμένο μετέπειτα φως..

                                                  Σερβία.. 10.11.2011


ΣΤ.

Τίποτα δεν περισσεύει στην αυγή της Ουγγαρίας.
Μουντός καιρός και η καρδιά μου κλαίει.
Όλη την νύχτα άγρυπνος και έστελναν μηνύματα οι ουρανοί.
Έτρεξε σαν δαιμονισμένο το αυτοκίνητο.
Χωριά δημόσιοι δρόμοι φανοστάτες
Που καλπάζει το φως τους μες τον στατικό αέρα της νύχτας.
Ζαλισμένος αντίπαλος Νοέμβριος.
Νταλίκες σαν σκουλήκια που έρπουν με μια κόκκινη ζεστή ουρά.
Πετρελαίου ρύποι και άοκνες ρόδες.
Με το στυλό μου πιάνω μια κατάφαση που δεν περίμενα.
Όταν είναι αντίφαση και γκρίνια σαν αγκάθι η ζωή..

                                                                Ουγγαρία.. 11.11.2011

  
Ζ.

Πάνω στα άφυλλα δέντρα φωλιές πουλιών μηνούνε ζωής παρανάλωμα.
Νεοσσοί μιας ειρήνης τιττιβισμών.
Το κρύο τσούζει στο πρόσωπο,
Είναι σαν ένα αδυσώπητο τέλειο μαστίγωμα.
Να βρεις το μέτρο που υιοθέτησες για να σου είναι η ζωή υποφερτή

μέσα στην όραση που συλλέγει εικόνες και μετουσιώνει τα πάντα
μες την κρυφή σου χαρά..

                                              Ουγγαρία, 11.11.2011      



Η.

Παρασκευή δίχως σκεύη μελαγχολίας.
Ένας ήλιος χρυσός έκανε να είναι ετοιμοπόλεμα τα παγωμένα από την νύχτα φτερά σου.
Το ποίημα είναι πια μια πεζή φιγούρα που θέλησε να κολυμπά μες τα νερά ενός γαλάζιου ουρανού.
Φιλοδόξησα να σε μάθω και να με μάθεις ψυχή μου.
Ηθογράφος μιας τονισμένης λυρικά και έντονα έξαψης.
Κρίνε το αποτέλεσμα ξέροντας ότι δεν κρατώ το μαγικό ραβδάκι.
Ξυλουργώ κουρασμένος περί τον δύσκολο βίο.
Κι αν εκμυστηρεύομαι εκλάμψεις είναι γιατί με προίκισε η μοίρα με σωρεία φιλοσοφικών λουλουδιών.
Για να πω την ποίηση όπως ο απλός κόσμος την βλέπει..

                                                           Ουγγαρία, 11.11.2011  


Θ.

Η ανάσα είναι φόρος που αποδίδει το άζωτο της στην ατμοσφαιρική μας πραγματικότητα.
Ρύπος είναι μονάχα η μελαγχολία.
Τι να το κάνεις που αν πεις πως θέλεις να ζήσεις αγνά σε πολιορκεί χυδαία η έτσι ζωή.
Από τις λέξεις που αγάπησα πήγα ταξίδια μακρινά.
Σαν να κινδύνεψα μέσα στο φως και ας ερχόμουν σέρνοντας δέσμιο το βασανιστικό σκοτάδι.
Ακόμα και ο γραφικός χαρακτήρας μου που σου άρεσε σε άλλα χρόνια ήταν μια επίπονη σπουδή.
Τόσο που σαν να έχεις δίκιο:- είμαι εμμονικός μεταξοσκώληκας που υφαίνει μαστορικά το λεκτικό χάος.
Κατηγόρησε με ότι θέλησα μια αθωότητα που είναι αμφίβολο αν και ποτέ της υπήρξε.
Είμαι ένας ρομαντικός που αποδιώχνουν από κοντά τους οι θηρευτές κάθε ψεύδους..

                                                                    Ουγγαρία, 11.11.2011


Ι.


Α Μπρατισλάβα ξυπνημένη μες τον πρωινό ήλιο!
Γαλουχημένη της ανατολής.
Κυλάς σαν μια ρυμοτομία συγκινήσεων.
Τα κτίριά σου είναι πολύχρωμη ζώσα έλξη.
Τακτοποιημένα σαν τα πιόνια στο σκάκι.
Στοχάζεσαι επικίνδυνα μέσα στην μέρα, είσαι γαλήνη που δεν αποταμιεύεται.
Κάποτε ένα φουγάρο εξέχει και κάνει αιχμηρό το τοπίο.
Κι όλο το σκηνικό που έστησε ο χορογράφος των λαϊκών σου αναγκών
Είναι μια θρυλική πεμπτουσία ομόνοιας και έρωτα..

                                                                Σλοβακία, 11.11.2011



  
Κ.

Τόσο ψηλά πεύκα τόσο καρποφόρος ήλιος.
Πήρα την πέτρα και την πέταξα μέσα στην ερημιά.
Στο κούτελο της γης η χλόη άπλωσε τα εορταστικά μαλλιά της.
Στα λόγια μου στάθηκε πάλι η παρομοίωση.
Λυρικά γενναία.
Ευθύδικος ήλιος δίκαιος μέσα στον κόσμο που γύρω ξημέρωσε..

                                                              Σλοβακία, 11.11.2011


                                                                            

Λ.

Οι αγωγοί των αγωγών- όλα αγώγιμα
Μέσα σε τεράστιους σωλήνες που έρπουν
Πάνω στο έδαφος σαν ασημένια σκουλήκια.
Παρατηρητήρια και εκτάσεις σπαρμένες τονωτικό καρπό.
Ελάφια τρέχουνε μες το ξερό λιβάδι.
Στύλοι του φωτισμού και κει στο βάθος μια ωραία εκκλησία
Που δηλώνει πληρεξούσια μ’ ένα βαρύ καμπαναριό.
Στο ρολόι μου ο χρόνος τρέχει δεν τρέχει..

                                                          Σλοβακία , 11,11, 2011




Μ.

Ο ήλιος συμπαθεί την Πράγα και της χαρίζει πολλές εκδοχές μιας μεσαιωνικής ιστορίας.
Εθνικός δρόμος ταλαιπωρημένος σαν ένα παπούτσι που πολύ και επί μακρόν μες τα χρόνια περπάτησε.
Κανείς δεν είναι αφελής να πιστέψει ότι ο κόσμος είναι κάπου διαφορετικός.
Ξεσκονίζει πάντα τις ιδέες του και όλα θέλουν την άνοιξη στην Πράγα.
Έστω κι αν εκείνες οι ωραίες κοπέλες επιθυμούν να συνάψουν συνθήκη ερωτική με εκείνον που ταμειακά αποδεικνύεται ιππότης.
Μην ποδοπατάς τα όνειρα. Χλεύασε την βαθιά σου αυταπάτη,
Η ποίηση είναι η κραυγαλέα σου ερωμένη!

                                                         Τσεχία.. 11.11.2011

  

Ν.

Βαθμηδόν αυτό που γίνεται να είναι βάναυσο δευτερόλεπτο, είναι αυτό που θα με πάει ως το έδαφος κατορθωμένου στίχου.
Ό,τι πω είναι παραγινωμένα φεγγάρια.
Ζητούν οι νύχτες μου και αξιώνουν πανσέληνο.
Θα έρθω κοντά σου πιο σοφός και εξουσιάζοντας τον γραφικό σου χαρακτήρα.
Θα γίνεις το άλφα μου…   και ως το καλλιγραφικό μου θαλερό ωμέγα.
Τι ωραία που θα σου λέω την στεναχώρια μου! Θα γίνεις
Ένα άστρο παρηγορητικό που μου παίρνει την θλίψη την νύχτα..

                                                                                      Τσεχία.. 11.11.2011


  
Ξ.  

Δηλαδή στο μυαλό μου ωραία εγγράφεσαι και στην σκέψη μου συγκινήσεις υπέροχες σπέρνεις
που δεν γίνεται παρά με όλους που θα με διαβάσουν να μην μοιραστώ.
Η είσοδός σου μες το ποίημα είναι μουσική.
Η σιωπή σου είναι ένα παλιό ευαγγέλιο
που οι παραβολές του είναι νυν που φρόνιμα μια μέρα θα ανταρτέψει.
Έτσι δεν είναι το Απρόσμενο;
Αυτό που είσαι είναι μέσα μου
εισαγωγικό πάθος του Ωραίου!

                                                        Τσεχία  11.11.2011



                  
Ο.

Τσούζει το κρύο. Στην πλατεία περπατούν βιαστικοί αυτοί που η ζωή τους είναι περιπέτεια.
Προσόψεις των κτιρίων διακοσμημένες περίτεχνα, ίσως βαριά.
Η απλότητα πού είναι;
Η νύχτα εισπράττει τις αξίες που απέδωσε η μέρα
Ξεγράφοντας το χρέος από το γινάτι της.
Η πεισιθάνατη νύχτα εισπνέει ζωή κι αποπνέει αόριστο θάνατο.
Μελαγχολίες του Νοέμβριου γυρνούν για να με θλίβει η Τσεχία.
Αγοράζω μια σιωπή αορίστου χρόνου όταν ο ενεστώτας είναι μια φιλοσοφία που ελαφραίνει.
Όσο να γίνει η αγάπη που φρόντιζα νόμος και φιλοδοξώ μια μέρα να σου αποδοθεί..

                                                                  Τσεχία.. 11.11.2011



Π.

Σκοτείνιασαν οι κόσμοι μου. Άσε το ρόπτρο και το μάνταλο να μου θυμίζουν άλλες εποχές.
Χύμα στο κύμα πήγα. Όπως θα το ‘λεγε η κόρη μου.
Είναι οι λέξεις αναρχία, θέλουν ανυπόταχτη πάντα συνείδηση.
Πώς να καλύψεις την ρωγμή που σου κατάφεραν τα χρόνια;
Ρους η ζωή που μες τον χρόνο που σου ανήκει εγκλωβίζεται.
Οι βιτρίνες των καταστημάτων φωτίζονται και οι τονισμοί ενός LED πάθους
Σκλαβώνουν αρχιτεκτονικά τα μάτια σου.
Δεν θα διαβάσω τίποτα που να εξηγείται αλλιώς απ’ το πώς κόβει ο σουγιάς μου..

                                                                      Τσεχία.. 11.11.2011

Ρ.

Φορτίζω το κινητό μου φορτίζω εμένα.
Σαν να αποκομίζω από την σιωπή μου μια νίκη.
Ρυμουλκούν το μυαλό μου λέξεις περιπαθείς.
Το ″έπιασε″ ο Βασίλης και μου το ‘πε.
-Είσαι ερωτευμένος ρε μπαγάσα μ’ ένα θηλυκό που δεν υπάρχει.
Ή μήπως;
Βαριά προφορά έχει το σούρουπο και μένει έτσι γδαρμένο και ρυτιδωμένο το πρωί.
Δείξε μου τον τρόπο να σ’ αγαπώ χωρίς να πληγώνεται θανάσιμα ο έρωτας..

                                                                            Τσεχία.. 11.11.2011



  
ΣΤ..

Όταν ακονίζονται τα μαχαίρια που θα σφάξουν το σώμα της ερημιάς
Ο αέρας που συντροφεύει τα βήματα μου πάνω στις πλάκες των
πεζοδρομίων
είναι μια σεισμική κίνηση προς τα μπρος που χορταίνει το ποίημα σαφήνεια.
Ακούω το λεξικό των παρηχήσεων. Διαβάζω.
Σεληνοφωτισμένα τα κρυφά μου τετράδια.
Κι αν πω να μην πιστέψω σε κανένανε που θα μπορούσε να με σώσει
Οι ώρες μου υγροποιούνται
Και αποκτούν μια υγιή όψη παιδούλας που την λιμπίζεται ο μαυλιστής οικοδόμος του μέσα μου χάους..

                                                                  Τσεχία.. 11.11.2011



Τ.

Τα τζαμιά είναι φωτισμένα σαν μινιατούρες μιας κλίμακας που υπόσχεται μετάβαση στον ουρανό.
Ωραία αλήθεια!
Αναγνωρίζω την αξία ενός λόγου που καρπίζει μέσα σε βαρήκοα αυτιά.
Συμπέρανε τα λόγια που δεν τόλμησες ποτέ σου και απλά τόσο απλά θα σε παρηγορήσει σβήνοντας τα κρίματά σου ο θεός.
Γράψε στο υπερπέραν που σε όρισε να μην κατέχεις.

                                                                                Τσεχία.. 11.11.2011


                             
Υ.

Ήσουν ευτυχισμένο χαμόγελο ήσουν η αισιοδοξία που έχεις·
Ανασταίνεις τον λόγο απ’ την μοιραία ελεεινή φθορά του.
Σε πίστεψα γιατί όπου δεν φανταζόμουνα με πήγες.
Και σε ήθελα     με ένα πάθος κορυφαίο,     κάνοντας
Τον υπερθετικό σου έρωτα πιο κοντινό τώρα
Που με πλησιάζει το μακρινό
Κρυμμένο απ’ όλους καυτό δάκρυ σου..

                                                                    Τσεχία.. 11.11 2011



Φ.

Όταν θα σβήσω αυτό το πορτατίφ θα ανάψεις πάλι σαν μια οπτασία μπρος στα μάτια μου.
Ξεφορτώνομαι τις στιγμές που δεν αλήθεια σε έχω.
Γράφω σαν μ’ ένα πείσμα αθανάτου.
Φωταγώγησε αυτά που θα ‘ρθουν να με βρουν και δεν θα μου συμβούν αν δεν είσαι εκεί, θα είναι ασύστολα ψέματα.
Τόσο βαρύς εκτείνεται ως τις εκβολές του πάθους ο λόγος.
Είσαι γεγονός της φωτιάς που μόνο μες από την ποίηση καταλαβαίνω.
Είσαι ο τελικός επίλογος στην πρόζα της συμβατικής ζωής.
Το επαναστατικό δρεπάνι που θερίζει συντηρητικές νυχτερίδες
της γέρικης σκέψης μου..

                                                                    Τσεχία 11.11.2011






Είναι μια αναρχική μαργαρίτα που δεν την φυλλομαδώ γιατί δεν ξέρω τι να την ρωτήσω..
Μπορεί να μ’ αγαπάς ακόμα μα εδώ οι δρόμοι είναι μια συνάντηση πυκνή
Της ομίχλης με την ζάλη του νου μου.
Η κούραση δεν αλήθεια που λέγεται..
Αντιστρέφω τις νότες που αφήνει ο πρωτευουσιάνικος αέρας μες το πρωινό
Και ακούγεται μια καθαρή μουσική
Που ρέπει επί την ξαφνική θλίψη που έχεις.
Οι βιτρίνες κομπάζουν.
Πορνεία σε όλα- πληθωρική ασύστολη πορνεία.
Να δραπετεύσω από αυτήν την άθλια
Τεζαρισμένη φειδωλή πραγματικότητα που κάνει
την φιλία μας να μοιάζει πιο πολύτιμη κι από τον δυσκολοφανέρωτο
γι αυτήν την χώρα ήλιο..

                                                   Τσεχία…



                                      

Είναι η εύκολη λεία που κλέβω από τα φεγγάρια σου:
Τα αισθήματα από πηλό και φιλιά. Πριν
Σημειώσουν ήττα οι μελαγχολίες μου και αυτό που είσαι
δεν έχει κάτι εφικτό
που μπορεί κανείς με του  λόγου το πυρ ν’ αποδώσει.
Ο χρόνος τώρα δεν ξέρει τον χρόνο μετά
Αλλά όλα είναι χρόνος ύστερα όταν έρθει το μέλλον.
Ένα γυαλί που λάμπει μες το φως
Και εγώ είμαι ο κλέφτης
των σκέψεων σου – κάτι
Σαν ο αλήτης που σε ακολουθεί
όπου κι αν πας.
Έχω θεσπίσει λογική των φιλιών..
Υποκύπτεις γιατί ως εμένα ριζώνει το φως σου.
Ενθουσιάζεσαι από αυτό που σε άλλους
είναι ανέκφραστος πόνος. Είσαι
ερωτική συμφωνία που βαθαίνει
τον αναπότρεπτο γκρεμό της.
Κι αν σε κρατώ με μια λέξη αλυσίδα
Η σιωπή που με περιτριγυρίζει
είναι η αμφιμονοσήμαντη δύσκολη σχέση
που από σένα προκύπτει..

                                                               Τσεχία..



Ποιός είναι αυτός ο λαός που βάρυνε περιμένοντας μιαν άνοιξη ανεξίτηλη;
Έξω από τα σκοτεινά μπαράκια μυρίζει η μπύρα της Τσεχίας.
Μια έγχρωμη ράτσα πουλά άρτον, θεάματα και ευκαιρίας έρωτα ούτω βοήσωμεν.
Πλακοστρωμένοι δρόμοι, αυτοκινήτων φώτα, ναρκομανείς που ψάχνουνε μια δόση για να συμπληρώσουνε την κόλαση.     Ποιός
Νομίζει ότι δεν έχει μια δική του κερκόπορτα;
Ωραίες γυναίκες με μάτια σαν από φίδι
Που μαγνητίζει το βλέμμα σου-
Περνούν μ’ ένα λίκνισμα απαλό του γοφού
Σαν μες την θάλασσα του πόθου να ‘θελαν να αρμενίσουν.
Μα είμαι εκεί που η συλλαβή είναι από μόνη της μια αυτούσια λέξη-
Μαθαίνω την προπαίδεια των αστεριών-
Κι αν σου μιλώ κρυφά ακούγεται η φωνή μου
Διασχίζοντας για να μην έχουν νόημα τα σύνορα,
Για να είμαστε μες τον κόσμο μόνοι εσύ και εγώ..

                                                                       Τσεχία.. 12.11.2011




Όλα είναι εσκεμμένα αμφίδρομα: οι σχέσεις
Που συγκρούουν εσένα με μένα, οι ανάσες
Πυρωμένες πριν το φιλί, ή ο θυμός
Όταν σπάζουν οι φραγμοί και ο άξεστος άνθρωπος
Πάλι και πάλι επιβιώνει…

Όλα είναι τεντωμένο τόξο
Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά
Ενός λαού που δεν καταλαβαίνω-

Σκορπούν μια θλίψη, ένα μαύρο πικρότατο δώρο
Φτωχής θέλησης- είναι η ζωή μια ξεχαρβαλωμένη κιθάρα
Που παίζει μονότονα έναν ρηχό κουρασμένο σκοπό…

                                                            Τσεχία.. 12.11.2011




Τελετές προς το μάγο φεγγάρι
Οι κοπέλες σεληνιάζονται
Πετούν όλα τα ρούχα τους
Στο πλακόστρωτο ακούγονται τα χαρωπά τακουνάκια τους
Τικ τακ τικ τακ
Σαν χτύπος ρολογιού που σημαίνει μιαν ώρα ακριβή ο πόθος.

Άδικη ζωή και άδικη μοίρα
Το κορίτσι μου είναι ένα σπάταλο γέλιο
Μένει στις γειτονιές του ήλιου
Χουζουρεύει μες την νοητή αγκαλιά μου.

Τι γράφω που είναι νύχτας αινίγματα
Μες τον ακόλαστο Νοέμβριο και ζει
Ένα όραμα των αστεριών ο ουρανός της Τσεχίας;

Ποιητής βυζαγμένος μητρικό γάλα της Ποίησης
Οπαδός μιας οικουμενικής μεγάλης χαράς..

                                              Τσεχία.. 13.11.2011

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου