...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

4 Μαΐου 2015

Χορεύτρια…




Ντενεκεδένιος ήχος, κάπου γκρεμίστηκε η μέρα,
Μια λύπη αναβοσβήνει και μετά
βυθίζεται μες τα νερά.
Μια επιφοίτηση βαραίνει επάνω απ' τα κεφάλια,
Φαντασμαγορία του τίποτα, που έλεγε ο ποιητής,
πράγματι είναι η ζωή.
Ξεκαλουπώθηκαν οι εικασίες, τα όνειρα μπαλώθηκαν
και είναι υποφερτά,
Όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ δεν ξέρω αν είναι πια βράδυ
Ή μια διάσταση χρόνου που κανένας δεν ξέρει.
Η φυσική αντιπαλεύει την χημεία, η ποίηση
ορθώνεται σαν μια χορεύτρια που κάνει σάλτα απαλά κι αβρά
Πάνω στην παγωμένη λίμνη
Του ύπνου μου..





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου