Το ποίημα…

Σβήνει το άρωμα των ρόδων μέσα στην φλογερή φυλακή του απογεύματος.

Ένα νεύμα ηλιαχτίδας ξεπνοΐσμένης κάνει το σώμα ερρωμενέστερο.

Νιάτα στα νιάτα- κρύσταλλα που ιριδίζουν έως της ευτυχίας τα σήμαντρα.

Φιλοξενία στον πόθο, πάνω στης γης την πλάτη, όταν

Τα πάντα θα ερωτευτούν και θα φωταγωγήσουνε την οικουμένη.

Θρησκεία ανέμου σε όλα τα χαράματα-

Μετά που οι πνοές αφήνουν μια υπόσχεση από γενναίο θεό

Που δραγουμάνος δίνει ουσία στον καημό μου..

Και σ' όλα που τα έχουμε αλλά δεν μας ανήκουν

Το ποίημα- μην ανήκοντας πια σε κανέναν-

Μόνο ένας ύμνος στην εκλιπούσα λεβεντιά..