ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΥΣ..

Τα λόγια μου στα λόγια σου

κάνουν ένα ερωτικό άβατο όπου μόνο οι ρίμες

των φιλιών σου χωράνε..

Η κάθε μέρα μιλιέται λευκά

ή γαλάζια, αρχίζοντας

από κει που ο άσπιλος ήλιος, μέγας

κραταιώνει όλες τις ηλιαχτίδες του όπως

χορδές μιας λύρας κρούονται από τα απαλά

δάχτυλα του μαέστρου ανέμου..

Α, αρχιοινοχόε του φωτός, μέντορα

πώς εισχωρείς μες το απαλό ατλάζι των νεφών κι ασπρίζεις

την φουσκωτή γιρλάντα τους που εγκυμονεί μια όμορφη βροχούλα!

Πώς σε κρατώ,

πολύτιμό μου απόκτημα, μην χάσω

αυτόν τον κορυφαίο ρυθμό που κρέμεται

ανάμεσα σε δυο ανάπαιστους και ένα

άλικο ρόδο!

Και του πουλιού εσύ, πρωραίο ύφος, μουσικό, τραγούδι

που απλώνει νότες καθαρές μέσα στο νυν και όλον..

Με συνεπαίρνει η νοσταλγία ενός πολλά σημαίνοντος για μένα παραδείσου..