Στάση λεωφορείου…

Το μεσημέρι, λυγισμένο, σαν τόξο, μες την μέρα

φλυαρεί και συγκεράζει

αυτό το βουητό των εντόμων το άξεστο και

το χασομέρι να περνούν μπροστά από τις βιτρίνες οι κυρίες και να ψάχνουν

μια ιαματική εικόνα από κείνες που ανασύρουν

την ευωχία τους της ψυχής-

Αλλά τι ανακαλύπτω, μάγουλο

σαν βερίκοκο και να σε καμαρώνω κοπελιά μου

θεά που περνάς απ' το 'να πεζοδρόμιο στο άλλο και πολύ

όλες οι ώρες οι εντός μου

μπερδεύονται μαζί κι αναστατώνονται;

Φιγουράρεις στην έκπληξη- κι όταν σε είδα

να περνάς χαμογελαστή κάτω απ' την σκιά της μαρκίζας,

να η καρδιά μου

πολλαπλά και ωραία φτερούγησε! Τώρα

Απομακρύνεσαι- συντεταγμένη

να αρέσεις στο έπακρο, αιθεροβατούσα

ως την πιο πέρα στάση του λεωφορείου, εκεί

όπου οι ιδρωμένοι αγαπητικοί σε θέλουν και λοξά κοιτάζουν σαν
ενός φιλιού ουσία

να έχουν στο μυαλό τους και σε όσο

τους έμεινε για να σκεφτούνε, άχρηστο

και φασαριόζικο, μήπως μυαλό..