Τοπίο…

Ανάμεσα στον Αύγουστο που τελείωσε και τον εγκυκλοπαιδικό Σεπτέμβριο,

χωρέσανε κάτι ακρογιαλιές και κάτι πέρα νυχτοπούλια, αεικίνητα, πλουραλιστικά

πετώντας μες τον ουρανό που μπλαβίζει,

δυνητικά

ωραίος κι ανέφελος.

Έκλεψα μια ακρογιαλιά και την προσθέτω στην καρδιά μου!

Αν την δεις

θα πεις πως είναι επιφορτισμένη με καθήκοντα να διώχνει την θλίψη μου· τώρα

κινώ τα νήματα της νύχτας,

ένα τριζόνι τρύπωσε μες το πουκάμισό μου

και λέει, λέει- πόσα πράγματα

μπορείς να σκεφτείς που διαγράφουν μια πορεία φθίνουσα

όπως ζωή που το καντήλι της τελειώνει…

Δευτέρα άγονη- ο έρωτας μας πλησίασε

και έλιωσε γοργά

όπως τα χελιδόνια τον κρατούσαν στα φτερά τους-

μηδέν άγαν

μες την γαλήνη του βραδιού, μηδέν άγαν-

Ερμήνευσε σωστά

τα κλωνιά των πεύκων που τρέμουν ευεπίφορα και γέρνουν μες το παραμύθι

της ώρας

του μεσάνυχτου

του φεγγαριού..