Ανεκπλήρωτος έρωτας…

Καθώς νυχτώνει ταξιδεύουν λέξεις και, πλέον μετέωρες,
Ανθίστανται στο σκότος και την τόση φθορά
Την καθεστηκυία.
Ζωφόρος σκοτεινή του ουρανού,
Άστρων εγγεγραμμένες πορείες
Και ένα ντουμάνι βαθυκύανο
Που προδίδει την αισιοδοξία του θόλου.
Καταλαβαίνω λίγα από σύννεφα-
Πλέουν μέσα μου, ανοίγουν θύρες,
Κινούνται επί σκοπόν.
Κάπου πέρα βαδίζεις κι εσύ
Ντύνεσαι νέφη οικουμενικά
Και χορεύεις ωραία.
Ακούς ενός τραγουδιού το φως
Και μένεις σε μιαν άλλη γειτονιά
Από κείνες που ο κόσμος συνήθισε.
Έτσι και στα ποιήματα μου μπαίνεις
Στεφανωμένη δόξα του έρωτα-
Μόνο που δεν μπορώ να σε φτάσω..