Τριζόνι…

Ξενυχτάς τριζόνι, σκίζεις
τα υφάσματα της νύχτας..
Στον μικρό κόλπο, στην άξεστη σελήνη,
Γρατζουνάς την πόρτα του ουρανού, ζωύφιο
επίμονης ματαιότητας.
Μπαίνεις στον νου μου, μπαίνεις
μες την σελίδα που διαβάζω, κι αρχίζεις
Την μονότονη ψαλμωδία σου, αφηρημένε ψάλτη
Μιας χαμένης αγάπης.
Πίσω απ' τα φυλλώματα, κάτω
Από των άστρων την θαλπωρή, μένεις
Τυφλό όργανο μιας ανυπακοής που ο φανατισμός έχει
Να ξεκλειδώνει τα άδεια δωμάτια
Της ονειροπόλησης.
Και μονολογείς,
απρόσκοπτα μονολογείς
Ήθη της δικής σου χροιάς, τόνους
Της δικής σου μουσικής- παράξενο!
Ως να σωθεί η βραδιά και μόνοι πάλι
μες την μέρα να βρεθούμε..