...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

12 Σεπτεμβρίου 2016

Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.


Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.
Σαν μια υγρή φωτιά που συμπληρώνει
το πάθος της δημιουργίας.
Κοιμάσαι στην αγκαλιά μου.
Εκεί που ο κόσμος δεν χωρά
παρά μονάχα για εξαγνισμό του.
Και η πόλη σε φοβίζει,
η πόλη δεν είναι καταφύγιο.
Εσύ ζητάς άλλα φεγγάρια για να ανασαίνεις σωστά.
Χορεύεις μες το φως και η νύχτα
που σε σκεπάζει
δεν έχει συνείδηση.
Σκύβω ανάμεσα στις γλάστρες να δω
που απ’ το παράθυρό σου φαίνεται
μεγάλη ιερότητα η θάλασσα.
Απλουστεύεται κάθε ήχος.
Οι νεραντζιές σπιθίζουνε.
Το πουλί κελαηδάει.
Εσύ μαθαίνεις την ψυχή μου υπερσυντέλικο.
Και συντελείται η αθωότητα,-
η κάθε αθωότητα, στο φως.

2 σχόλια:

ποιώ - ελένη είπε...

Εικόνες και συναισθήματα σφιχτοδεμένα!!

Καλημέρα Στρατή μου

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...




Σε χαιρετώ Ελένη μου, ελπίζω να είσαι καλά. Σε διαβάζω και με αγγίζει η ευαισθησία σου.
Πάντα ωραία ποιείς..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου