Ο γκολκίπερ των κουκουναριών…

Γλώσσα έχει ο άνεμος μα δεν μιλά
Συνοφρυώνεται πίσω απ' τις μυρσίνες, σκυθρωπάζει
Και βούλεται εκδίκηση πάνω στα κλωνάρια 
τα χιονισμένα- αλλά εσύ

Για πού το έβαλες χαρωπέ σκίουρε των τραμπαλισμών και σαν έλασμα εκτινάσσεσαι
Να πιάσεις το μεστό κουκουνάρι, φίλε μετέωρε;

Τα πόδια σου διαβατήριο αποσκιρτήσεων
Είσαι ο ποιητής του Αστραπιαίου
Αεικίνητε φίλε ανασφαλή
Γυμνάζεις τόσο το βλέμμα μου
Απ' τον αντίποδα της όρασης στο φόντο μιας μαγείας που μου αρέσει.

Δέξου να σε αφομοιώσει η θέα
Δέξου να καταπιεί τον άκρατο εγωισμό σου
Δέξου να μηρυκάσει το τοπίο την λιλιπούτεια φύση σου,
Σαμάνε της ερημιάς που σαρκώνεται κάτω από το άπεφθο χιόνι..