...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

5 Ιουνίου 2017

Νύκτιο…




Ακομπανιαμέντο των ανέμων κι η θάλασσα είναι ένα εδραιωμένο συμπέρασμα
αμετάκλητο.
Είμαστε θνητοί και που λες
Ζούμε ροκανίζοντας μια τοξική αυτοκρατορία θανάτου.
Παράξενα που μιλώ όταν από τον ύπνο κάτι με ξύπνησε
Που δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα.
Περάσαν τόσα χρόνια κι είμαι κι όμως απόλυτος
Όπως μια ξαφνική βροχή, όπως αποβροχάρικος ήλιος.
Συνόδεψε άτσαλο κύμα την ζωή μου και με πόνεσε σε όλα ο βιοπορισμός.
Αφήνω το φεγγάρι να γεμίζει αργυρές υποσχέσεις την επιδερμίδα μου, κομίζοντας
Την άκαμπτη θέληση του ουρανού..

                                                                5.6.2017





2 σχόλια:

GÜVEN SERİN είπε...

Şiir yazmak,yorum yapmak değerli bir şey...

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...


Άραγε έρχεσαι σαν φίλος ή σαν εχθρός; Και τι απαντήσεις περιμένεις; Σέβομαι αυτούς που με σέβονται- τους άλλους όχι. Δεν ξέρω αν μας ενώνει η Ποίηση..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου