...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

1 Ιουνίου 2017

Της εικόνας αυτό…


Γράφω στο νερό,
όλος ο κόπος μου περαστικός,
πουθενά δεν καταχωρούνται
τα γραμμένα μου,
ο αέρας εισχωρεί μέσα τους τα φουσκώνει
όπως μια τρόμπα ποδηλάτου φουσκώνει ένα παιδικό μεγάλο μπαλόνι.
Η σιωπή έχει εμφάνιση ηφαιστείου-
στα έγκατά της δουλεύουν οι μεγάλοι θυμοί· αναρωτιέμαι
πόσες αγρύπνιες πέρασα για να την μάθω- αλλά
και μήπως αποστηθίζεται
μια σκιά,
μια ιδέα που τείνει να σε εγκλωβίσει στο σπλάχνο της; Είδα
να γέρνουν κατά την στεριά τα γερασμένα αρμυρίκια-
η πνοή της θαλάσσης τα σκουντά σαν να τα μαλώνει-
σ’ όλη την παραλία το απόγευμα είναι μελαγχολικό·
το ποίημα είναι μελαγχολικό και έρπει προς τον κοντινό λοφίσκο όπου μια αντήχηση φωνής κραδαίνει σπάθα χρυσοποίκιλτη..





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου