...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Αυγούστου 2017

Και να είναι ευτυχία και που μόνο υπάρχεις..

Εντύπωση μου κάνουν τα στρουθία καλή     και να μαίνεται Αύγουστος      κι Ιούνιος Ιούλιος     ante portas    όλα καθέκαστα.
Σχηματίζω αμετάθετες παρομοιώσεις των νεφών      ροδαλά υφίστανται οι νεφελοκοκκυγίες     ελληνικό νησί που άδει,    ελληνικό ορμέμφυτο     σπουδαιώνει τις έννοιες και γίνονται     τα απλά τιμαλφή.
Κορίτσι που σε συνάντησα για να με σημαδέψεις και να μην σ’ αποκτήσω
Κορίτσι που η μοίρα έτσι μας χώρισε
Θ’ ανταμωθούμε την νύχτα κάτω απ’ το λειψό φεγγάρι
Για να σου πάρω το δονούμενο καυτό σου φιλί.
Ξέρω τις πίκρες σου κι ο πόνος σου δικός μου ατσάλινος είναι
Μοιράσου το βάρος του με την δική μου καρδιά
Κρατώ το χέρι σου σαν νοερά να σμίγουν οι ζωές μας που χωρίστηκαν τόσο
Όσο εκείνα που τα ενώνεις και σε φόβισαν μοιραία τα ανθρώπινα.
Εντύπωση μου κάνουν τα στρουθία καλή
Και να μαίνεται το Αναπάντεχο και το κακό που μας βρίσκει και δεν μας αφήνει
Αύγουστος κλείνει ερμητικά τα μάτια και του έρωτα οι νίκες είναι απαρασάλευτες επιταγές
Όλα καθέκαστα
Και να είναι ευτυχία και που μόνο υπάρχεις..

Απλή και όμορφη-

Απλή και όμορφη-
Σαν να φοράει μια κορδέλα αναμένου ουρανού
Στον ήλιο ομιλεί και στην σελήνη που αντέχει ακόμα
Βρίθει ο αέρας ενοχλητικά μυγάκια
Που τρέμουν ‘πα στην πλάτη του μεσημεριού, βρίθει ο αέρας
Δίνες φωτός που καταπίνουν την ασθένεια της θλίψης
Στον παλμό του κόσμου τον άκαιρο, στον μελαγχολικό
Ρυθμό της καρδιάς μου, έρχεται
φεύγει ιέρεια του γαλανού φωτός
Και τολμά κείνα που κι εγώ ο ίδιος ούτε καν σκέφτηκα
Απλή και όμορφη-
Σαν να φοράει μια κορδέλα αναμένου ουρανού
Στον ήλιο ομιλεί και στην σελήνη που αντέχει ακόμα…

29 Αυγούστου 2017

η νύχτα παγώνει το ρήμα και τις αισθήσεις μου

Χνοτίζονται οι τζαμαρίες του ουρανού
ό,τι πνέει απόψε στην καρδιά μου
είναι από χάος κι από φωνή της αβύσσου
συγχορδίες αγγέλων δίνουν υπόσταση στην μουσική, φώτα
από γεμάτη σελήνη, 
και άστρα
πυρακτωμένα
μες το νεφέλωμα
Ιανουαρίου
μεσούντος,
με χτυπά η ηχώ πα’ στο κούτελο, η νύχτα
παγώνει το ρήμα και τις αισθήσεις μου- είσαι εκεί
και πάλι θα είσαι που η ρίμα
δένει περίτεχνα τις χάντρες
στο κομπολόι των ανέμων εφτά
ημέρες που μετρώ με αγωνία να γυρίσεις σαν
με νίκη σίγουρη,
στο άρμα μιας λέξης ιππεύοντας αμαζόνα
της ερημιάς
και του νοήματος
η έχουσα κερδίσει την περιουσία.

Από ίαμβο σε ανάπαιστο κι από φανερό σε κρυφό

Λιώνει το σκοτάδι, η ψυχή ευθύνεται για τις λυρικές εκλάμψεις που κάνουν τον ουρανό ντελικάτο.
Στο ακοόγραμμα των νεφών η μουσική που καταγράφεται είναι αρχαίας θεάς που άδει.
Από ίαμβο σε ανάπαιστο κι από φανερό σε κρυφό, η τόλμη να σε αγαπώ πέρα από τα γεγονότα έσωθεν με πονά και με τρώει.
Δάκρυα δεν έχω, δάκρυα δεν έχεις, είμαστε σε ένα χωροχρόνο που τον όργωσαν οι αντιφάσεις και τον περιφράσσουν ατσαλένιες αγωνίες..

Λυπημένη μου!



Λυπημένη μου!

Και πώς να σου μιλήσω που ο ουρανός γέρνει πάνω στα χείλη σου..

Σε ακούω από μακριά-
σαν να κατάφερε η νύχτα να πολλαπλασιάσει τα πολλά μυστικά σου.

Λυπημένη μου!

Άστρο που γράφει στο σκοτάδι το ομορφότερο που διάβασα ποίημα..


28 Αυγούστου 2017

Μιλάς. Τα λόγια σου καίνε.

Μιλάς. Τα λόγια σου καίνε.
Μικρές αιθέριες υποστάσεις σαν από φλεγόμενη βάτο.
Και στο κορμί σου συλλαβιστά το μεσημέρι κάνει την επιδερμίδα σου
μια γεωγραφία ανεξερεύνητη.
Το χνάρι των ερώτων μας στα σεντόνια, στην κλίνη
στο δωμάτιο με το χαμηλωμένο φως
τις ρίμες που ακουμπούν στο πατιναρισμένο κομοδίνο
και λιγώνονται από το τρεμουλιαστό αήττητο κερί.
Τότε που είσαι από ύλη και όχι
που είσαι προϋπάρχουσα κάθε χρώματος και κάθε μουσικής
νότα ενός αγγίγματος που είναι η αγάπη που σου ‘χω.
Με βρίσκεις στις φλέβες σου, στο παλμό της συνήθειας
στο βράδυ σου στο πρωί στην εφηβεία σου που τείνει στο άπειρο
στο ποίημα που σε περιγράφει, στο ποίημα που σε καταποντίζει
σε μια χοάνη του μυαλού όπου δεν έχουν λόγο
ύπαρξης ούτε η θλίψη ούτε η καταχνιά από του βίου τα εμπόλεμα πάθη..

27 Αυγούστου 2017

Θάλασσα αμφίθυμη κάμα του ήλιου τόξο τεντωμένο και αναγνωστικό του καλοκαιριού

Θάλασσα αμφίθυμη κάμα του ήλιου τόξο τεντωμένο και αναγνωστικό του καλοκαιριού
Ακοίμητα έντομα θερμές υποδοχές του δυόσμου ταξιδιώτης κολυμβητής
Ελληνικό νησί παράσταση του γαλανού φωτός αειθαλής ουρανός
Ερωτικό μαράζι απέθαντο άνθος ηφαίστειο ξαναμμένο
Πελαγινό αεράκι και το σκαλοπάτι που σε βγάζει κατευθείαν στον ουρανό α νίκη της καθαρής ηλιαχτίδας κόλπο του Οδυσσέα να ξανακερδίσει τους πολέμους όλους
Η βοκαμβύλια άνθισε μες την καρδιά μου και χρώμα έδωσε το ξακουστό!

Ο τζόγος είναι πάντα η ζωή

Ένας χαρίεις ήλιος επέτρεψε
αβρότητες πρωινές.
                             Τσιμέντο κόκαλο φωνάζει
                             την γηραλέα φιλοσοφία του
                κάνοντας τεμενάδες στου Μάιου την γύμνια.
Εύθραυστα φυλλώματα και
    ό
        λ
            ο

                     τ
                         ο

                                   σ
                                        χ
                                            έ
                                                 δ
                                                       ι
                                                            ο
της σαφήνειας αυτών που δεν ξέρω
ούτε και θα προλάβω να τα μάθω
ποτέ, όλο το σχέδιο
μιας έκπληξης νωχελικής.
Ο τζόγος είναι πάντα η ζωή – κι εγώ μετρώ αδεξιότητες
πικραμένος που μου ξεφεύγουνε οι λεπτομέρειες και μπορεί

μια μέρα αδαής και δυσαρεστημένος να πεθάνω.

25 Αυγούστου 2017

Δεσποτική αγέρωχη Ημαθία






Στέκεις ανάμεσα στους καιρούς,
ντούρο σώμα εξαιρετικής λεβεντιάς·
Ο Λουδίας μανίζει,
τινάζει την νερένια χαίτη του
σαν άλογο
εγκαρδιωμένο, σαν
η ατίθαση όψη
του χοϊκού·
και
ορίζει
σύνορα ασυνόρευτα
γινάμενος
σαν ένας θεϊκός συλλογισμός
που σε όλα εμφυσείται..

Ημαθία ντελίριο των ανέμων, παπαρούνα
της κάλμας, λεφούσι
της Άνοιξης..
Η Νάουσα μιλά με την φωνή σου- κόρη
των Ανθεστηρίων, της
Περσεφόνης αδελφή..
Το Βέρμιο σχηματίζει την τρυφερή επιδερμίδα σου- μαινάδα
που χορεύεις επάνω στην ίσαλο γραμμή
της γραφής κι έξω
από κάθε έμπνευσης θάλασσα.
Η Αλεξάνδρεια μου γνέφει, η Βεργίνα,
η Μελίκη· και από τα Λευκάδια
ακούω που ψιθυρίζει ο φιλόσοφος
στου νεαρού το αυτί
κάτι
που ρίζα έγινε
να πιάσει τόπο
σε κείνον που ορμητικότερος ίσως δεν γίνεται
αλλά
κρατεί
και την σοφία μέσα του
του διδασκάλου-
Ω πρόγονε ωραίε Αλέξανδρε!

Ερατεινή Ημαθία..
Η Μίεζα ντεραπαρισμένη μες το τοπίο
αφήνει τα λίθινα ίχνη της
με ένα στίγμα που λαλεί
αριστοτέλειο μυστήριο..

Κι ο Τάφος της Κρίσεως όταν ο ήλιος ανεβαίνει
αγγίζει τις εΰπλόκαμες νύμφες- άι χαρά μου!
Πού πήγε ο ψυχοπομπός;
Κοιτώ το τοπίο που πλέει
μες το αίσθημα..
Σε αφουγκράζομαι Ελλάδα-
παντού σ' αφουγκράζομαι!






24 Αυγούστου 2017

Θα σ' εκδικηθώ μ' έναν τρόπο που ξέρει το μοναχικό μου φεγγάρι

Μια σκέψη που πάνω απ' όλα είναι ένα αδιαίρετο ποίημα
μια σκέψη αχνή,
με την δωρική της λιτότητα
όχι μεταφυσικό δώρο, όχι υπόσχεση
μια σκέψη που ο άνθρωπος μέσα της είναι
ο ιχνηλάτης που από ένα έξυπνο ζώο
του δάσους κι όμως παραπλανήθηκε..
Θα σ' εκδικηθώ μ' έναν τρόπο που ξέρει το μοναχικό μου φεγγάρι
θα κυλήσω μπροστά στα πόδια σου όλες τις ιαχές του αδέσποτου ανέμου,
θα υπάρχω γιατί υπάρχεις, θα είμαστε
όπως πρωτόπλαστοι που νιώθουνε βαθιά την Ομορφιά!

Είσαι καθαρή λέξη που στολίζει τον κήπο μου


Κόκκινο μείζον φεγγάρι
     Ακουμπά στα στήθια σου
          Η νύχτα βασιλεύει μάγισσα πόθου
               Ο αέρας στέλνει μηνύματα
                     Κοίλος ήχος της σκοτεινιάς     μένει ατιθάσευτος
                          πίσω από τις πικροδάφνες
                               Είσαι καθαρή λέξη που στολίζει τον κήπο μου
                                    Μια ορτανσία που γιορτάζει ώριμα αισθήματα..

21 Αυγούστου 2017

Είμαι εδώ…


Είμαι εδώ που δεν το ξέρεις κι όμως σου το μαρτυρούν
τα μάτια μου που συντηρούν αυτήν την φλόγα που την λες της αγάπης.
Κοντινός σου όσο ο αέρας που αναπνέεις και μακρινός
όσο ο ύπνος που δεν έχει όνειρα.
Μοιράζομαι στον χρόνο σου και καταφέρνω να κινώ του νου σου τις ελπίδες.
Αμετακίνητος στο πόστο του έρωτα.
Σε σκέφτομαι τις ώρες που το χέρι μου δεν φτάνει το γλυκό μάγουλό σου
που αυλακώνει ένα δάκρυ από αυτό που κάτι ώρες είναι πικρό και το λες ανεξήγητο..

ΕΓΡΑΨΑ


Πήρα μολύβι θλίψης κι έγραψα στην ερημιά
Λόγια ξανθά Ελένης.
Μιλώντας μέρες με τον άνεμο.
Η πιο ζεστή ματιά μου αναβόσβηνε
Φοβέρες λουλουδιών.
Σ’ όλο του το στερέωμα
Πλέει καπνούς του ουρανού η καχυποψία-
Ανοίγουν μαντικές οδούς
Οι ιεροφάντες του αύριο-
Εκεί που πρώτα φύονταν τα ρόδα.
Μια φλόγα του ήλιου πάει κι έρχεται εδώ
Που έχει βάρος μιας σταλαγματιάς η μαγική γαλήνη.
Που η ζωή σαν νόμισμα εξαργυρώνεται και πάει
παρέρχεται-
Πήρα μολύβι θλίψης κι έγραψα τον στίχο μπρος στα σκαλοπάτια σου
Να τον κοιτάζεις σαν διαβαίνεις
Σαν βότσαλο που ξέβγαλε η θάλασσα
Και το κοιτάζουν άπονοι αιώνες….
28.7.2007

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ


Αυτές οι σάλπιγγες του δειλινού που ακούγοντας τες
η ψυχή μου αναστατώνεται.
Ο Ιούλης που σε κράτησα στην αγκαλιά μου αήττητη.
Ο Ιούλης ενός φεγγαριού.
Το λιανό φως έστελνε
σε άλλες εποχές τα βράχια
κατ’ από την Ακρόπολη
που βούλιαζε και ταπεινά
χάνονταν μες το μαύρο.
Η έμπνευση έτρεξε στους δρόμους της πολιτείας
με τα φώτα αυτοκινήτων.
Τα παράθυρα έκλειναν σιγά
και μεγάλοι ίσκιοι από άντρα και γυναίκα που θέλγονται του έρωτα
βημάτισαν στην κάμαρη.
Ο σκοταδόγατος εγώ.
Η ζωή μου λέω ρημαγμένη.
Ταπεινός μέχρι τέρμα κάτι έλπισα
από βουερή ψυχή ν’ ανάψει αλλά ο μάταιος στοχασμός
δρασκέλισε τα σύνορα του απόκοτου
και γίνηκε πάλι απόγνωση.
Η ώρα δώδεκα το μεσονύχτι ψάχτηκα και βρέθηκα μόνος.
Κ’ εσύ που ήσουν;
Με γεμίζει ο πόνος του άδειου ορίζοντα!.
Αυλίδα 15/7/82

20 Αυγούστου 2017

ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΩΡΑ ΤΟΥ ΒΡΑΔΙΟΥ






      



Τί έκαψε μες τις παλάμες του μεσημεριού ο Ιούλιος;
Σιωπές μαχόμενες ή λίγες
επαναστάσεις των πουλιών-
τζιτζίκια τετερίζανε όπως ιερουργοί του θείου καλοκαιριού
μονότονα σαν πληρωμένοι δολοφόνοι
η ησυχία απειλούνταν
από παντού
από παντού εφορμούσε ο ήλιος
έτριζε η ραφή του ουράνιου σεντονιού
μια διάφανη τεζαρισμένη μέρα
άπλωνε τα πλυμένα της σ΄ ένα σκοινί από ζέστα
κι εκεί στεγνώνανε από τα δέρματα όλα οι ιδρώτες
κι η σαύρα πράσινη γλιστρούσε μες της λιγοστής
χλόης την όαση σαν αγκαλιά της ώρας.

Τα νερά δώσανε μήνυμα σαν χάρτες
Παλαιοί. Με μουσική από υδάτινη
Πολυλογία. Ξωκλήσια σαν λευκά
Εικονίσματα
Στις πλαγιές που μύρισαν θυμάρι.
Ο ουρανός που κατεβαίνει χαμηλά
Σκιάζει τις μυρσίνες
Που ελεούν το πέλαγο. Άγγελοι
Δισταχτικοί
Κατεβαίνουνε
Ν’ αντιμετωπίσουν ηθική ανθρώπου
Μόνο εξουθενωμένοι μένουν κάποιες
Φορές μες την εξαίσια μουσική –

Πρόκειται εδώ ν’ αγγίξουμε την ουτοπία!

Κι οι στιγμές που θα έρθουν και χάνονται
Μετά. Που οι άνθρωποι όλοι αναρωτιόμαστε που πάμε
Μόνο πορείες χωρίς προορισμό, μόνο
Ένα σπίτι στην ερημιά
Ανάβοντας λαμπιόνια σαν καντήλια μακρινού κοιμητηρίου
Αγκαλιές της νύχτας, άστρα
Καλόγνωμα, νοσταλγίες
Δεμένες μ’ άνεμο-      Ήρθα
Την δωδεκάτη ώρα του βραδιού
Με τα τετράδιά μου φορτωμένα θλίψη
Κι έφερα αυτή την όραση από πυροβολισμό των στίχων
Μες το τοπίο του απονύχτερου ουρανού
Ζωές του νυχτολούλουδου, πνοές
Ενός ξανθού λεβάντε
Στ’ ανοιχτά των ονείρων κουράζεται
Κολυμπώντας η αγάπη…


                                                         23.7.2007

19 Αυγούστου 2017

Καημός ο έρωτας και τον συνάντησες κι εσύ

Έχει περίγραμμα η αρετή, έχει
μύθο
έχει αμφισημία, έχει
όψη ή έχει
το χρώμα που της δίνουν οι απόψεις μας; Εδώ
Που σαν νυχτώνει είσαι πάλι μες τον νου μου, θρυαλλίδα
Που θα ανάψει κοσμογονική φωτιά.
Ήπια την θάλασσα ως να με συναντήσει το γαλάζιο της·
Καημός ο έρωτας και τον συνάντησες κι εσύ
Όταν οι ώρες στα βαθιά συγκλίναν και στα δύσκολα·
Είσαι και είμαι μια γραφή που στεναχώρησε τον χάρο·
Είσαι ημίφως που στολίζει τα απέναντι βουνά
πριν σμίξουν με την δόξα του γυμνού πελάγου..

18 Αυγούστου 2017

Νιώθω τα πάθη της ανθρωπότητας

Την σκιά μου χειροκροτά ένα σμήνος πουλιών·
Αδέκαστο πρωινό, πλάστιγγα αποσαρθρωμένη-
Μετεωρίζομαι δίχως βάρος στην δίνη του ορίζοντα·
Κατοίκησαν οι γλάροι τα όνειρά μου-
Βαρύτητα μηδενισμένη
Σύννεφα λυρικά ματώνουν πάνω στην γραμμή των ατσάλινων βουνών
Ο θεός αργεί κάτω απ’ την κληματαριά των ονείρων
Καπνίζει
Παρατηρεί το καλοκαίρι που ακμάζει και καπνίζει-
Νιώθω τα πάθη της ανθρωπότητας
Στοχαστικός ανέκαθεν
Και μένω σιωπηλός μπροστά στο μνήμα της αυταπάτης
Όπου ανέθεκεν λίγα λουλούδια ο πιο καθιερωμένος μου εαυτός..

Κυκλοθυμικός Αύγουστος

Κυκλοθυμικός Αύγουστος
Σαν δάσκαλος που θύμωσε με το παραμικρό
Φύλλα μετέωρα
μελτέμια οργισμένα
Τσακίζουν την διάθεση των επιφωνημάτων
Ποίηση προ των πυλών
de profundis Ποίηση
Κι ανάερα πέταλα λουλουδιών
Ανυπότακτα
Στολίζουν τον λόγο της Νύχτας
με αρώματα καθαγιασμένα·
Μυσταγωγίες αρχαιότροπες
Την ώρα που αναγνώθονται αλλιώς οι κόποι
Κι ο άνθρωπος είναι χαμόγελο της αρετής-
Ακολούθα με στον χορό των θαυμάτων
Εκκινούν όλες οι αλήθειες από το σώμα σου
Ζήσε όπως ζουν οι ηδονολάτρες πόθοι μας
Και χάσου ήρεμα σαν να σε θέλησε κοντά της η αυγή…

17 Αυγούστου 2017

τι χαρούμενο δέος!


Τα μάτια σου μελαγχολούν σαν μπιγκόνια που την εξόρισε ο επίγειος παράδεισος·
Βραδιάζει
Ήσυχα, γλυκά·
Ο αιώνας ξεπουλά την πραμάτεια του σε κάτι ξέμπαρκους ναύτες που θα φύγουν για το Τέλος του κόσμου·
Διαβάζεις στην σιωπή και των αστεριών τα παραμύθια
κινούνται γύρω απ’ την καρδιά σου·
τι χαρούμενο δέος! Καθώς σκοντάφτουν οι λέξεις στο πλακόστρωτο της έμπνευσης και δίνουν θάρρος στις σκιές να υπάρξουν·
προχωρώ στον έρωτα υποταγμένος·
χρειάζομαι αυτό το Τίποτα της Δημιουργίας για να σώσω το γλυκό κελάηδισμα του πουλιού πριν κουρνιάσει στα παλάτια των δέντρων·
σκέφτομαι θάνατο και μ’ αγκαλιάζει η ζωή με τα θερμά της χέρια  κλείνοντας την αινιγματική παράστασή της με σοφία..


Εικόνα…


Φυσικά και είναι ωραίος ο απόπλους
από το Τίποτα προς τον μεγάλο ωκεανό
της φαντασίας μου.
Ούριος άνεμος και τα πανιά όρτσα
τον όρμο εγκαταλείποντας των λέξεων.
Στεκόσουν στην πλώρη, άγαλμα συγκινητικό.
Μόνο τα μαλλιά σου ανέμιζαν όπως του ανέμου οι πνοές
βάθαιναν προς την θάλασσα που ακινητούσε.
Γυαλί καθρέφτης τα νερά.
Στων ματιών σου την ηδυπάθεια ο χρόνος σταμάτησε εφευρίσκοντας
κραταιά δυνητικά επιχειρήματα.
Κι εγώ σε αγαπούσα πάντα όπως θα σε αγαπώ!

16 Αυγούστου 2017

Παραμυθοποίησα για σένα το σύμπαν…


Σκοτεινή καταιγίδα των ημερών
Για ένα φως όλα τα ‘δωσα..
Για να με κάνει η αστραπή σύντροφό της
Και να πατήσω πάνω στα νερά
Ψαύοντας, απ’ όπου είναι βολετό, το αιώνιο.



Παραμυθοποίησα το σύμπαν
Εκεί που σε βρήκα και με βρήκες
Χωριατοπούλα της αυθεντικότητας, κόρη μου λυρική
Που κινούν από σένα οι σθεναρές σκέψεις και απιστεύτου
Δύναμης ζώνονται οι πολεμιστές μου τα άρματα..


Έτσι μια Κυριακή που ομολόγησα τα κρίματά μου
Κι ο ήλιος ψηλότερα από συνήθως σηκώθηκε
Πεταλούδα γαλάζια, οικουμενικό μου τραγούδι
Στην φαντασία με γέννησες και στην ουτοπία με έθρεψες
Νεράιδα απριλιάτικων σεβασμών!

Κερασφόρος κραυγή

Κερασφόρος κραυγή
Κλάμα του δέντρου, οργισμένος
Αέρας της κόλασης-
Βάκχε συνέτισε τις μαινάδες σου, άφες
Αυτοίς που δεν θα καταλάβουν την χλωροφύλλια βίβλο σου-
Η μέρα δεν έχει προθέσεις, η μέρα είναι μια αποκάλυψη
Ένας τάπητας χλόης γίνεται η σελίδα της γραφής
Ενδιάμεσα απ’ όλες τις αναπνοές υπάρχει μια ψυχή που την αισθάνεσαι να σ’ αγκαλιάζει
Λαχανιασμένη μελαγχολική-
Κι όταν της φωτιάς το κολαστήριο ρημάζει τις καταφάσεις των αθώων πλασμάτων
Τα κλωνάρια των πεύκων σμίγουν μέσα στην κατάνυξη της ησυχίας και
Ακούγεται μια οργή που φοβίζει τα ώτα τα ευαίσθητα
Ακούγεται μια μήνις που σκουντά την ρακένδυτη ψυχή
του αδιάφορου κόσμου..

15 Αυγούστου 2017

Θυμωμένη αγάπη μου…


Όλη είσαι ένα σύννεφο που φλερτάρει με τον ουρανό,
Ο σπινθήρας σου φλέγει τα μελαγχολικά ηλιοβασιλέματα,
Μελαγχολείς την ειδή των πραγμάτων,
Ριζώνεις στην καρδιά μου το ερωτικό φαρμάκι σου-
Βυθίζομαι μέσα στο γέλιο σου, μέσα στο επικίνδυνο φορτίο σου του εγωισμού
Κι απεμπολώ τον φθαρμένο, μηδενικό εγωισμό μου:
Κοιμάμαι μαζί σου όταν δεν το κατάλαβες, μένω
Στο σπίτι σου, ακουμπώ τις πατούσες σου, φιλώ
Τα δάχτυλά σου· εκκινώ
την μέρα μου από το βλέμμα σου, είμαι
ζητιάνος της αγάπης που δεν θα μου δώσεις-
Εγωίστρια θάλασσα που ζεις για να κατασπαράσσεις τους ναύκληρους πόθους μου!

Πυρκαγιά…




Φλεγόμενο δέντρο –
        όπως μια δυστυχία που καγχάζει.
                 Ομιλεί το πουλί,
                             το πουλί δραπετεύει
                                  από την σκοτεινή κόλαση της φωτιάς.

Το αμέριμνο ζώο καίγεται
         σαν ψυχούλα που χάνεται στο έρεβος της αδικίας.
                   Θρύψαλα οι ανάσες
                             αντήχηση του δάσους που κραυγάζει,
                                        στροβιλίζεται το κουκουνάρι
                                                μες τον άξεστο χορό της πυρκαγιάς.

Ο ήλιος χαλνά την ύφανση της ηρεμίας·
             το πεύκο
                  καθυστερεί τον ύπνο του μεσημεριού,
                      οι πευκοβελόνες
                            ράβουν την αυθάδεια της επέκτασης,
                                 κατοχή ανίερη, ύβρις..

Όταν ξυπνήσω μες το σύννεφο της θαμπάδας
ακίνητες σκέψεις θα αποτελούν ένα τέλμα λυπητερό
απ’ όπου αντλεί συμπεράσματα η μελαγχολία..

                                                                         15.8.2017



είσαι η καθαρή, εντολοδότρα, ειμαρμένη μου…

Κέρματα πέφτουν με θόρυβο μες την μέρα.
Πεζοδρόμιο άδειο.
Βαθμολογούνται οι υποψίες μας και μας βγάζουν σε άλλες ακόμα.

Τα δάχτυλά μου φυλλομετρούν το αγνό, τίμιο κλωνάρι και συμπεραίνουν αρετή.

Γιατί ζούμε έτσι, λυπημένοι και μόνοι;
Ποιός άνεμος χαράζει πάνω στα μυαλά μας την συμπάθεια;

Κρίματα που δεν πράξαμε, θητείες που δεν ολοκληρώσαμε- είναι ακριβή πάντα η Αλήθεια.

Την μαθαίνω δίπλα σου, σαν να μένω ερωτευμένος με κείνα που θα πεις και δεν έχουν γραφεί σε καμία βίβλο ακόμα.

Κι όμως,

είσαι η καθαρή, εντολοδότρα, ειμαρμένη μου…

ΚΕΡΔΩΟΝ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ..


Κάτι αγκύλες πλατιές από νερά που μοσχοβολάνε
ανοίγονται πρωί πρωί και χωρούν
όλη την πλάση· των πουλιών 
οι αποδημητικές καρδιές
στερεώνουν την μουσική πιο ψηλά·
Βάφεται χρυσαφής ο ουρανός· ένα μειλίχιο
αεράκι θωπεύει στα χωράφια τα αγκάθια·
όλα τα πάθη συγχωρούνται, όλες οι αδικίες· ξύπνα
νωρίς και γιόρτασε σ’ αυτό το πανηγύρι
των αισθήσεων· η Παναγία
διαβαίνει ολόχαρη τα πέρα βουνά-
στο μαντήλι της είναι ιστορισμένος ο ανθρώπινος πόνος·
κοίτα την: έχει καθαρά μάτια και είναι όλων η Μάνα·
την φωνάζουν οι αθώοι αμνοί που μες την χλόη μηρυκάζουν
βοσκώντας ζεστό επουράνιο φως.
Ένας κόκορας φωνάζει δάσκαλος της ανησυχίας,
ένα μοσχαράκι κοιτά τον ήλιο που του χαμογέλασε..
Τόσο απλά θέλησα να τα πω που θ’ απορείτε·
αλλά η ζωγραφική των αισθημάτων
είναι επιστολή χωρίς βουλοκέρι-
όλα στο τέλος θα φανερωθούν-
θα μείνουμε μόνοι, θα ευτυχίσουν
όσοι πρυτάνεψαν στην μοναξιά και ξέρουν
πώς να ακούσουν το σιτάρι που θερίστηκε και πώς
μέσα τους
η κάψα για τον έρωτα συνεχώς μεγαλώνει..
Κως 15.8.2012

14 Αυγούστου 2017

Αγνό τριαντάφυλλο…








Αγνό ευπροσήγορο τριαντάφυλλο,
Αναμμένο μες την πορσελάνη του ανθοδοχείου,
Σώμα ταξιδεμένο στην ακραία ταπεινή γωνία της καρδιάς μου,
Μαγικό δώρο, κάνω ό,τι κάνω και για μένα υπάρχεις, για μένα μελωδείς


Πάλι και πάλι. Από εκείνα που σε ήξερα τα αρώματα, από εκείνη την ερωτική νύχτα που ήρθες
Στολίζοντας την κοπέλα μου με το εύγλωττο μύρο σου- σεπτό
Και αναλλοίωτο, έξω απ' τον χρόνο, στην μακρινή γειτονιά
Μιας αγρύπνιας μου όπου πασχίζω με τα δάκρυα και τα φιλιά σου ν' αναστήσω
Ενός ποιήματος την άπεφθη μορφή..

13 Αυγούστου 2017

Όλα τα φιλιά σου ανήκουν σε μένα

Όλα τα φιλιά σου ανήκουν σε μένα, όλες οι προσηλώσεις σου, οι μελαγχολίες, οι σιωπές-
Ανθίζει σαν βράχος η μοναξιά, ποτέ
δεν θα μου βρουν την κερκόπορτα, είμαι
ένα κλειστό σύνορο όπου καμιά νύχτα δεν αφήνει το χνάρι της και καμιά μέρα δεν αποτυπώνεται χαρούμενη
σαν πεταλούδα πάνω στις σελίδες του ανέμου.
Έχει η ψυχή μου μάνταλα και απασφαλίζονται
όταν κοιτώ τα μάτια σου,
εκείνα
που κάποτε με είδαν να μιλώ του έρωτα την συμπεριφορά- τέτοια
που εσύ, με όλο μυστήριο, με έμαθες..

12 Αυγούστου 2017

ΣΥΜΒΑΝΤΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ


ΙΙ
Να μου γυρεύει η θλίψη την κερκόπορτα για να με κυριέψει, 
να μου καταλογίζει κρίματα στα άδικα η φθορά
και μόνον
το κορίτσι που με αθώωνε η ματιά του να με υπερασπίζεται..
Ανάμεσα στους θαλερούς ανέμους που γελούσανε
στάθηκε μια στιγμή φερέγγυο της καλοσύνης
και σαφήνισε τόσο νόημα λουλουδιού, φευγαλέο άρωμα με το λεβάντε
που άγιασε το αεράκι το απογευματινό
Ωραία η ζωή γιατί ωραία η αγάπη-
το κατορθωμένο μας να λάμπει-ίσως
μόνη ελπίδα μας η άδηλη αναπνοή όμως
η ανάσα η ολοφάνερη εμάς μας πάει!
Καλή μας τύχη η προσήλωση!
Αυλίδα 10/8/82

ΙΣΤΟΡΙΑ


Όποιος φωνάζει έχει δίκιο ή μήπως
όποιος κρατά στα χέρια το αιθέριο σώμα του έρωτα;
Αιθεροβατεί.
Αυτός,
Βιάζεται. Βιάζει τον καιρό-
όχι της πραγματικότητας. Η φωνή του –όλη γαλάζια-
ρέει μέσα στο βλέφαρο της μέρας.
Παίζει τα πεντόβολα των εκπλήξεων.
Οι άλλοι γύρω του φωνάζουν, βρίζουν.- Το δίκιο;
Αυτός μονομερής: επιμένει στην θέση των αισθήσεων:
αισθήματα απαλά κινούν τα χέρια του
μελωδικά
σα να παίζει άρπα.
Θαρρείς συνεννοείται με το άνθος του λόγου
κι αυτός έτσι μιλάει : μοσχοβολώντας.

Η διάλεκτος των ονείρων του –όνειρα κάνει-
είναι η όμοια μιας κατοικημένης πόλης απ’ αγγέλους
που λεν πως είναι η ψυχή.
Στα μεσάνυχτα,
μια φορά,
βγήκε να πει παράπονα στ’ αστέρια:
κάποιο έπεσε.
Βρήκε ευκαιρία για ευχή.
Νάτος.
Αυλίδα 10/8/82

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου