...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

30 Δεκεμβρίου 2017

Αμφιμονοσήμαντο μεσημέρι

Αμφιμονοσήμαντο μεσημέρι
έπλασε απαρχής την στιχομυθία των πουλιών
στροβιλίστηκαν μέσα του
οι εκεχειρίες τους
πάνω απ’ όλα όμως,
υπήρξε μια κρασάτη μουσική
από εκείνες που σ’ ακολουθούν στην εκκλησία
σμίγοντας
με την κατάνυξη οι πιστοί σου πόθοι
και Ιλιάδα εγένετο
παράξενη
σύντας ο ήλιος ετρυπούσε τα κρανίο σου σαν καρυδότσουφλο
και πέρναγε
θωπευτικός
ως τα μελίγγια σου- να φέρει
μια αγαλλίαση στα φρένα και ας ήτανε
πιο άτσαλος εφέτος ο χειμώνας..


Γύρω σου χορεύουνε χέρια, πληθυντικά χέρια της παρακμής

Γύρω σου χορεύουνε χέρια,
πληθυντικά χέρια της παρακμής
Κι όση τέχνη έχει αυτό το εγχείρημα, τόση
Σπαζοκεφαλιά είναι για το ντελικάτο σαρκίο σου. Να έτσι
Που δεν είσαι αυτό που νόμιζες, μα μια παράξενη είσαι
Υποταγή στην Έκφραση, όπως
θα την ορίζανε οι ερημίτες και οι μοναστηριακοί καλόγεροι προτού ες "κάπου αλλού" αποδημήσουν..

Ξενιτεμένος..


Μια γλάστρα που λικνίζεται σαν σκούνα μες τον δεκεμβριάτικο άνεμο
Μια μαχαιριά στο σώμα της ανάμνησης
Πίσω από τα τολμηρά κυπαρίσσια, στον βορινό
Κήπο του άη-Λια, η μέρα παίζει τα πεντόβολα
Των εκπλήξεων και κρατά
Ένα κρυφό χαρτί για κείνους που παρέμειναν μοναχικοί μες τον αιώνα. Πού είσαι φίλε
Που ξεπέζεψες χωρίς πατρίδα μες την ξενιτιά και απ’ τον ύπνο σου
Μια θάλασσα και ένα νησί εξέχει; Τι σ’ ευχαρίστησε όταν οι πόλεις σ’ έπνιγαν και πουθενά δεν χωρούσες;
Έδεσες κόμπο την ψυχή σου και παρέμεινες σιωπηλός
Μαντεύοντας κατά πού πέφτει η πατρίδα- έσφιξες ‘πα στα χείλη σου την λέξη που δεν ήταν να ειπωθεί
Και έτσι μεγάλωσες, ανήκοντας στο πικραμένο όνειρο του κόσμου..

28 Δεκεμβρίου 2017

Φόρος βουερός της ζωής…



Τι συμβαίνει που είναι περίπτωση που δεν την αξίζω και
Θάνατος πικρός που μέλλεται να μ’ ανταμώσει, αδέκαστα
Χτυπώντας πάνω μου τα μιαρά φτερά του, σβήνοντας
Μία μία τις ελπίδες μου;

Και η νύχτα, στέλνοντας τις λακωνικές νυχτερίδες της, η νύχτα
Που ξεφλουδίζεται σαν κάστανο ψημένο, ως ν’ απομείνει
Καύκαλο νεκρό και ασύνταχτο γράμμα του ερέβους-

Βοή μέσα στον νου μου, οι έρωτες όλοι βοή-
Τρέμουν το υαλοπέτασμα, στρέφουν αλλού την συνήθεια, μόνο του φιλιού η γεύση πιπερίζει ανάμεσα στα δόντια και υπερασπίζεται
Μνήμες που έσωσε το παρελθόν, ρίμες που έδωσε το μέλλον-
Βοή η ζωή, το άγχος μου για όλα ασυντόνιστη ιερατική βοή…


Φωταγωγούνται όλες οι παρθενίες Των ανέγγιχτων λουλουδιών


Φωταγωγούνται όλες οι παρθενίες
Των ανέγγιχτων λουλουδιών- κι όπου έπεσε σπόρος
Αγάπης, έρωτας μέγας υψώθηκε· στον καθρέφτη
Χτενίστηκαν κορίτσια όμορφα- κι όταν η μέρα επροχώρησε, στα ραντεβού για το φιλί πήγαν οι κόρες οι αφράτες· αν πιάσεις
έναν στίχο πιάνεις του ποιήματος το αίμα
Και- μην νομίζεις- θα βρεθείς να ιστορείς αγάπες από κείνες που ο καθένας νοσταλγεί
Αφού τον άφησε με λύπη ο καιρός..

27 Δεκεμβρίου 2017

Μέχρι να γίνεις ιέρεια



Μέχρι να γίνεις ιέρεια
Στην γη των μανιασμένων αετών,
σε παρασύρει ο άνεμος- κι ενώ
Είσαι αιθέριος καημός
Με τις αισθήσεις μου σε νιώθω-
                                                    όπως
Να τσούζει πάνω μου ο Βοριάς
                    και του φιλιού σου η ανάμνηση
                               να είναι φλόγα που ζεσταίνει και πεισμώνει
Το κάθε ανάπαλο κύτταρό μου..

26 Δεκεμβρίου 2017

Αν πεθάνω δεν θα λείψω σαφώς σε κανένα..


Να συνθέτεις την βραχνή συμφωνία της βροχής κι ενώ ακούγεται το αόρατο πιάνο
Των κρύων ανέμων·
Τα πάντα ενστερνίζονται στην ποίηση της οικουμενικής θλίψης·
Ακούγονται οι δυνατές καμπάνες το απόγευμα·
Υπάρχει ερπετό πένθος·
Ξενοδοχείο επαρχιακό·
Χτυπούν για να χτυπούνε τα τηλέφωνα·
Συμβουλεύομαι μόνο εμένα·
Ίσως να έμαθα να απιστώ σε διάρκεια·
Να, κοίτα: μπορώ να εκμυστηρευτώ αλήθειες που θα δίσταζα παλιότερα·
Σ’ ακούω αργά το βράδυ να μου εξιστορείς καθέκαστα όπως τα έφερε η μέρα·
Αν πεθάνω
Δεν θα λείψω σαφώς σε κανένα..
Κέρκυρα 11.3.2012

Δείτε περισσότερες 

Ένα άστρο ρυμουλκεί ολόκληρο τον ουρανό,

Έτσι όπως μ’ αρέσει να ξυπνάω νωρίς.. Ένα άστρο ρυμουλκεί ολόκληρο τον ουρανό,
Το φεγγάρι παραξενεύει τις πικροδάφνες,
Όσοι γιόρτασαν γιόρτασαν καλά,
Τώρα η νύχτα έρπει πάνω στην κοιλιά της γης
Και μικρά πλασματάκια κινούνται θέλοντας να τραβήξουν κατά το μέρος τους την ημέρα..

25 Δεκεμβρίου 2017

Πυρετός των Χριστουγέννων…


Αγαπώ να μένω σιωπηλός, κοιτάζοντας
που η φλόγα του κεριού χαμηλώνει, ψηλώνει, πασχίζοντας
να αντέξει ακόμη. 

Αγαπώ να ακούω, να μου φέρνει το κύμα την θάλασσα, να με
υποψιάζει για όλα ο αφρός
των κυμάτων, να γνωρίζω καλά
πως είναι χειμώνας και αυτά που κέρδισα θα παραμείνουν για λίγο ακόμα
μέσα στα μάτια μου και θα διαλυθούν, σαν μια εικόνα που ο άνεμος τρελά παρασέρνει
στο πουθενά.

Μα με κυριεύουν οι λέξεις, αυτές οι ξαφνικές μαινάδες
που ζουν για να τρομάζουν τους αδαείς, αυτές οι λέξεις
που υποτροπιάζουν και απ’ την πληγή που χάσκει μου θυμίζουν
πως η ζωή κυλά και όλα θα χαθούν μια μέρα όπως η ανάσα φθίνει και με ζώνει
μέγας πυρετός..

24 Δεκεμβρίου 2017

Ομοθυμαδόν να υπάρχουμε, ομοθυμαδόν!


Λεπτουργούν οι νύχτες πάνω στου ουρανού το ‘φαντό,
Ένας περιπεπλεγμένος άνεμος βουρλίζει τα δέντρα,
Ξωτικά κυκλοφορούν στην σκέψη σου επάνω στην σκηνή των άστρων,
Παραμονή των Χριστουγέννων, σαρώνει τις μελαγχολίες ο Χρόνος,
Το αίμα μας ανταρτεύει και ζητά φωτός εμποτισμό-
Ομοθυμαδόν να υπάρχουμε, ομοθυμαδόν!

Υπομονετικά


Υπομονετικά
Ο αέρας αποκτάει φωνή και εισβάλει στην μουσική όπως να θέλει να την γονιμοποιήσει-
Παραμονή Χριστουγέννων, όλα γυαλίζουν ακριβά·
Κι ακριβώς αυτό περιμένουμε όλοι: να νικήσει η μουσική και να αντιστραφούν τα επίπεδα:
Να γίνει η επιθυμία πραγματικότητα και να λείψει ο άφθονος πόνος.
Γιατί χορτάσαμε πολέμους και αίματα…

23 Δεκεμβρίου 2017

ΑΚΙΝΗΤΟ ΚΙΝΟΥΝ.


Ανατρέμουν πάνω στις πυκνές φυλλωσιές
φθόγγοι γαλανοί του αέρα·
ανάσες που η δροσιά θεσπίζει με μια αγαλλίαση λαμπρή. 
Πού νομίζεις σώθηκε η ζωή;
Όταν ο τρόπος του νερού την έκανε ν’ ακούγεται πιο σίγουρη
με το αρχαίο μυστικό της, μουσικής διαδεδομένο..
Πεταλίδες πάνω στον θαλάσσιο βράχο
θρύβονται, μέσα στο δρολάπι του καιρού·
επάνω τους σωρεύεται το κέλυφος του αιώνα
κι οι μέρες που έριξαν σαν ένα ταιριαγμένο του αφρού τραγούδι
που ακίνητο κινείται τώρα μέσα στους αιθέρες..
Αναζητάς το σωματίδιο του θεού- λες και ο νόμος
του αοράτου θα σου υπακούσει-
βαφτισμένος στο φως
του ακίνητου κινούντος τις επιταγές εξαργυρώνεις-
βρίσκεσαι τώρα ν’ αναζητάς «εαυτόν!»
Από τα μέσα της έχει διάρκεια η νύχτα:
ωραία σιωπή που απλώνεται κι όνειρα πέφτουν κάθετα
μες το αβυσσαλέο στόμα του αποκοιμισμένου χρόνου..
Κι εκείνο το ανεξερεύνητο κινούν που άγνωστα ακίνητο είναι
αξίζει όλα τα λεφτά!
Μιας και μονάχα αυτό διαβάζει
θεό
μέσα στην κάθε γύρω μας κρυμμένη μουσική!
2007

Νικάς όπου δεν μάχεσαι και όπου μάχεσαι πάλι νικάς.

Πάνω στα χείλη σου ο κόσμος αποτυπώνει το μέγα του Πάθος.
Νικάς όπου δεν μάχεσαι και όπου μάχεσαι πάλι νικάς.
Ρομφαία το φιλί σου κατατροπώνει της στεναχώρια μου απόψε.
Ερωτικό αγιάζι με διαπερνά και είναι που οι αποστάσεις και- ας δεν το ξέρεις- γεφυρώνονται..

Δείτε περισσότερ

Από τα όλα σου πια σε καταλαβαίνω.

Οι μνήμες σου είναι θαμπές και χωρούν σ’ ένα κοχύλι που ξέβρασε η θάλασσα. Η μέρα νοικοκυρεύει τις αγάπες. Όλα βοούν ευτυχισμένα. Στην ουσία, είσαι φερέφωνο μιας ερημίας. Από τα όλα σου πια σε καταλαβαίνω.
Ακούγεσαι που δοκιμάζεις τα φτερά σου και η πτήση είναι πάντα Αθωότητα!

21 Δεκεμβρίου 2017

Το Ποίημα…


Κάτι πολύ υπάκουο, κάτι
ξεχασμένο
ανάμεσα στις μέρες, αναγκασμένο 
να σιωπά
και να σώνεται κάτω από μια μικρή ηλιαχτίδα
που τρύπησε την σκεπή του ουρανού.
Το διαβάζω τώρα που ξέρω καλά να κρατώ
τον ρυθμό της ζωής μου, είναι
μηδενικό
και άπειρο,
απαρτίζεται
απ’ όλους τους αριθμούς
και ορατό από τον ύπνο μου είναι-
σαν όνειρο
ή σαν καθρέφτης που θα ξόδεψε όλες τις μορφές και
λίγο έλειψε να ακυρώθηκε τα είδωλα αναπαριστώντας και απουσία τόση.
Στην πίσω αυλή, στο παλιό σπίτι, που
την νύχτα
το φυλούν νυχτερίδες
και
μία εκατόφυλλη τριανταφυλλιά
σκαρφαλώνει
ψηλά
ως του παραδείσου τα μέρη.
Τώρα,
όπως βιβλίο μες τα χέρια μου που αποστήθισα
μικρό παιδί
το Ποίημα
μελαγχολικό και αέρινο, τρέμει
και δεν είναι λέξεις που παρέσυρε ο άνεμος, δεν είναι
σκέψη που μόλις λίγο και πριν έτσι έκανα, δεν είναι
οσμή μιας πραγματικότητας που με συνέλαβε
να ενορχηστρώνω
τα γλαφυρά τραγουδάκια μου
το Ποίημα
γέννημα θρέμμα των αγγέλων και
επουράνια κτήση..
Δεκέμβρης 2017

18 Δεκεμβρίου 2017

ΜΕΛΑΧΡΙΝΗ…


Εδώ είμαι ‘γω
Αγαπώντας μια μελαχρινή- μαθήτρια των άστρων!
Λιγοστά σαν τα αρχίζει ο ήλιος
Και τα τελειώνει ο άλλος ήλιος
Τα χτυποκάρδια των πουλιών γιατί η ανεμελιά που τα ‘χει συμβουλέψει
Έχει έναν ρυθμό ημερωμένο.. Δίνει και δέχεται..
Όμως εγώ
Πολλά τα χτυποκάρδια μου
Γίναν το φουσκωμένο κύμα να μου πνίγει την καρδιά.
Η ώρα ήτανε ευγενική που κλείναν τα λουλούδια τα ματάκια τους
Μύριζε γύρω η ανάσα ενός θεού που θύμωσε..
Κρατιόμουν από αυτό το σούρουπο
Με το λίγο συννεφάκι και το ροδαλό που εξουσίαζε
Πλασμένος από λίγη ζύμη, ζυμώνοντας
Ένα μεγάλο ψωμί- ποιος το θέλει;
Αγάπη
Μελαχρινή
Με τα γυριστά σου ματοτσίνορα
Γεμίζει σκέψη, πολλή σκέψη το ντουφέκι που κρατώ
Δεν βαστά-τσακίζεται
Κι από μακριά
Τρέχει με ένα μήνυμα κακό
Η απόγνωση να με προλάβει..
Αλήθεια πού
Να ναι η ζωή σου να ‘ρθω να σε βρω;
Ποια λύπη να σκουντάει η ανάσα σου να έρθω να σε καθησυχάσω;
Είμαι κουρασμένος απ’ τον πόνο… όμως
Ξεκούραστος για την αγάπη.
Ευτυχώς υπάρχει πάντα κάποια λέξη
Και στο πλάι της άλλη και στο πλάι της άλλη- ποίημα
Και κάτι ιδέες κρυφές
Αγαπητικιές μου οι ίδιες
Κρύβομαι μέσα τους
Ποιος θα μ’ αναγνωρίσει
Όταν πέφτει το φεγγάρι μες τον ύπνο μου
Σε ονειρεύομαι..
Είναι μεσάνυχτα από ψυχή αγγέλου
Ένα απρόσμενο κουράγιο μου πέταξε μέσα στου ουρανού τα
Άπατα
Το κυνήγησαν άνεμοι- έφυγε, πάει
Έφτασε το χρυσάφι του ήλιου- το κατόπι
Το πήραν πόθοι- έφυγε, πάει
Έγινε ευτυχία! Δυστυχισμένος
Ρεμβάζω..
Ένα παιδί ορφανό στα σκαλοπάτια του κόσμου και το θλίβει η
Βροχή
Κι εσύ ένα χάδι και μια αγκαλιά ν’ απαγκιάσω
Είναι μεγάλος ο κόσμος, μεγάλη εσύ
Που σήκωσες με μια βοή ζωής την θλίψη μου να την πετάξεις
Όντας σου το αεράκι ενάντιο
Μελαγχολικό που ανατάραξε μέσα στο στήθος τα αισθήματά μου..
Αύριο μια ηρωική μέρα του Οκτώβρη!
Σε γιορτάζει η καρδιά μου
Ρωτάω: «Ποιάν αγαπάς;» «Εσένα!
Εσένα!» απαντάω..
Είμαι πείσμα στριφογυριστό πάνω στο σίγουρο είναι σου!
1981

17 Δεκεμβρίου 2017

Φτάσαμε ‘δω, στην αγκύλη που αχρηστεύει την μαθηματική ακρίβεια-

Στο φως συναντώ την διαφάνεια των καρπών κι όταν
τα σχόλια των ανέμων απουσιάζουν
Η σιωπή καρυκεύει το περιβάλλον· μυρίζει αθανασίας άρωμα κι εγκατάλειψη.
Ξεσηκώνονται οι τολμηροί ζωγράφοι να ιστορήσουν.
Παντού καημός.
Και η ορθή κρίση του δαίμονα που επιχειρεί να σπείρει μια διχόνοια ανάμεσα στα φιλιωμένα τριαντάφυλλα
Εμφύλιο μένος που συντηρεί την ιστορία να είναι φασαριόζικη..
Φτάσαμε ‘δω, στην αγκύλη που αχρηστεύει την μαθηματική ακρίβεια-
Για τα αισθήματα μένουμε στην μεριά του φεγγαριού την αόρατη, για τα αισθήματα.
Στοιχειοθετούν οι σκέψεις μας ένα ρομαντικό περιβάλλον.
Τραγούδια μέσα στον ύπνο μας και
μες τον ξύπνο μας πάλι τραγούδια..

Κάτι φορές αισθάνεσαι στο ποίημα σαν στο σπίτι σου και κάτι άλλες όχι.

Ο βαθμός που συνειδητοποιώ τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της ποίησης, έχει να κάνει με το πόσο ανοικτός είμαι στις επιρροές των στοιχείων που συνθέτουν ή γεννούν μια λέξη.
Θέλω να πω, ότι αυτή η αναζήτηση που πολλές φορές είναι το ίδιο το κορυφούμενο δράμα, μπορεί να πάρει πολύν καιρό και να αφήσει κατάλοιπο μέσα μου αυτό το κάτι του ανεκπλήρωτου που κάπως αλλιώς βολεύθηκε αλλά δεν αγγίχτηκε ποτέ η τελειότητα σαν σώμα και σαν κατακλείδα.
Καίει το φως απ’ όπου και να το κοιτάξεις.
Δεν το αντέχει ο αμφιβληστροειδής.
Η Αλήθεια η ίδια καίει.
Κάτι φορές αισθάνεσαι στο ποίημα σαν στο σπίτι σου και κάτι άλλες όχι.
Είναι αυτή η πορεία προς ένα πουθενά που σε κάνει ένα είδος πρόσφυγα μες την επικράτεια του λεξιλογίου.
Έζησα πάντα οπαδός μιας αντίρρησης.
Ίσως γιατί ήξερα, διαισθανόμουν, ότι αυτός που αντιδρά είναι ο πιο υγιής.
Έτσι με λύπη μου καταλαβαίνω ότι απ’ το 100% της ποιητικής παραγωγής εκείνα που θα μείνουν τελικά δεν θα είναι άλλο από ένα 10% ίσως- μπορεί και λιγότερα.
Γιατί ο στόχος ποτέ όπως του άξιζε δεν επετεύχθη.
Θα περιπλανιέμαι πάντα αναζητώντας την ποιητική μου πατρίδα.


15 Δεκεμβρίου 2017

Στον αέρινο αγιασμένο διάκοσμο, μπαλαρίνα εσύ

Στον αέρινο αγιασμένο διάκοσμο, μπαλαρίνα εσύ
αβρή, ντελικάτη σαν ενός άνθους η υπόσταση, στέλνεις
κρυφά τα μηνύματα στο στεντόρειο φως κι η λάμψη σου
βάφει ιερατικά τους ορίζοντες..

ερωτευμένος στον αιώνα τον άπαντα- να η αξία!


για όλες τις αναζητήσεις μου είναι δρόμος
μακρύς και ανηφορικός·
συντάσσω παράξενα της φαντασίας λεξιλόγια· δεν κατανοώ
τον θάνατο
ή
μελαγχολικό βραδάκι
κουρνιάζω στην αγκαλιά σου
πού κρύφτηκε ο απανταχού θεός;

αποδημώ

από την πραγματικότητα
αποδημώ
κι είναι καλά οργανωμένη η παγίδα
βιοπορίζομαι λαχανιασμένος και
με κούραση τόση-

για όλα όσα σου ορκίστηκα ούτε πίσω δεν κάνω
ερωτευμένος στον αιώνα τον άπαντα- να η αξία!
Και νιώθω να καθρέφτισε στην όψη σου η Ομορφιά
Τον καθαρό ύμνο του Έρωτα…




14 Δεκεμβρίου 2017

Μια μάγισσα που κλέβει την καρδιά μου…


Ομολογία παράξενη: 
στο ακρωτήρι που πεταρίζουν τρελά χελιδόνια
Ο αέρας παίζει μια άρπα ευθύδικη· σε ρυθμό
Που ακουμπά την καρδιά μου.

Εκεί
Που του μεσημεριού το φως σμίγει 
την θαλασσογραμμή 
και χάνεται 
μες τον ορίζοντα
Ιερότερο όλο.

Αγναντεύω μακριά- 
χρώματα έχει η ώρα παράξενα: 
νικούν οι ατασθαλίες της χαράς!

Και στον ενεστώτα χρόνο,
μια μάγγισα που κλέβει την καρδιά μου
κάνει και να πονώ και να έχω καημό…

13 Δεκεμβρίου 2017

Γενέθλια…


Για τον Χρόνο τα εύσημα, για τον Χρόνο· όπως με έπλασε
Δίκαια γελώντας εις βάρος μου, μιας
Και δεν μπόρεσα μία εικόνα μου υποφερτή.
Αλλά προσπάθησα, δεν εντάχθηκα στον εσμό, δεν εντάχθηκα- πήγα μοναχική πορεία
Και σκλάβωσα τον εαυτό μου στα υψηλά.
Τεντώνω το τόξο· το βέλος θα με πληγώσει-
Των γενεθλίων μου η αορτή θα γεμίσει με αίμα το ήσυχο σούρουπο·
Ο αέρας με μαδά σαν ένα λουλούδι που δεν μαρτυρά τον έρωτά σου·
Εντάσσομαι σε έναν περίγυρο που είναι τελεσίδικη φυλακή..

12 Δεκεμβρίου 2017

Με τους βόλους κάποτε

Με τους βόλους κάποτε, με τον αυθορμητισμό
του παιδιού-

η μνήμη τούτα τα βαστά,
όπως τα ροκανίδια μες την χούφτα μου
και το ξύλο δεν είναι εκεί-
κάπου μακράν αποτεφρώθηκε

διεκδικώ μια Ομορφιά Αοράτου,
μια σκηνή από ταινία βουβή που ο ηθοποιός
παίζει απώτατους ρόλους

και να είσαι εκεί καρδιά μου, εκεί
που η ομοθυμία της παρέας ωραία γελούσαμε

τι να τα κάνω τα συνταχτικά αφού
η ζωή ασύνταχτα για χρόνια τώρα με κανονιοβολεί;

Με τους βόλους κάποτε, με κείνα
που απεμπολήθηκαν μες τα χρόνια-
ώσπου να απομείνουμε ορφανοί
από χαρά κι απ’ όλα
ορφανοί…




11 Δεκεμβρίου 2017

Ο θάνατος μας σμίγει στα πέρα λιβάδια

Για να κλείνει τις εκκρεμότητες
Ο θάνατος σφραγίζει τα χείλη και μηνά σιωπή τελεσίδικη.
Μαραίνεται το τριαντάφυλλο, φθίνει·
Στο χώμα πάνω η ψευδαίσθηση γεννά τον εαυτό της·
Το κινούν ακινητεί συνελόντι
Ειπείν, και πώς να το ονομάσω;
Ο θάνατος μας σμίγει στα πέρα λιβάδια
που η ιστορία ξαναγράφεται
απ’ την ανάποδη μεριά..

Πεταλούδα αβρή…


Που δεν υπάρχεις είναι αυστηρό γεγονός:
Οι εικόνες με πληγώνουν που δεν γονιμοποιούνται·
Στο μυαλό μου ταξιδεύω, στον λαβύρινθο των λαβυρίνθων-
Ό,τι είναι αληθινό μου δίνει λόγο και ύπαρξη.
Σε κοντεύω με ψυχή- είσαι ακριβή και επίκαιρη
Σαν μια πεταλούδα που κλυδωνίζεται μες τον αέρα·
Δέχομαι να ανασαίνω μες την κυκλοθυμία σου·
Για να υπάρχεις, υπάρχω· κατάλαβε!
Το ποίημα μου είναι μελαγχολίας δρώμενο κι ερωτικό·
Σφίγγεται γύρω απ’ τον λαιμό μου σαν μία θηλιά που σιγά σιγά και λίγο λίγο με πνίγει·
Σε συναντώ όταν των ονείρων οι φόροι είναι δυσβάσταχτοι και
με ζόρι πολύ τους αντέχω..

Τι κλέβεις σκοτεινέ Τύπε των αποσκιρτήσεων;

Τι κλέβεις σκοτεινέ
Τύπε των αποσκιρτήσεων; Κι από ταράτσα
Σε ταράτσα φεύγεις
Προς την μακρινή χώρα των ουρανών..
Ένα μέτρο κάτω από τις αξεδιάλυτες προθέσεις σου, η νύχτα
Ακούει την προσευχή των ουρανών και σε κατακρημνίζει
Στα τάρταρα των αμεταμέλητων..

10 Δεκεμβρίου 2017

Προδίδω όλους τους εγωισμούς μου και σ’ ακολουθώ!

Φυσάει πού ο Δεκέμβριος;
Ό,τι αντίφαση μπορούσε, μου την έφερε·
έφερε μνήμες , μουσικές και παράξενα δώρα
λησμονημένων αισθημάτων-
Συμπυκνωμένα περί την ουσία της Ποίησης·
Τώρα χάος μπερδεμένο με το σκοτάδι της νύχτας,
και οκνός χρόνος, που μέσα του αναστατώνονται οι επιθυμίες·
Στο εορτολόγιο ασθμαίνεις τονίζοντας τα λαμπερά σου μάτια·
Προδίδω όλους τους εγωισμούς μου και σ’ ακολουθώ!



9 Δεκεμβρίου 2017

Ό,τι υπήρξε ανθρώπινο, ξαφνικά, εξαφανίζεται-

Να το φανταστώ, ούτε: πάμε ολοταχώς για απόγευμα
Προκύπτουν θάλασσες 
και μέγιστη υγρασία
Ένας χειμώνας καχεκτικός
Και Ελλάδα καχύποπτη.
Των πολιτικών οι τοποθετήσεις,
Χλιαρές
και χωρίς να δείχνουν μεράκι-
Ακατανόητο
Συνεχώς ακατανόητο
Ό,τι υπήρξε ανθρώπινο,
ξαφνικά, εξαφανίζεται-
να ενδώσεις
Στα τερτίπια της έμπνευσης- καλόν οιωνό
δείχνει το ηλιοβασίλεμα,
Και το γεράκι που πετά χαμηλά- καλόν οιωνό·
Όπως υπήρξες, έλα-
Μαχόμενος το ποταπό και το σαφώς εσφαλμένο-
Όπως υπήρξες έλα-
Αθώος και νουνεχής..

7 Δεκεμβρίου 2017

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ


Κάτι φορές δεν ξέρω αν κι ο Ταρζάν θα τα κατάφερνε καλύτερα!

6 Δεκεμβρίου 2017

Όσο σε πλησιάζω τόσο απομακρύνεσαι



Όσο σε πλησιάζω τόσο απομακρύνεσαι, κρυμμένη
μέσα σε ένα πέπλο καπνού, κι όταν
η νύχτα έρχεται, περπατάς
αθόρυβα, ζηλεύοντας
την σαγηνευτική γαλήνη των πεθαμένων.
                                                                   Όμως μείνε εδώ, μην πας
προς το μέρος τους, μείνε κοντά μου
και σταύρωσε την δύσκολη σιωπή που κληρονόμησες, δείξε
την δύναμη που θέλουν οι ώρες· κι αν είναι να κλάψεις, κλάψε
στον ώμο μου,
ανασαίνοντας ίσως την πίκρα που δεν έχει αντίδοτο,
λυπημένη κοπέλα
που αντηχείς σαν λύρα που δοκίμασε αντικλείδια στις μελαγχολίες
που ξόρκισα..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου