Τόσο απίστευτα άλλος…

Γιατί κουράστηκα να συγχρωτίζομαι με ερεβώδεις

αγύρτες που αγαπούνε να ζέχνουν

κλείστηκα στου εαυτού μου το κέλυφος και μαντάτα

ωραία μου ήρθαν

πως οι νύχτες θα πριμοδοτήσουν την μέρα

στον αγιασμένο Σκοπό της. Να έτσι

Που χωρίς να το καταλάβω μου ήρθαν
οι στίχοι οι μακάριοι- εξαρχής
αντιλαμβάνομαι ωραίο τον κόσμο,
ωραία τα συμβάντα, λίγο
να μπούμε με καρδιά στο οικουμενικό παιχνίδι
της αγωνίας.

Κύκλο κάνει η ιστορία και ξανά δεν διδάσκεται
το να μπορείς να θυσιάζεις τον εγωισμό σου για να γίνει
η Ελπίδα βρώσιμη
και καλά να σε θρέψει:- λέω

Που αν δεν βρέξεις πόδα δεν θα φας το ψάρι, αν
δεν συμμετέχεις αλληλέγγυα σ’ έναν Σκοπό
ούτε που θα ψηλώσεις ούτε που θα δεις να γίνεται
η Δικαιοσύνη ορατή και πιο καλός κι υποφερτός
ο κόσμος.

Α ρε ποιητικό βασανάκι μου,
οχύρωμα που πρόταξες! -
κι από τι
προστατεύω εγώ ο ίδιος εμένα;

Συντηρώ μια Υπομονή,
μεγίστη,
μέσα σε στίχους που λαχάνιασαν να τρέχουν
κατά το παράλληλο σύμπαν
των γύρω μου
εδραιωμένων αντιφάσεων…