τι θα ήταν η ζωή χωρίς τον έρωτα; Τι θα ήταν;

Το απόγευμα είναι κατασκοπεία της νύχτας: βυθίζεται και αναφαίνει, σαν όπως από την ταραγμένη θάλασσα ένα καράβι
σκαμπανεβάζει
το πείσμα του το πείσμα μας-

τώρα νυστάζω· ακουμπώ τις σιωπές μου στο περβάζι του παραθύρου
κι εκείνες εξαερώνονται όπως
ενός άστρου η φωνή, εγκάθετη και περιρρέουσα-

η νύχτα αγώγιμη, παρηγορεί τις ώρες μου, τι θα ήταν η ζωή χωρίς τον έρωτα; Τι θα ήταν; Ελευθερώνονται οι αφορμές να συναντήσουν τις συνέπειες: όσο ενδίδουμε τόσο μας συναρπάζει το πάθος· ω άκου με που συναντώ την αγρύπνια σου
δαιμονάκι μικρό του λόγου μου των έργων σου..