Όμορφη..

Πολύ όμορφη!

Εκεί που συναντιέται το Ψέμα με την Αλήθεια, εκεί

Που οι όμορες σκέψεις καταλύουν την ασχήμια της θλίψης.

Και το τοπίο την αναζητά-

Όπως να λείπει μια ψηφίδα του, όπως

Να σχηματίζεται το πάζλ μες τα ωραία της μάτια, τω τρόπω

Που οι θύελλες έχουν

Να μαγνητίζουν το βλέμμα σου.

Των ποιημάτων υπεράνω και στο σημείο το εν που οι μέρες

Εξοστρακίζουν την μιαρότητα του βίου- δεν ξέρω

Κι εγώ πόσο μα πόσο κοστίζοντας αυτό σε Αθωότητα.

Αστην'  εκεί λοιπόν, μην την γυρέψεις

πουθενά

              αλλού:

                          Αστην' 

εκεί που θα την νοσταλγήσεις σαν περάσουν τα χρόνια και

θα την βρεις να στέκεται σαν λυπημένη Αγία δίπλα

στα πιο τιμαλφή σου αποκτήματα-

Αέναα κινώντας τα αισθήματα

κι εσένα..

Με συμπεραίνω ενώ ακόμα δεν μ’ έμαθα,

Με συμπεραίνω ενώ ακόμα δεν μ’ έμαθα,
Τόση βιασύνη
Να με πω- άχρηστη είναι,
Αφού δεν έχω φτάσει στον δύσκολο δρόμο
Ο εαυτός στον εαυτό, παράξενο ταξίδι...

Δείτε περισσότερα

Του έρωτα, ναι…

Η αφή μου στρέφει τις λέξεις προς την γένεση·
Μακρινό ταξίδι είναι οι αισθήσεις, νωρίς
το κατάλαβα, 
αγγίζοντάς σε, παίζοντας
πάνω στο κορμί σου
διάρκειες και τελειώματα, καταφεύγοντας
στον ειρμό των ενστίκτων.

Και εκεί,
ανάμεσα στο ελάχιστο κάτι που δεν προσδιορίζεται,
Ένιωσα πώς ο έρωτας μιλά και ωραία όλα τα πλάθει,
Και γόνιμα.

Ήτανε η αφή περιπέτεια δαιδαλώδης.
Ξεφύτρωσαν, απ’ το πουθενά, δώρα που έκαναν τερπνή την συμπεριφορά σου
Και σ’ όλα, αγίασμα.

Η κοιλία σου ζήτησε χάδι, πλησίασα
τρέμοντας, ένας κρυφός φόβος,
μια συστολή
Με κυρίευσε, δεν άκουγα, ήμουν
αλλιώς διακείμενος απέναντι στην ερωτική εξουσία σου, μια φλόγα
γέμιζε την καρδιά μου, κι ο ύπνος
ήρθε μετά,
πάνω σε σώματα αγκαλισμένα,
να βυθίσει τον πόθο μας
στο αβρό χωνευτήρι
των αισθημάτων..

Οσμής θανάτου..

Ποιον θάβουν στην γη κι εμείς για ποιόν θα πρέπει να ντρεπόμαστε, ποιόν αγκαλιάζει ο θάνατος και γίνεται πικρή η ιστορία, τι αξίζει μια ανάσα ελεύθερη, πώς την κρατούν μέσα στα στήθη τους οι αποφασισμένοι;- όλες οι βουλές μια Γνώμη άγνωμη, όλος ο πολιτισμός ένα παιχνίδι φθοράς· άγγιξε το τραπουλόχαρτο της λύπης και μοίρασε φύλλα: αυτός ο κόσμος έχει την αδικία στο αίμα του..

Ανάγνωση των νεφών…

Παράξενο φως,
Ήσυχος ουρανός- τον κερδίζω με τα γεγονότα-
Βλέπω κι ακούω: ο ορίζοντας έχει γεύση-παράξενο!- και κανοναρχεί να μαθαίνω τα κουτσομπολιά των ανέμων. Η Ποίηση ένα γινόμενο που αυτοπολλαπλασιάζεται—
Επί ρήμασι πειθόμενος, λοιπόν-
Ένα κοράκι παραστέκεται στην θλίψη μου· το σκυθρωπό σύννεφο με αγαπά, κάτι ανακαλύπτει σε μένα. Παραγγέλλω ελπίδες και μου έρχονται απελπισίες και στενάχωρος μύθος.

Α ρε παππού! Και που έφυγες πάντα κοντά μου είσαι…

Στρατής Παρέλης Α ρε παππού! Και που έφυγες πάντα κοντά μου είσαι…
Και πόσα κουβεντιάζουμε μυστικά που κανείς δεν τα ξέρει;!!

Ιδιαίτερος είναι ο Έρωτας κι όλα καλαίσθητα τα χρωματίζει

Να γεννηθεί πολλάκις όμορφο μέσα σε μία υδατογραφία

Καιρός να δούμε πίσω απ’ τα παραπετάσματα

Η φύση μας είναι που αντιδρά, που κωφεύει

Εμμένω σε προσηλώσεις παράξενες: αγαπώ να εμμένω

Ιδιαίτερος είναι ο Έρωτας κι όλα καλαίσθητα τα χρωματίζει

Πώς να μιλώ που και σωπαίνοντας τα ίδια λέω;

Γράφεται μία Ποίηση ερήμην μου κι ας σε όλα συγχρωτίζομαι κι απ’ όλα σύγχρονα αποχωρώ…

Η βροχή δένει τις υγρασίες σε ποιητικό ειρμό·

Η βροχή δένει τις υγρασίες σε ποιητικό ειρμό·

Παραπατούν οι στάλες, πλωτό γίνεται το απόγευμα, μ’ έναν σουγιά καθαρίζω το φρούτο της θλίψης- σαν ο παππούς μου, σαν ο ξωμάχος θεός.

Τι πρεσβεύω από όλα τούτα και δεν το γνωρίζω; Ακτινοβολούν γύρω μου οι περιρρέουσες αχτίδες του ήλιου- ελληνικό μεσημέρι, αποβροχάρικη ανάσα, πουθενά δεν τελειώνει ο ουρανός: Επεκτείνεται ως το άπειρο και μαρτυρά παρουσία ευφρόσυνη..

Τρίπολη…

Οροπέδιο ζαλισμένο απ’ την ανοιξιάτικη ομίχλη· τι παράξενος εφέτος καιρός! Ασταθής σαν γυναίκα ή σαν θάλασσα· ξεκαλουπώνει την δημητριακή ανθοφορία και αφήνει τον ήλιο να μιλά.
Στο αίμα μου ερυθρά αιμοσφαίρια ανταρτεύουν και κινούν την Ποίηση επί σκοπόν. Ερωτεύομαι τις αυθάδειες των ουρανών. Άφραστα βουνά και λιβάδια καθαρογραμμένα-
Αντηχούν των αιγών τα σκάνδαλα επιφωνήματα- ποιος να παραβγεί στην ωραία ορμή τους; Όλα τα πνίγει καθεστηκυίας αταξίας Μάιος. Όπου κι αν δω..

Ερήμην μου οι λέξεις συντελούνται

Ερήμην μου οι λέξεις συντελούνται και ένας αέρας βακχεύει μέσα στα γαλανά στερεώματα·
Νυν η εκφορά του φωτός, ο Αποστομωτικός Λόγος προς την Κακία, η Άρνηση των Αρνήσεων, το σίγουρο αγκάλιασμα κάτω από την σκέπη των Αισθημάτων·
Οι πόλεις γελούν και μηρυκάζουν σιωπή και συγκατάβαση- ο άνθρωπος συγκαταβαίνει να παιχτεί το άπονο δράμα του, η κωμωδία μας της τραγωδίας·
Πού κοιτώ και τι κοιτάζω; Χέρσα είναι η ελπίδα, στο λιβάδι της όρασης
Ατίθασες ελπίδες δράμουν κατά τον νοτιά, κι η θάλασσα μινυρίζει περήφανα σαλεμένη·

Α ιδίωμα, ριζωμένο μες το κύτταρό μου, μελίσσι της ορμής,
Με έχεις εγκλωβίσει σ’ έναν κύκλο περιπλάνησης,
Με τρυπά ο αέρας, στα αυτιά μου βομβούν άοκνες βασίλισσες,
Εμένα πάντα χλευάζω…

Ερήμην μου οι σταθμοί μεγεθύνονται και φιλοξενούν τις μελαγχολίες μου- πάνω στις ράγες των τρένων
Στριγγλίζουν τα φρένα που είναι του ατσαλιού η καθετότητα, ένας πληθυντικός αποφάσεων εμμένει στο απαρασάλευτο των θλίψεων, η κάθε ώρα σε πονά και με πονάει..

Το χέρι μου τραυματισμένη αγκύλη, περιέχει όλη την ιστορία μου·

Το χέρι μου τραυματισμένη αγκύλη, περιέχει όλη την ιστορία μου·

Όσο ένας τένοντας πονώ, που παρατεντώθηκε·

Κόκαλο ξυσμένο από την ταλαιπωρία, κόκαλο λυγισμένο και τεντωμένο σαν τόξο που κάποτε πολλά υποσχέθηκε·

Για όσους ξέρουν, οι μέρες έχουν επάνω τους μια πολυτέλεια ειμαρμένης·

Χτίζω αυτό το μικροσκοπικό σύμφωνο που είναι το εγώ μου όταν το απελπίζει και το λουστράρει ταυτόχρονα η ζωή, η ριμάδα ζωή-

Αυτό στο ποίημα είναι αφετηρία και πολλά θα στηριχτούν επάνω της κουρασμένα επιχειρήματα..

έφυγε μακροσκελές το απόγευμα·

Στο κοιμητήριο, όταν βρέχει, τα λουλούδια μουτρώνουν, δεν δέχονται
να μην μπορούν να επιτελέσουν το ιερό τους καθήκον- κι η βροχή,

Με κάθε στάλα της, εμμένει να αφανίζει όλες τις υποχρεώσεις· έφυγε μακροσκελές το απόγευμα·
από το ξαφνικό μπουρίνι έμεινε μία οσμή απόκοσμη που είναι γη και ουρανός· οι νεκροί αρπάζονται απ’ τις μνήμες και τσαλαβουτούν στα λασπωμένα δρομάκια του νεκροταφείου πηγαίνοντας προς την βορινή μάντρα όπου ο αέρας λουφάζει πίσω απ’ τα κυπαρίσσια·

κι ανάμεσα στα ωχρά πρόσωπά τους, σε αναγνωρίζω, που είσαι η καθαρότερη μορφή, ντυμένη με τα συναισθήματά μας, όπως βραδιάζει και σε καλεί για το σιωπητήριο του ο ουρανός..

Η πικροδάφνη αγαπά τον ντροπαλό καημό της

Η πικροδάφνη αγαπά τον ντροπαλό καημό της και είναι θεματοφύλακας της άνοιξης.

Πόσος πόνος μου αναλογεί; Τον ένιωσα; Ποιος πάει

Κουτουρού καΐκι κατά την σιωπή;

Έστησα αυτί ν’ ακούσω:

το σώμα μου εναρμονίστηκε με τα πουλιά

που έβαλαν την μέρα σε γαλάζιες περιπέτειες, κι αυτό είχα

καταφέρει για πάντα:    

να με νιώσουν δικό τους οι μαργαρίτες και στρέψουνε

το ξανθό κεφαλάκι τους κατά τον ήλιο..

Έτσι που εγένετο λόγος πρώτος και αιώνιο Ποίημα..

Ο εγωισμός μου δηλητήριο,

Απύθμενος ουρανός

Με εγκαλεί σε προσήλωση

Μακρινά άστρα κι εσύ

Μακρινή

Σαν σκέψη που εξαερώθηκε

Τίποτα μεμπτό στο φεγγάρι

Κρούει την άρπα της νύχτας,

ένα μέλος ακούγεται

Από χορικό τραγωδίας που σβήνει

Ο εγωισμός μου δηλητήριο,

άμα δεν θα προσέξω

Πάντα ένας κλέφτης θα είμαι

που επιδιώκει παράξενες συναντήσεις..